ฉันรู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อถูกหลงอวิ๋นจ้องมอง ทันใดนั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่า หลงเจียวยังคงหลบอยู่ในห้อง ฉันต้องหาโอกาสให้เธอหนีไป โดยที่หลงอวิ๋นไม่รู้เรื่อง
“ฮ้าว~” ฉันหาวออกมาเล็กน้อย
“อ่า..ขอโทษค่ะ ดูเหมือนจะได้เวลาเข้านอนของฉันซะแล้ว” ฉันปิดปากพลางยิ้มให้เขาเขิน ๆ
หลงอวิ๋นสังเกตเห็นอาการเหนื่อยล้าของฉัน ใบหน้าของเขาอ่อนลงพร้อมรอยยิ้มบาง
“แน่นอน... เจ้าต้องเหนื่อยมากจากวันนี้”
เขาลุกขึ้นยืน กวาดมือเบา ๆ ในอากาศ ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็อบอุ่นขึ้น แสงสีนวลอ่อนจากโคมแก้วคริสตัลส่องสว่างทั่วห้อง
“ข้าจะให้เจ้าพักผ่อน”
เขาเดินไปที่เตียง ปรับผ้านวม เกลี่ยหมอนด้วยมือของตัวเอง สีหน้าจริงจังราวกับกำลังทำภารกิจสำคัญ
“เตียงนี้ทำจากขนนกหิมะ จะให้ความอบอุ่นแก่เจ้าตลอดทั้งคืน”
“องค์ชาย...ท่านใส่ใจฉันมากเลยนะคะ” ฉันที่เดินตามอมยิ้มบาง ๆ
เขาหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองฉัน ใบหน้าเรียบเฉยแต่แววต
