๖ บังเอิญ
1554 Words
๖
บังเอิญ
อากาศบริเวณชายหาดช่วงเย็นเย็นสบาย อารัญนั่งบนเก้าอี้ผ้าใบ ตรงกลางระหว่างเขากับมารดามีโต๊ะเตี้ยวางอาหารและเครื่องดื่ม สาวใช้กับคนสนิทของมารดาหายไปหมดแล้วหลังจากบอกให้ทั้งหมดไปพักผ่อนตามอัธยาศัย ส่วนเขาจะอยู่ดูแลมารดาเอง
“ทำไมถึงรังเกียจหนูดาว”
อารัญหันไปมองมารดาด้วยความแปลกใจที่จู่ๆ ท่านก็เอ่ยถามออกมา
“ผมไม่ได้รังเกียจ” เขาตอบพลางสบตามารดานิ่ง ท่านยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วบอก
“แล้วทำไมถึงไม่ยอมรับหนูดาว”
คราวนี้ชายหนุ่มถอนหายใจยาว เขาเมินหน้ามาจากมารดาและมองตรงไปยังผืนน้ำกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาเบื้องหน้า
“ผมไม่ได้คิดกับหนูดาวแบบนั้น”
“แต่เราตกลงกันแล้ว อาร์มบอกว่าจะตามใจแม่เรื่องนี้” มารดาแย้ง
“แต่ผมก็บอกแม่แล้วว่าใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่หนูดาว” เขาโต้กลับเช่นกัน แต่น้ำเสียงไม่แข็งกระด้าง และทำให้มารดานิ่งงันไปหลายอึดใจก่อนจะบอกออกมาอีกครั้ง
“แม่หวังเอาไว้มากเหลือเกิน ว่าแกกับหนูดาวจะเข้ากันได้ดี แต่ทุกอย่างกลับพังไม่เป็นท่า แกทิ้งให้หนูดาวต้องกลายเป็นหม้ายตั้งแต่แต่งงานคืนแรก ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องทนอยู่กับความอับอายหลายปีทีเดียว”
“ผมบอกแม่แล้ว ว่าผมไม่ต้องการแต่งกับหนูดาว”
“ทำไม” คุณอัญชันเอ่ยถาม และลูกชายก็เงียบไปอีก “บอกแม่มาสักครั้งไม่ได้เหรอ ว่ามีอะไรที่ทำให้แกปฏิเสธผู้หญิงดีๆ คนนี้ได้ลงคอ”
ชายหนุ่มยกยิ้ม ดวงตาคู่คมหลุบลงก่อนเมินไปทางอื่นอีกหน ครู่ใหญ่จึงเอ่ยออกมา
“ถ้าเป็นคนอื่นผมคงไม่คิดมากแบบนี้ แต่เพราะเป็นหนูดาว ผมถึงต้องไป”
คราวนี้มารดานิ่วหน้า ท่านไม่เข้าใจความหมายของลูกชาย แต่สุดท้ายอารัญก็ตัดบท
“ไม่มีแดดแล้ว เดี๋ยวผมพาแม่เดินเล่นนะครับ” ว่าแล้วชายหนุ่มนั่งยองๆ หันหลังให้มารดา ทำให้ท่านยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“จะให้แม่ขี่หลังลูกเหรอ”
“ครับ ก็ตอนเด็กแม่ก็เคยพาผมขี่หลังออกบ่อย ตอนนี้ผมโตแล้วอยากพาแม่ขี่หลังบ้าง ขึ้นมาเลยแม่” เขาขยับชิดเข้าไปอีก ทำให้มารดาเหนี่ยวไหล่กว้างแข็งแรงแล้วจากนั้นบุตรชายก็กระชับมือช้อนเข้าไปใต้ท่อนขาของท่าน แล้วจึงออกเดินไปตามผืนทรายนุ่ม พลันนึกย้อนไปถึงอุบัติเหตุที่ทำให้ท่านต้องนั่งรถเข็นมานานหลายปีแล้ว ก่อนจะปัดเรื่องราวเหล่านั้นทิ้งไปเสีย แล้วบอกตนเองว่าเมื่อแม่ของเขาเดินไม่ได้ เขาก็เป็นขาให้ท่านเอง แม้จะชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี
เมื่อลูกชายพาเดินไปข้างหน้า คุณอัญชันก็ได้แต่ยิ้มด้วยความอ่อนโยน หัวใจของท่านอิ่มเอิบไปด้วยความอบอุ่นและความรักที่มีต่อลูกชายอย่างสุดหัวใจ
เวลาเดียวกัน ประกายดาวกำลังจัดของเข้าตู้เสื้อผ้า เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่หล่อนกับภารดาได้มีโอกาสมาเที่ยวด้วยกันเช่นเมื่อนานมาแล้ว
“โอ๊ย ดีจังเลยเนอะ เราไม่ได้มาเที่ยวด้วยกันกี่ปีแล้วเนี่ยหนูดาว”
ภารดาที่นอนกางแขนกางขาอยู่บนเตียงกว้างเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม คนที่กำลังนำเสื้อเข้าตู้หันไปมองเพื่อนด้วยแววตาขบขัน
“น่าจะห้าหกปีได้แล้วมั้ง” ตอบพลางปิดตู้เสื้อผ้า แล้วเดินไปหยุดที่ระเบียง พลางสูดเอากลิ่นไอแห่งท้องทะเลเข้าปอด
“นั่นสินะ คืนนี้เราแวะไปเที่ยวผับพี่เชษกันนะ”
คำชวนของเพื่อนรักทำให้ประกายดาวหันไปมอง
“เอ๊ะ พี่เชษมาเปิดผับที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร” หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อนอย่างกังขา ฝ่ายนั้นยิ้มบางๆ
“ตั้งสองสามปีก่อนแล้ว โอเคนะ” ภารดาถามย้ำมาอีก ทำให้ประกายดาวเองที่แทบลืมไปแล้วว่าการเข้าผับเป็นอย่างไรตัดสินใจพยักหน้ารับทันที
“ตกลง ดีเหมือนกัน ไม่ได้เจอพี่เชษมานานแล้ว ว่าแต่พี่เชษคุมเองหรือเปล่า”
“คุมเอง แกย้ายมาอยู่ที่นี่กับแฟนแกนั่นแหละ” ภารดาตอบ
พี่เชษหรือเชษฐาคือรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย มีความสนิทสนมคุ้นเคยกับประกายดาวและภารดา เป็นคนสนุกสนาน น่ารัก
อีกด้านของเมือง
คุณอัญชันเข้านอนสี่ทุ่มครึ่ง อันเป็นเวลาปกติของท่าน อารัญจึงออกมานั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงชั้นล่างหน้าบ้านพัก เขาสูบจนเกือบหมดมวนเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“เออ ว่าไง” กรอกเสียงทักทายชัยวัฒน์ เพื่อนเก่าเพื่อนแก่
“เปล่า โทร.มาคุยด้วยเฉยๆ ว่าแต่มึงยุ่งอยู่หรือเปล่าวะ”
อารัญอัดควันบุหรี่อีกสองสามหนก่อนจะขยี้ปลายบุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่
“ไม่ยุ่ง พอดีกูพาแม่มาพักผ่อนที่ต่างจังหวัด แม่หลับไปสักพัก กูเลยออกมาสูบบุหรี่อยู่ข้างนอกเนี่ย มึงมีอะไรหรือเปล่าวะ” เพราะปกติชัยวัฒน์จะไม่โทรศัพท์มากลางดึกกลางดื่นแบบนี้ ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ
“จะว่ามีก็มี พอดีกูมาเที่ยวอยู่ที่ผับเพื่อน ทายซิกูเจอใคร”
คนที่ยืนมองออกไปยังผืนทะเลสีดำข้างหน้าขมวดคิ้ว นึกแปลกใจเพื่อนที่มาเล่นทายอะไรเอ่ยเอากลางดึกแบบนี้
“กูทายไม่ถูกว่ะ มึงอยากบอกก็บอก ขี้เกียจเดา” เขาตอบตามตรง ยอมรับว่ารู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน
“แหม น้ำเสียงมึงนี่เหมือนเบื่อเลยว่ะ เอาเถอะๆ กูบอกให้ก็ได้ กูเจอเมียเก่ามึงที่นี่”
คำว่าเมียเก่าทำให้อารัญใจกระตุก หัวคิ้วสีเข้มย่นเข้าหากัน ก่อนจะขยับตัวอย่างตั้งใจฟัง อารมณ์เบื่อหน่ายก่อนหน้านี้หายไปราวถูกกวาดทิ้ง
“ที่ไหน”
ชัยวัฒน์บอกสถานที่ ทำให้คนที่กำลังตั้งใจฟังถึงกับแปลกใจ ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมเพียงนี้ แต่เสียงของเพื่อนที่บอกออกมาหลังจากนั้นทำให้เขาชักจะยืนเท้าไม่ติดพื้น
“มีหนุ่มๆ รุมล้อมเต็มไปหมด ท่าทางเนื้อหอมทีเดียว น่าจะมาเที่ยวกับเพื่อนของเขานั่นแหละ น้องหนูดาวหย่ากับมึงแล้วเสน่ห์แรงขึ้นนะ กูว่าน้องเขาสวยกว่าตอนอยู่กับมึงอีกว่ะ” ชัยวัฒน์พูดกลั้วหัวเราะ โดยไม่รู้ว่าเพื่อนกำลังหน้าตึงเปรี๊ยะ
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม”
น้ำเสียงห้วนๆ ของอีกฝ่ายทำเอาชัยวัฒน์เลิกคิ้วสูง ก่อนจะบอกออกมายิ้มๆ
“เออ ก็แค่นี้แหละ แต่กูรู้สึกห่วงน้องหนูดาวว่ะ เสียดายที่มึงไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่งั้นก็อยากให้มาดูสักหน่อย เหมือนจะเมา ท่าทางน่าเป็นห่วง”
คำบอกเล่าของเพื่อนทำเอาอารัญรู้สึกเป็นห่วงคนที่เพื่อนบอก แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่าเขากับหล่อนไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว ประกายดาวจะทำอะไรย่อมเป็นสิทธิ์ของหล่อน
แต่อีกใจกลับไม่ยอมให้เขาอยู่เป็นสุข มันสับสนว้าวุ่น ความเป็นห่วงมีมากเกินกว่าจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ขอบใจมึงมากที่บอก ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูวางสายก่อน”
“เออ เอาไว้เจอกันเดือนหน้า”
พอชัยวัฒน์วางสายไปแล้ว ร่างสูงก็เดินกลับเข้าข้างใน เขาบอกกับแม่บ้านที่เดินสวนออกมาสองสามคำว่าจะไม่อยู่สักสองสามชั่วโมง บอกให้ดูแลมารดาแทนไปก่อน จากนั้นก็ขับรถออกจากบ้านริมทะเลไปอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังจุดหมายปลายทางด้วยความรู้สึกร้อนใจชอบพิกล
“น้องดาวไม่ดื่มแล้วหรือครับ” ใครบางคนเอ่ยถาม ทำให้หญิงสาวหันไปยิ้มแกนๆ รู้สึกรำคาญผู้ชายพวกนี้เต็มทน ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนๆ ของเชษฐาแล้วล่ะก็ หล่อนคงตอกกลับไปแรงๆ ว่าช่วยไสหัวไปเสียทีจะได้ไหม
“พอแล้วค่ะ” พูดจบก็หันไปมองตาภารดา “พราวเรากลับกันหรือยัง”
ภารดาที่ค่อนข้างเมาหนักกว่าเพื่อนรักยิ้มหวาน ดวงตาเป็นประกาย
“จะกลับแล้วเหรอ ยังสนุกอยู่เลย”
คำตอบของเพื่อนทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัด มองหาเชษฐาที่หายไปไหนเสียแล้ว
“แต่พราวเมาแล้วนะ อีกอย่างพรุ่งนี้เรามีแพลนไปเที่ยวที่อื่นกันด้วย ขืนเมาหนักมีหวังคงผิดแผนแน่ๆ”
ภารดาท่าทางยังไม่อยากกลับ ทำให้ประกายดาวรู้สึกหนักใจ ยิ่งเมื่อหันไปเห็นผู้ชายสองคนที่นั่งมองมาตาเป็นประกายวาววามก็ยิ่งไม่ค่อยสบายใจนัก
“เอางี้ไหมครับ ถ้าน้องหนูดาวขับรถกลับไม่ไหว พี่สองคนพาไปส่งเอง”
ชายหนุ่มหน้าตาดีเอ่ยอาสาและมองหล่อนอย่างมีความหมาย แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะตอบเขาไปว่าอย่างไรเชษฐาก็เดินตรงมายังสองสาวรุ่นน้องเสียก่อน
- Writer
