ตอนที่ 10 ราเมนกับคำขอที่ไม่ใช่แค่อาหาร

1369 Words

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา... ทุกออเดอร์จากหลงอวิ๋น ไม่ว่าจะเป็นวันธรรมดา วันหิมะตก หรือวันแมวพูดได้ปิดประตูใส่หน้า ทุกคำสั่ง ก็จะปรากฏชื่อฉันขึ้นมาคู่กันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย [ออเดอร์พิเศษจากลูกค้า: ราเมนเพลิงจันทร์ลาวา] [รีเควส: ผู้ส่งต้องเป็น “เอลาเรีย เวลเลนไฮม์” เท่านั้น] ฉันเบิกตากว้างทุกครั้งที่เห็นข้อความนั้น ก่อนที่ริมฝีปากจะเผลอยิ้มออกมาเองโดยไม่ต้องสั่งการจากสมอง “…วันนี้ก็เหมือนเดิมอีกแล้วสินะ” ไม่มีลังเล ไม่มีชั่งใจ ไม่มีหันซ้ายขวา ฉันกดรับงานทันที เหมือนคนที่รู้แน่ชัดว่ากำลังจะกลับไปยังสถานที่…ที่หัวใจยังคงรอคอย แต่แล้ว... สิ่งที่ทำให้ฉันแทบล้มทั้งยืนยิ่งกว่าพายุเวทระเบิดพอร์ทัล ก็คือ...ตอนที่ฉันส่งราเมนเสร็จเรียบร้อย และเตรียมตัวจะกลับ สิ่งหนึ่ง...ถูกส่งกลับมาที่มือฉัน มันหนักเล็กน้อย เปล่งแสงสีฟ้าอ่อน ๆ มีตราสลักรูปมังกรโบราณขดเป็นวง “ตะ...ตัวอะไรน่ะ?” ฉันอ้าปากค้าง มือไม้แข็งทื่อ มองแท่งโลหะสีทองอร่ามที่มีประกายเย็นไหวอยู่ข้างในราวกับมีชีวิต [ได้รับทิป: ทองคำมังกร 1 แท่ง] ฉันแทบหายใจไม่ออก “นี่มันไม่ใช่...เงินทิปธรรมดาใช่ไหม...” พอกลับมาถึงร้าน ฉันยังทำหน้าเหวอไม่เลิก ขณะยื่นแท่งทองให้พี่ยำในโฮโลแกรมตรวจ พี่ยำปรากฏตัวขึ้นมาทันที พร้อมเสียงหัวเราะที่ดังเหมือนประกาศชัยชนะรอบจักรวาล “แหม~~ น้องเอลาเรีย~~ ลูกค้าคนนี้ใจป๋ามากกกนะจ๊ะ!” “ทองคำมังกรแท่งหนึ่ง! แท้! ไม่มีปลอม ไม่มีโปร! ส่องได้ ลูบได้ แลกเงินได้จริงจริ๊งงง~! หนึ่งแสนบาทต่อแท่ง!!!” ฉันอ้าปากค้าง ตาเหลือก “หนึ่งแสน...บาท... เหรอคะ?” “ใช่จ้าาา~~!!!” พี่ยำยกนิ้วชี้ขึ้นแล้วทำท่าดีดนิ้วในอากาศแบบสโลว์โมชั่น “ตามอัตราแลกเปลี่ยนข้ามมิติปัจจุบัน หนึ่งแท่งทองคำมังกร เทียบเท่าเงินไทยประมาณ 100,000 บาท…ย้ำว่า ต่อแท่ง” “อึก...” ฉันแทบเป็นลม มือที่ยังถือทองคำอยู่สั่นไปหมด รู้สึกเหมือนกำลังถือศีลห้าแล้วทำตกกลางตลาด พี่ยำยังคงยิ้มแป้น ไม่สะทกสะท้านกับความเป็นลมของฉัน “ดูเหมือนลูกค้าประจำ เขาจะรีเควสเจาะจงให้เธอส่งทุกครั้งด้วยนะ!” พี่ยำกระพริบตา วิ้งหนึ่งที ใบหน้ากวน ๆ ที่แทบจะเต้นระบำได้ในอากาศ “ระวังน้า~ จะกลายเป็นแฟนประจำโดยไม่รู้ตัว~” “พี่ยำ!” ฉันหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันที แล้วคว้าทองคำมังกรในมือกอดแน่นราวกับมันเป็นโล่กันอาย แต่ในใจ…ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเต้นแรงขึ้นอีกนิด แค่นึกถึงใครบางคนที่นั่งอยู่เงียบ ๆ รอคอยราเมนแบบเดิม รอคนส่งคนเดิม และให้ทิปหนักเท่าใจ…ที่ไม่ได้พูดออกมา วันต่อมา... อีกออเดอร์หนึ่งก็เด้งเข้ามาอย่างเคย แต่คราวนี้...เป็นเมนูใหม่ที่ไม่เคยเห็นในระบบมาก่อน [อาหารนอกเมนู: น้ำแข็งผลึกจันทรา + ข้าวเกล็ดหิมะ] [รีเควสผู้ส่ง: “เอลาเรีย เวลเลนไฮม์” เท่านั้น] ฉันเบิกตากว้างเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว —เหมือนร่างกายตอบสนองเร็วกว่าหัวใจ ฉันกด [ตกลงรับงาน] ทันที และแน่นอน...หลังส่งเสร็จ ทองคำมังกรแท่งใหม่ ก็ปรากฏในมือฉันอีกครั้ง —ส่องแสงสีฟ้าอ่อนจาง ๆ เหมือนเดิม วันต่อมา...อีกออเดอร์ใหม่เด้งเข้ามาอีก ราเมนเพลิงจันทร์ลาวาผสมน้ำผึ้งแช่หิมะ ชื่อเมนูแปลกประหลาดที่ฟังดูเหมือนของหวานในเทพนิยาย และใช่ — ทองคำมังกรอีกหนึ่งแท่ง ครั้งแล้วครั้งเล่า... ฉันเริ่มเคยชินกับเสียงแจ้งเตือนใหม่ที่พ่วงชื่อของฉันมาทุกครั้ง แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่วัน ทุกครั้งที่เห็นข้อความรีเควสชื่อฉัน หัวใจฉันก็ยังเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “ทำไมเขาถึง...รีเควสฉันคนเดียวกันนะ...” ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ขณะนั่งอยู่บนพื้นห้อง จัดเรียงกองเล็ก ๆ ของทองคำมังกรในกล่องเก็บของ ใจหนึ่งก็ยังสงสัย แต่อีกใจหนึ่ง...กลับอบอุ่นทุกครั้งที่ได้เห็นชื่อเขา จนกระทั่งวันหนึ่ง...ออเดอร์ใหม่พิเศษเด้งเข้ามาอีกครั้ง ฉันแทบไม่ต้องคิด กด [ตกลงรับงาน] ทันที แล้วรีบสวมชุดส่งอาหาร ข้ามประตูมิติด้วยหัวใจที่เต้นถี่อย่างประหลาด ประตูข้ามมิติเปิดขึ้น แสงสีเงินไหลวนรอบตัวฉันเหมือนม่านหมอกบาง ๆ และเมื่อหมอกจางลง... วังน้ำแข็งสีขาวเงิน ก็กระจ่างชัดอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง เกล็ดหิมะโปรยปรายบางเบา เสาน้ำแข็งสูงตระหง่านสะท้อนแสงจันทร์จาง ๆ กลางลานวัง... เขายืนรออยู่แล้ว ผมยาวสีครามปลิวไหวใต้สายลมเย็น ชุดคลุมสีเทาเงินสยายเบา ๆ อย่างสง่างาม หลงอวิ๋น — คนที่ทำให้ฉันรอการแจ้งเตือนทุกวันโดยไม่รู้ตัว ฉันกำลังจะยกมือทักทาย แต่เสียง ติ๊ง จากนาฬิกาข้อมือก็ดังขึ้นขัดจังหวะ [Omnibite: ระบบข้ามมิติเกิดข้อผิดพลาดจาก “พายุสุริยะ”] [ไม่สามารถกลับสู่มิติต้นทางได้ชั่วคราว] [คาดว่าจะใช้เวลาในการซ่อมบำรุง...ประมาณ 3 เดือน] “หา?” ฉันอ้าปากค้าง เบิกตากว้างแทบไม่เชื่อสายตา “พายุสุริยะ? ระบบเสียหาย? สามเดือน?!” ตัวหนังสืออย่างเป็นทางการปรากฏขึ้นซ้ำ ๆ ตรงหน้าฉัน พร้อมเสียงยืนยันอัตโนมัติจากระบบ “…แย่แล้ว” ฉันกำมือแน่น ลมหายใจตึงเครียด หัวใจเต้นเร็วอย่างไม่อาจควบคุมได้ ในตอนนั้นเอง...ฉันหันไปหาเขา — หลงอวิ๋น เขายืนสงบนิ่งในลานหิมะ เส้นผมสีครามปลิวตามลมเบา ๆ ริมฝีปากบางเฉียบของเขา...ที่ฉันไม่เคยเห็นแม้แต่รอยยิ้มในเจ็ดวันที่เคยอยู่ด้วยกัน แย้มขึ้นเล็กน้อย — แค่มุมปากน้อย ๆ ราวกับมีรอยยิ้มที่ไม่อยากให้ใครสังเกตเห็นนัก แต่สำหรับฉันที่มองเขามาตลอดระยะเวลาที่อยู่ในวังน้ำแข็ง ฉันสังเกตเห็นได้ทันที เขายิ้ม... ยิ้มอย่างพึงใจ — หลงอวิ๋นจ้องฉันอย่างนิ่งสงบ แล้วเอ่ยเสียงเรียบอย่างคนที่เหมือนกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศธรรมดา ๆ “เจ้าไม่มีที่ไปสินะ” เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกครึ่งก้าว เส้นผมสีครามปลิวมาแตะปลายแขนเสื้อฉัน น้ำเสียงของเขายังคงเรียบ แต่มีบางอย่างในน้ำเสียงนั้น...อบอุ่นเสียจนเหมือนกองไฟกลางพายุหิมะ “งั้นก็อยู่กับข้าแล้วกัน” ❄️ ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ 🌙 พาร์ทพิเศษ : การตกลงลับ ๆ ของพี่ยำ ❄️ ภายในเครือข่ายข้อมูลลับสุดยอดของ Omnibite... ร่างโฮโลแกรมของพี่ยำนั่งไขว่ห้างอยู่หน้าจอกระจกเรืองแสงขนาดใหญ่ ในหน้าจอปรากฏภาพของชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีฟ้าเข้ม เรือนผมยาวสีน้ำเงินครามยืนสงบนิ่ง ราวกับองค์ชายแห่งฤดูหนาวตลอดกาล “ข้า...ต้องการให้เธออยู่ที่วัง” เสียงของหลงอวิ๋นเย็นเฉียบ ราบเรียบ แต่หนักแน่นจนบรรยากาศโดยรอบดูเหมือนจะหยุดหมุน พี่ยำยิ้มแฉ่งแทบจะทะลุโฮโลแกรม “แน่นอนจ้า! ไม่มีปัญหาเลย! ว่าแต่...ท่านลูกค้า มีงบประมาณในใจไหมเอ่ย?” หลงอวิ๋นเงียบไปชั่วครู่ ก่อนกล่าวด้วยสีหน้าราวกับกำลังประกาศสงครามกลางหิมะ “หนึ่งร้อยทองคำมังกร ต่อหนึ่งเดือน” พี่ยำแทบกรี๊ดในใจ — หนึ่งร้อยทองคำมังกร! สิบล้านบาทต่อเดือน! นี่มันไม่ใช่แค่การจ้างงานแล้ว นี่มัน ว่าจ้างแบบเลี้ยงดูเจ้าหญิงข้ามมิติเลยต่างหาก! “หลังจากสามเดือน หากนางไม่ต้องการอยู่ ข้าจะไม่รั้งนาง” หลงอวิ๋นกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ตกลงจ้า!” พี่ยำตอบแทบไม่รอให้หลงอวิ๋นกะพริบตา “พี่ยำจะจัดการให้เรียบร้อย~” [Omnibite: ระบบข้ามมิติเกิดข้อผิดพลาดจาก “พายุสุริยะ”] [คาดว่าจะใช้เวลาในการซ่อมบำรุง...ประมาณ 3 เดือน] ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more