๑๑
รอยถลำ
กว่าร่องรอยภายใต้ร่มผ้าจะจางหายก็ใช้เวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์ ประกายดาวยืนมองคนในกระจกพลางเม้มเรียวปากสีเรื่อ พยายามเรียกกำลังใจกลับคืนมา รอยช้ำบนร่างกายจางหายไปแล้ว แต่รอยช้ำในใจไม่เคยจาง มันติดแน่น ฝังลึก เขาคนนั้นเงียบหายไปหลังจากพาหล่อนมาส่งในค่ำคืนเหมือนฝัน แต่เมื่อตื่นขึ้นมากลับได้รู้ว่าทั้งหมดคือความจริง
ดวงตาแดงก่ำอีกครั้งเมื่อคิดถึง ความสัมพันธ์ลึกซึ้งเช่นนั้นไม่ควรเกิดขึ้น ทว่าหล่อนกลับไม่คิดห้ามปรามและเขาเองก็ไม่คิดจะหยุดยั้ง ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่คิดจะแตะต้องข้องแวะ แต่เวลานี้กลับทำทุกอย่างโดยไม่คิดจะยับยั้งความต้องการ
หญิงสาวขุ่นเคืองเขาอยู่ในใจ แต่ยามใดที่คิดนึก นวลแก้มแดงเรื่อ อกใจผะผ่าว ซ่านสะท้าน ความเสียดเสียวบาดลึกลงในห้วงคะนึง ตามติดด้วยความเจ็บแสบในใจ
หญิงสาวสะบัดหน้าเบาๆ พยายามหยุดคิดถึงเรื่องระหว่างเขากับหล่อนที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แล้วตัดใจออกไปทำงา
