หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ มองคนตัวโตที่ยิ้มให้หล่อนอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับออกไปอย่างเงียบเชียบเหมือนขามา หล่อนอยากร้องเรียกรั้งเขาเอาไว้แต่ปากก็หนักจนกระทั่งประตูถูกปิดลง จึงหลุบสายตามองถุงกำมะหยี่สีแดงเข้มตรงหน้าอยู่หลายอึดใจจึงหยิบมันขึ้นมาเปิดออก ทันทีที่เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในหญิงสาวก็ใจกระตุก ปลายนิ้วเรียวเล็กราวลำเทียนหยิบมันออกมาดู พลันหัวใจก็กระตุกแรงก่อนจะเต้นถี่รัวโครมครามจนแทบหลุดจากอก
มันคือต่างหูเพชรเม็ดเล็กที่หล่อนใส่ไปพบเขาในวันนั้น แล้วหลุดหายไปหนึ่งข้าง หล่อนมาพบก็ในวันรุ่งขึ้น ยังคิดว่ามันหายไปไหน รวมทั้งคิดด้วยว่ามันอาจหลุดไปในช่วงเวลานั้น แล้วก็จริง...
ยิ่งคิดยิ่งร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า รู้สึกอับอายขีดสุด อารัญก็ร้ายกาจ เขาควรจะทำเฉยๆ ไปเสีย จะต้องเอามันมาคืนหล่อนอีกทำไม จะรื้อฟื้นไปถึงไหน หรือเขาสนุกที่เห็นหล่อนว้าวุ่น สับสน ทำตัวไม่ถูก ต้องใช่แน่ เพราะดูเขาสนุกที่ได้ปั่นหัวหล
