พระสวามีไร้ใจ Prince's heart was cold. (Noah - Ava)

01 (เจ้าชายน้ำแข็ง) ภายในห้องขัง ประเทศเวนาเซียร์ ชายหน้าตาคมเข้ม ตามกรอบหน้าที่มีหนวดเคราล้อมจนเต็มใบหน้า ร่างทรุดโทรมที่ขาทางซีกซ้ายใช้งานไม่ได้สาวเท้าเดินออกมาจากที่คุมขัง โดยมีไม้ค้ำเท้าช่วยพยุง "พี่เมสันเป็นยังไงบ้างคะ"เมล่าผู้เป็นน้องสาวแท้ๆเพียงคนเดียวเอ่ยถามพี่ชายที่ถูกจองจำมานาถึงสีี่ปี ภายในที่คุมขังแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ไม่มีเล็ดลอดเข้ามา เมื่อนึกถึงคนที่ทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพนี้ แววตาคับแค้นของเมสันแสดงออกมา แล้วกล่าว"สี่ปีที่อยู่ในนี้ พี่เหมือนตกในนรกทั้งเป็น..ดวงตาพี่ใกล้จะปิดเต็มที" "วันนี้พี่เมสันก็ได้ออกแล้วนะคะ"เมล่าเข้าไปสวมกอดพี่ชายไว้ เธอไม่ต้องการให้พี่ชายตนเองจมอยู่กับความพยาบาทอีกต่อไป "ทำไมพี่ถึงได้ออก..ทั้งที่ไอ้โนอามันต้องการให้พี่ตายอย่างทรมารอยู่ในนี้" เมสันถาม..มองหน้าน้องสาวตัวเองด้วยควาทสงสัย เมล่ามีสีหน้าเศร้าหมอง เอ่ยเสียงเรียบบอกพี่ชาย "องค์รัชทยาทขัดพระราชาไม่ได้หรอกค่ะ" "เป็นคำสั่งของราชาแอนโทนี่งั้นเหรอ?"เมสันยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี เมล่าเอ่ยด้วยสีหน้าเริ่มเจื่อน "ใช่ค่ะ ท่านมีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย" "แลกกับอะไร?" เมสันขมวดคิ้วเป็นปม มือทั้งสองเกาตามเนื้อตัวด้วยความแสบร้อน แม้จะเป็นคุกในราชวังก็ไม่มีความสบาย "แลกกับให้เอวาแต่งงานกับองค์รัชทยาท...ทะ..แทนน้อง" ริมฝีปากสั่นเทาเอ่ย ก่อนหน้าหลังจากรู้เรื่องว่าเธอไม่ได้เป็นเจ้าสาวขององค์รัชทายาทก็ร้องไห้เพียงลำพังมาตลอด "มันทำอย่างนี้กับน้องพี่ได้ยังไง มันต้องเป็นน้องพี่ไม่ใช่ยัยเด็กเก็บมาเลี้ยงนั่น!" เมสันได้ฟังก็โมโหแทนน้องสาว "พะ..พี่เมสันอย่าว่าเอวาเลยนะคะ เอวาเป็นน้องสาวของเราทั้งสองนะคะ"เมล่าเงยหน้าบอกเมสัน ถึงยังไงเธอก็ไม่คิดโทษเอวาที่เป็นน้องสาวบุญธรรมอยู่ดี "ทำแบบนี้มันหยามศักดิ์ศรีครอบครัวเราชัดๆ ไม่ต้องห่วงเมล่าน้องพี่ น้องจะไม่เสียใจฟรีหรอก" เมสันข่มเสียงโกรธเกรี้ยวในลำคอ "พะ..พี่เมสันหมายความว่ายังไงคะ?" เมล่าถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ หากพี่ชายเธอคิดทำผิดอีกครั้ง โนอาต้องไม่เอาไว้แน่ "หึ! มันอยากได้เด็กเก็บมาเลี้ยงนั่น ไปเป็นพระชายาก็ให้มันไปเถอะ..เมล่าน้องพี่" : อีกด้านของวังหรูเมดิสัน ติดคาบกับริมมหาสมุทรใหญ่ "ขอบใจเอวามากนะลูก ที่ทำเพื่อครอบครัวเรา"อลิซ่าดึงหญิงสาววัยแรกแย้ม ที่พึ่งจะโตเป็นสาวได้เพียงยีสิบปีเข้ามาสวมกอดไว้อย่างแสนรัก แม้จะไม่ใช้เลือดเนื้อเชื้อไขตัวเองแท้ๆเธอก็รักและผูกพันกับหญิงสาวมาก "--ต่างจากดวงตาเรียบนิ่งของชายสูงวัยที่นั่งมองมาอยู่ แอรอนไม่ค่อยพอใจกับการครั้งนี้สักเท่าไหร่ เพราะนี่หมายความว่าทายาทแท้ๆทั้งสองคนของเขา ไม่ได้ดองหรือข้องเกี่ยวกับกษัตริย์แห่งเวนาเซียร์อีกต่อไป เอวาผละออกจากอ้อมกอดอลิซ่าพร้อมเงยใบหน้าสวยสง่า ดวงตาเฉี่ยวคมมอง เธอฉีกรอยยิ้มหวานเล็กน้อย ซ่อนความรู้สึกเศร้าไว้ในใจ ชีวิตที่ต้องเติบโตของเธอกับต้องเข้าพิธีอภิเษกเร็วถึงเพียงนี้ "ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกขอออกไปเดินเล่นที่ชายหาดหน่อยนะคะ"น้ำเสียงหวานเอ่ยขออนุญาต เธออยากใช้ช่วงเวลาที่อยู่ในวังแห่งนี้ให้คุมค่ามากที่สุก เติบโตผูกพันที่นี่มาตั้งแต่เล็กจนโต รู้สึกใจหายอยู่มาก "ไปสิลูก พ่อกับแม่มีเรื่องต้องปรึกษากันนิดหน่อย"เมลิคเอ่ยบอกด้วยสีหน้านิ่งเรียบ "เอวาอย่าไปนานนะลูก ไม่นานองค์รัชทายาทก็ใกล้เสด็จมาถึงแล้ว" "ค่ะท่านแม่"เอวาก้มหัวให้ผู้ใหญ่ทั้งสอง ก่อนหมุนตัวออกมา "ฉันสามารถเลือกอะไรเองได้ไหม"ร่างบอบบางบ่นพึมพำทิ้งตัวนั่งลง มองออกไปในมหาสมุทรสีน้ำเงินกว้างใหญ่ด้วยดวงตาเศร้าหมอง เธอยังเรียนไม่จบ แม้แต่ความรักยังไม่รู้จัก และความรักมันเป็นยังไง? นี่เธอต้องข้ามขั้นแต่งงานเลย ยิ่งคิดในหัวสมองก็ยิ่งจะระเบิดใบหน้าสวยคมจึงทรุดลงไปกับหัวเข่า ชายที่ต้องเข้าอภิเษกด้วยยิ่งโกรธเกลียดครอบครัวของเธออยู่ด้วย นี่มันไม่ต่างไปตกนรกทั้งเป็นเลย "ท่านหญิงคะ คุณชาโคลหนีออกจากกรงอีกแล้วค่ะ"เสียงของเวดาพี่เลี้ยงที่คอยดูแลหญิงสาว วิ่งหอบหืดเข้ามาตะโกนบอกสีหน้าตื่น เมื่อเห็นใบหน้าที่มีเหงื่อออกกับเสียงหายใจหอบ เอวาจึงจับไหล่พี่เลี้ยงให้ใจเย็นแล้วเอ่ย "เวดาถอนหายใจลึกๆ เดี๋ยวเราตามหาเจ้าชาโคลเอง" "ค่ะ เวดาขอพักก่อนนะคะท่านหญิง เดี๋ยวโซ่ร่าตามไปคร้า แฮ่ก!ๆ" พี่เลี้ยงสาวทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทรายด้วยความเหน็ดเหนื่อยทันที "จ้า พักให้หายเหนื่อยก่อน ค่อยตามมานะ" เสียงหวานเอ่ยจบก็วิ่งหายเข้าไปในสวนของหลังวัง ร่างเล็กวิ่งพรวดพราดเข้ามาด้วยความเร็ว เหล่าบรรดาสาวใช้ที่ยกห้องเครื่องพากันหลบให้จ้าระหวั่น "ท่านหญิงอย่าวิ่ง เดี๋ยวจะหกล้มนะคะ"เสียงสาวใช้ตะโกนเอ่ยบอกพากันส่ายหน้าระอา ไม่นานเธอก็ต้องเข้าพิธีอภิเษกเป็นถึงพระชายาขององค์รัชทายาทแล้ว ทว่า..นิสัยยังมีความเหมือนเด็กซุกซนอยู่เลย "เอวาไม่ล้มหรอกค่ะ"เสียใสตะโกนตอบกลับมาอย่างไม่ถือตัวแล้วผลักเปิดประตูเข้ามาในสวน "เจ้าชาโคล เหมียวๆ อยู่ไหนคะ"เสียงหวานดัดเป็นเสียงเล็กเสียงน้อยเรียกเจ้าแมวขนปุยตัวโปรด "ชาโคลคะ เหมียวๆ ออกมาเร็ว" ขณะนั้นเอง เสียงหวานของหญิงสาวดังเข้ามาเตะใบหูของผู้มาใหม่ที่ก้าวเข้ามามีผู้ติดตามจำนวนนับสิบ "ท่านพ่อเสด็จนำไปก่อน ลูกขอสูดอาการบริสุทธิ์สักห้านาที" ใบหน้าหล่อเหลาตวัดหันไปบอก "แล้วตามมานะโนอา" ราชาแอนโทนี่กล่าวด้วยหน้าอ่อนใจ ใบหน้าหล่อโค้งศีรษะให้บิดา มือแกร่งล้วงกระเป๋ากางเกงตัวหรู เดินหันหลังเข้าไปในสวนที่ถูกเปิดประตูทิ้งไว้ "ชาโคล เห็นไหมขึ้นไปแล้วก็ลงไม่ได้ ต้องเดือดร้อนเอวาอีกแล้ว" คนตัวเล็กเอ่ยบ่น มืออีกข้างถกกระโปรงยาวขึ้นเหนือเข่า เผยให้เห็นขาเรียวขาวผ่อง "เอาล่ะ รออยู่บนนั้นนะชาโคล เอวาจะปีนขึึ้นไปช่วยแล้ว^^" น้ำเสียงสดใสกล่าวด้วยรอยยิ้มใจดี ดวงตาคมกริบยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองการกระทำของหญิงสาวที่ปีนป่ายอยู่บนต้นไม้ราวกับเชี่ยวชาญด้วยความนิ่งเงียบ ภาพที่เห็นหากเป็นผู้ชายคนอื่นอาจจะมองว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้า ดูน่ารัก น่าเอ็นดู ในสายตาดุคมกับมองอย่างเย็นชา เจ้าชายโนอา มกุฏ ราชกุมาร องค์รัชทายาท แห่งเวนาเซียร์ ไม่เคยจะสนใจเรื่องความรัก หากเป็นหน้าที่เขาก็จะยอมทำ ยิ่งเป็นคนที่มาจากครอบครัวที่คิดร้ายต่อเขาแล้ว อย่าได้หวังจะได้รับความรักความเมตตากับเขา "ว้าย ชาโคลห้ามดิ้นสิ อะ...เอวาจะตกแล้ว ว้าย"ร่างเล็กกอดเจ้าแมวสีเทาหลับตาปี่ร้องสุดเสียง ลอยละลิ้วหงายหลังกำลังตกลงมาสู่พื้น (เหมียว)~ ฟรึ่บ!! "หื้อ! ทำไมไม่เจ็บเลยนะ"ใบหน้าเรียวสวยเปิดดวงตา เงยหน้า เมื่อเห็นว่าเป็นใบหน้าดุคมของโนอา ถึงกับทำตัวไม่ถูก ขนาดใบหน้าที่ดูหล่อมองในระยะใกล้ๆก็ช่างดูแสนเย็นชายเสียเหลือเกิน "ขอบพะทัย..เพคพะเจ้าชาย"เธอเอ่ยขอบคุณผู้ช่วยชีวิต หากเมื่อกี้ไม่ได้เขาคงได้ตกลงมาบาดเจ็บแน่นอน "ไม่ได้เต็มใจ"เสียงเย็นชาเอ่ย โนอาปล่อยร่างเล็กที่อุ้มแมวตัวอ้วนสีเทาเข้มปล่อยลงลงสู่พื้นหญ้า ถึงจะไม่แรงนักแต่เธอก็เจ็บระบมก้นไปทั้งแถบ ตุบ!! "ฉันเจ็บนะคะ"เอวาเงยหน้าบอกเจ้าของร่างสูงที่ปัดเสื้อผ้าแสดงท่าทางรังเกียจเธอ ใบหน้าของเธอบ่งบอกว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก แม้บุคคลตรงหน้าจะเป็นถึงองค์รัชทยาท เป็นเจ้าของประเทศแห่งนี้ ก็ไม่มีสิทธิมากระทำกับเธอแบบนี้ "ความจริงครอบครัวหิวกระหายของเธอ ควรจะหายไปจากเวนาเซียร์เสีย" เขาเอ่ยแล้วเหยียดยิ้มดูแคลนใส่หญิงสาว เอวานิ่งค้าง คิดไม่ถึงว่าเขาจะใจร้ายได้ถึงเพียงนี้ ชีวิตเธอจบสิ้นแล้วได้คนแบบนี้เป็นพระสวามี ____________