LEYLA
“Yerleşti kızım evime! Nesini anlamadın?”
Yerleşmesi neyse de, kendimi misafir odasından uzak tutmak bence zorlayıcı bir durumdu.
“Tüm mesele o mu şu an? Yalçın diyorsun Leyla! Bırak da yerleşsin. Hatta ben teşvik sözleri falan edeyim de yakandan düşmesin.”
Bir yandan kahvaltı hazırlıyor, bir yandan Esra ile telefonda konuşuyordum. Pars hala uyuyordu sanırım. Henüz teşrif etmemişti. Odasına girip bakma cesaretim olmadığından, ayakkabılarını kontrol etmiştim. Odasına girersem girdiğim gibi çıkma garantim yoktu.
“Oflaz ile konuştum. İçeri alınmayacak. Onun dışında bana sorun çıkaramaz biliyorsun.”
“Bilmiyorum Leyla! O şerefsize zerre güvenmiyorum. Senin basit görmense inan bana, beni deli ediyor. Sicili malum. Açtırma benim ağzımı. Ay bir de bu adama gidip yardım istemeyi düşündü
