Chapter 11 เหตุผลคือสนใจ
1126 Words
ของในถุงมีทั้งของกินและของใช้ เด็กหออย่างพวกเธอ แม้ที่บ้านค่อนข้างมีฐานะปานกลาง ไม่ขัดสน แต่ถ้าฟุ่มเฟือยเกินไปก็อาจจะเงินชอตได้ บ่อยครั้งที่เลือกทำเมนูง่าย ๆ กินกันเอง เช่นพวกต้มบะหมี่สำเร็จรูป
ขณะกำลังลังเลว่าจะใช้รถโดยสารสาธารณะหรือเรียกรถรับจ้างดี รถจีทีอาร์สีดำสุดหรูก็เข้ามาจอดเทียบตรงหน้า กระจกด้านข้างเลื่อนลงให้เธอมองเห็นคนเป็นเจ้าของ
“พรีม ขึ้นมา เดี๋ยวเราไปส่ง”
“โซ่”
“เร็วพรีม รถเมล์จะเข้าแล้ว”
“อะ อืม”
“ซื้อไรเยอะจัง หิ้วซะตัวเอียงเลย”
ชายหนุ่มเอ่ยถามขณะพารถเคลื่อนออกจากหน้าห้าง
“พวกของกินของใช้จุกจิกน่ะ หยิบเพลินไปหน่อยเลยเยอะ โซ่มาทำธุระแถวนี้เหรอบังเอิญจัง”
พรีมเอี้ยวตัวยกถุงแชมพูไปวางด้านหลัง ก่อนหันกลับมาก้มลงมัดถุงที่เป็นของสดให้แน่นหนา เกรงกลิ่นจะติดรถหรูของอีกฝ่าย ครั้นมัดเสร็จเงยขึ้นกลับพบว่าฝ่ามือหนายื่นมาบังตรงด้านหน้า จุดที่ศีรษะเธออาจกระแทกหากว่ามีการเบรกกะทันหันหรือเธอเงยหน้าผิดจังหวะ
“เรากลัวหัวพรีมชน”
โซ่ย้ำยืนยันในสิ่งที่คิด นั่นทำให้พรีมรู้สึกแปลก ๆ ใจกระตุกไหว
“ขอบใจนะ เออนี่ ถ้ากลิ่นของสดมันติดรถนาย เดี๋ยวเราช่วยค่ากำจัดกลิ่นให้นะ”
“ไม่ต้องคิดมาก เราไม่ซีเรียสหรอก” โซ่เห็นสีหน้าเป็นกังวลจึงบอกให้สบายใจ ถึงเขาจะเป็นคนรักรถมากแต่ก็ไม่ได้มากจนเกินพอดี
“อ้อ อีกเรื่อง เราไม่ได้บังเอิญมาแถวนี้หรอก” ตาคมผินมามองสบตาคู่สวยที่ฉายประกายแปลกใจ “เรามาหาพรีม”
หญิงสาวอึ้งไปอึดใจ พอรู้ตัวก็หัวเราะกลบเกลื่อน
“พูดเป็นเล่น”
“พูดจริง” โซ่ย้ำ รถหลุดจากบริเวณหน้าห้างใหญ่ การจราจรเบาบาง เขาจึงขับรถสบาย ๆ ไม่เร่งร้อน “เซียร์ไลน์หาเรา บอกว่าเธอมาเคลียร์กับผู้หญิงคนนั้น ให้เราช่วยมาดูหน่อย”
“เซียร์นี่จริง ๆ เลย เรื่องแค่นี้ก็ต้องรบกวนนาย ทางนั้นเขาก็ไม่ได้ร้ายอะไรหรอก แค่มาบอกในสิ่งที่เราไม่เคยรู้แค่นั้นเอง ไม่ได้นัดตบกันซะหน่อย”
“ไม่รบกวน เราเต็มใจมา”
“แหม... นายนี่เป็นสุภาพบุรุษดีเหลือเกินนะ ใครได้ไปเป็นแฟนคงโชคดี”
พรีมกระเซ้า ด้วยว่าไม่อยากให้ความรู้สึกแปลก ๆ ในใจเพิ่มมากขึ้นจากการกระทำของอดีตเพื่อนวัยเด็ก
ดูเหมือนอีกคนขยันทำให้รู้สึก ประโยคต่อมาของเขาทำเอาเธออดคิดไปไกลไม่ได้
“เธอล่ะ ไม่อยากเป็นคนโชคดีมั่งเหรอ”
โซ่มองหน้าตื่นตกใจของอีกฝ่ายแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
“นายนี่ยังขี้แกล้งเหมือนเดิมเลยเนาะ นึกว่าพูดจริง ทำเราดีใจเก้อเลย” หญิงสาวแกล้งเย้ากลับ ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งที่เมื่อครู่ใจเธอเต้นรัวทีเดียว
“ถ้าเราพูดจริงล่ะพรีม เธอจะว่าไง”
“โซ่... เราเพิ่งอกหักมานะ นายยังจะใจร้ายแกล้งจีบกันอีกเหรอ นิสัยไม่ดีเลย”
“เราขอจีบจริงล่ะ”
พรีมหลบตาคมที่มองมาแทบไม่ทัน ประกายวิบวับระยับพราวส่งผลต่ออัตราการเต้นของหัวใจ “สาว ๆ นายคงได้อกหักเป็นกระบุง”
“เฉไฉเก่งนะเธอ” เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอ อย่างที่พรีมพูดมา เธอเพิ่งอกหัก จะเริ่มต้นกับใครสักคนทันทีไม่ใช่เรื่องง่าย
“เราเพิ่งเจอกันกี่วันเอง”
“กี่วันแล้วมันเป็นปัญหาตรงไหน”
“ก็...ทำไมนายคิดจะจีบเราล่ะ”
“เธอสวย”
“สาว ๆ ของนายสวย ๆ เยอะแยะไม่ใช่เหรอ สวยระดับนางเอกหนัง นางงามก็มี”
เรื่องนี้หญิงสาวไม่ได้มั่ว พอถูกเพื่อนชิปกับโซ่ เธอเลยค้นข้อมูลของเขามานิดหน่อย ด้วยที่อีกฝ่ายเป็นหนุ่มฮอต จึงมีเรื่องเล่าน่าสนใจหลายอย่าง เธอเห็นจากเพจหนุ่มสาวมหาลัยสวยหล่อบอกต่อนั่นแหละ ไหนจะเพจเหล่าK เพจดังประจำมหาลัยเธอด้วย
“เธอน่ารัก นิสัยดี ที่สำคัญคือเราสนใจเธอ”
“นายรุกแรงใส่สาวที่นายสนใจแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า”
“ปกติไม่เคยต้องรุกใส่ใคร”
“จะบอกว่ามีแต่สาวรุกใส่นายหรือไง” เธอมองบนใส่เขา คนอะไรพูดจาหลงตัวเองหน้าไม่อาย ถึงหลักฐานบนหน้าจะฟ้องว่าหน้าตาแบบโซ่เป็นแรงดึงดูดชั้นดีก็เถอะ
“อืม” คนมั่นใจในหน้าตาตนเองครางรับ
พรีมรู้สึกว่าปั้นหน้าไม่ถูกอยู่เนือง ๆ นั่นเพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา ไม่มีผู้ชายคนไหนเข้ามาพูดตรงกับเธอขนาดนี้
ดังนั้นเมื่อรถมาจอดลงตรงหน้าหอจึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบบอกขอบคุณพลางเปิดประตูรถ
“ขอบใจนะที่มาส่ง”
“เราขอหิ้วของขึ้นไปส่งที่ห้องได้ไหม”
“ไม่เป็นไร เราอยู่กับเซียร์กับหมิง” ความหมายคือไม่ควรให้หนุ่มขึ้นห้องง่าย เพราะมันเป็นเซฟโซนของเพื่อนทั้งสองคนด้วย
“แค่หิ้วของไปส่ง แต่ละถุงดูจะหนัก แค่ส่งหน้าห้องไม่เข้าไปในห้องหรอก นะครับพรีม...” คำลงท้ายทุ้มนุ่มนั้นทำให้ใจอ่อนยวบยอมพยักหน้าตกลงในที่สุด คนขอก็รีบเปิดประตูลงมาช่วยหิ้วถุงทันทีสีหน้าเบิกบานใจ
“ตึกสะอาดสะอ้านน่าอยู่ดี ระบบรักษาความปลอดภัยก็ถือว่าดีเหมือนกัน”
ช่วงเวลาสั้น ๆ คนตัวสูงเก็บรายละเอียดสำคัญได้รวดเร็ว ห้องพรีมอยู่ชั้นสิบและมีลิฟต์ให้ใช้จึงไม่ต้องลำบากขนของขึ้นบันได
“พวกหมิงกลับมาแล้ว” เสียงเพลงแผ่วเบาดังออกมาจากในห้อง พรีมจึงเลือกเคาะประตูแทนใช้กุญแจไขเข้าไป
ช่วงวินาทีนั้นเอง กายแกร่งขยับเข้ามาใกล้ โน้มหน้าลงกระซิบแผ่วเบาข้างกรอบหูเล็ก
“เรื่องที่ฉันสนใจเธอเป็นเรื่องจริงนะ”
“...”
“ไม่ได้จะเร่งรัดอะไร แค่บอกให้รู้ เผื่อบางทีเธออาจแยกไม่ออกว่า อันไหนเทกแคร์ในฐานะคนที่สนใจกับเทกแคร์ในฐานะเพื่อน”
“โซ่ กลับไปเลยไป”
สุ้มเสียงห้าวพร่าและลมหายใจอุ่นกระทบใบหูก่อเกิดเป็นความหวิวหวามอย่างไม่ควร พรีมจึงออกปากไล่ จะไล่ซ้ำอีก ประตูกลับเปิดออกเสียก่อน
- Writer
