เมื่อพ้นจากเขตตลาด เส้นทางเบื้องหน้าปกคลุมด้วยหิมะขาวบาง ๆ ต้นไม้สูงใหญ่เรียงรายสองข้างทาง กิ่งก้านเต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งใสที่ห้อยระย้า สะท้อนแสงแดดยามบ่ายคล้อยเป็นประกายวิบวับราวกับอัญมณีจากฟากฟ้า
“ทะเลสาบอยู่เลยป่านี้ไปอีกหน่อย” หลงอวิ๋นบอกขณะพาเดินเข้าสู่ทางลึก
“ใช้เวลาประมาณสิบห้านาที... เจ้าหนาวหรือไม่?”
“ไม่หนาวหรอกค่ะ ถ้าทำแบบนี้”
ฉันยิ้มก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขา แล้วซุกเข้าไปในเสื้อคลุมของเขาอย่างขี้เล่น
“เห็นมั้ยคะ อุ่นแล้ว” ฉันพูดพลางเงยหน้าส่งยิ้มให้เขา
หลงอวิ๋นชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงมือของฉันที่แทรกเข้ามาในเสื้อคลุม ดวงตาสีฟ้าวาววับขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบาง—รอยยิ้มที่เขาไม่ค่อยมีให้ใครได้เห็น
“อุ่น...” เขาทวนคำช้า ๆ น้ำเสียงทุ้มลึกนุ่มนวล
“ไม่มีใครเคยพูดเช่นนั้นกับข้ามาก่อน ผู้คนมักบอกว่า... ข้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง”
เขาปรับชายเสื้อคลุมให้คลุมตัวฉันไว้
