ภายในห้องพักของหลงอวิ๋น — แสงสีฟ้าอ่อนนวลจากตะเกียงน้ำแข็งส่องสะท้อนบนผนังหินอย่างเงียบสงบ
ไออุ่นจากเตาหินร้อนแผ่กระจายทั่วห้อง ผสมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรจันทรา สร้างบรรยากาศอบอุ่น ปลอดภัย ราวกับโลกภายนอกที่วุ่นวายไม่มีอยู่จริง
หลงอวิ๋นพาฉันมานั่งที่โซฟาหนานุ่มใกล้เตาไฟ เขาคุกเข่าลงตรงหน้าโดยไม่เอ่ยคำใด — เพียงแค่มือใหญ่ของเขาจับมือฉันไว้เบาๆ อย่างแผ่วถนอม
ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด แต่แฝงด้วยแววห่วงใยที่ชัดเจน
“เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?” น้ำเสียงของเขานุ่มลึก ราวกับจะกลืนฉันไว้ในความอบอุ่นนั้น
“ไม่ค่ะ… อาจจะมีปวดเมื่อยนิดหน่อย” ฉันยิ้มบางๆ พลางหมุนไหล่เล็กน้อยให้เขาดู
“แต่โดยรวมแล้ว ฉันยังโอเคอยู่ค่ะ”
หลงอวิ๋นเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ
“วันนี้… ช่างเกินกว่าที่ข้าคาดคิดไว้”
“ข้าควรเป็นคนปกป้องเจ้าให้ดี… แต่กลับกลายเป็นว่า เจ้าต่างหากที่ก้าวออกมาปกป้
