เพื่อนร้ายทวงคืนรัก

นับดาว... สวัสดีค่ะฉันชื่อนับดาวตอนนี้ฉันอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปดและฉันก็กำลังจะจบชั้นมอหกแล้วด้วย ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงเรียกได้ว่าเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ฉันสนิทด้วยเขามีชื่อว่าทิศเหนือ บ้านฉันกับทิศเหนืออยู่ติดกันเลยพ่อแม่ฉันกับพ่อแม่ของมันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ก่อนที่ฉันกับมันจะเกิด เพราะเหตุนี้ก็เลยทำให้ฉันกับทิศเหนือสนิทกันมาตั้งแต่เกิด จริงๆแล้วทิศเหนือเกิดก่อนฉันหลายเดือนแต่ฉันก็ไม่เคยเรียกมันว่าพี่หรอกนะเพราะเราเรียนอยู่ชั้นเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาล อันที่จริงมันต้องเป็นรุ่นพี่ฉันหนึ่งปีแต่ตอนนั้นป้าแพรวแม่ของมันให้มันเข้าเรียนพร้อมฉันเพราะอยากให้เราเป็นเพื่อนกันมันก็เลยเข้าเรียนช้าไปปีนึง คิดแล้วก็อดขำไม่ได้แทนที่ตอนนี้มันจะอยู่ปีหนึ่งแล้วด้วยซ้ำ ซึ่งเรื่องนี้มันก็ชอบเอามาว่าฉันอยู่เรื่อยๆแต่ฉันก็ไม่แคร์ อยากจะบอกว่าฉันกับมันสนิทกันจนถึงขั้นที่ว่าเคยนอนห้องเดียวกันอาบน้ำด้วยกัน แต่แล้ววันหนึ่งความสัมพันระหว่างฉันกับมันเริ่มไม่เหมือนเดิมเพราะฉันเองที่เป็นคนทำให้เป็นแบบนั้น ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน ฉันยังจำได้ขึ้นใจตอนนั้นฉันกับมันเรียนอยู่มอสี่แล้ววันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ฉันตื่นแต่เช้ามืดเพื่อไปตัดดอกกุหลาบในสวนหลังบ้านที่ฉันปลูกเอาไว้มาดอกนึงเพื่อเอาให้ทิศเหนือ ใช่แล้วล่ะฉันชอบทิศเหนือชอบโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าฉันชอบมันตั้งแต่ตอนไหนเมื่อไหร่มารู้ตัวอีกทีฉันก็รู้สึกกับมันไปแล้วส่วนมันฉันไม่รู้ อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากจะบอกความรู้สึกบอกในใจกับมันหรอกนะถ้าก่อนหน้านี้ฉันไม่เห็นมันไปจีบรุ่นพี่มอหกคนหนึ่งแล้วดูทีท่าว่ารุ่นพี่คนนั้นก็ชอบมันด้วย นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ฉันจะต้องรีบบอกความในใจกับมันก่อนที่มันกับรุ่นพี่คนนั้นจะตกลงคบกัน พอฉันได้ดอกกุหลาบมาฉันก็แอบเอาดอกกุหลาบซ่อนไว้ในห้องนอนของตัวเองเพราะฉันจะเอาให้มันตอนเลิกเรียน คือฉันอายน่ะถ้าเอาไปให้มันที่โรงเรียน ในทุกๆวันฉันจะซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มันมาโรงเรียนซึ่งวันนี้ก็เหมือนกันและพอมาถึงที่โรงเรียนก็มีเด็กๆมอต้นยันมอปลายวิ่งเอาดอกกุหลาบเอาขนมของขวัญมาให้มันเยอะแยะเต็มไปหมดซึ่งมันก็รับหมดนะใครให้อะไรมามันเอาหมดแต่คนที่ต้องถือของขวัญถือดอกกุหลาบก็คือฉันเพราะมันถือๆไม่ไหวซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาตลอดจนชินแล้วเพราะมันได้ทุกปี "กูฝากมึงเก็บหน่อยนะกูไปล่ะ" มันหันมาบอกฉันพร้อมกับเอาของทุกอย่างที่อยู่ในมือมันมาให้ฉันถือส่วนมันก็เดินสะพายกระเป๋าเดินตัวปลิวผิวปากไปแบบชิวๆ "มึงจะรีบไปไหน" ฉันตะโกนถามมัน "ไปหาพี่จิ๊บ^^" มันหันมาตอบพร้อมรอยยิ้มที่สดใสอย่างคนมีความสุขซึ่งพี่จิ๊บที่ว่าก็คือรุ่นพี่มอหกที่มันตามจีบเค้าอยู่นั่นแล่ะ ฉันที่ไม่รู้จะทำยังไงกับของพวกนี้ก็เลยต้องหอบหิ้วมันไปด้วยเพราะจะเอาไว้ที่รถก็กลัวดอกไม้จะเหี่ยวไหนจะขนมไหนจะของขวัญอีกหลายสิบกล่องที่กลัวมันจะหายถ้าฉันจะเอาไว้ที่เบาะรถมอเตอร์ไซค์ "โอ้โหยัยดาวเพื่อนรักแกนี่เนื้อหอมใช่ย่อยเลยนะได้ทั้งดอกไม้ได้ทั้งของขวัญเพียบเลย" ยัยมิ้นเพื่อนสนิทอีกคนของฉันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมของเต็มมือ "แกอย่ามาพูดแกก็รู้ว่าของพวกนี้มันไม่ใช่ของฉัน" ฉันตอบมันพร้อมกับวางของทุกอย่างลงบนโต๊ะของตัวเอง "5555ฉันก็พูดแซวแกไปงั้นแล่ะฉันรู้หรอกน่าว่าของพวกนี้เป็นของทิศเหนือ ว่าแต่เจ้าตัวหายหัวไปไหนล่ะทำไมถึงให้แกถือมาคนเดียว" "ไปตึกมอหกโน่น" ฉันตอบอย่างอารมณ์ไม่ดีแต่ก็พยายามเก็บอาการ "ไปทำไมอ่ะ" "ไปหาแฟนมันมั้ง" "แฟน?? ทิศเหนือมีแฟน??ใครอ่ะ" "พี่จิ๊บไงประธานนักเรียนพ่วงตำแหน่งดาวโรงเรียนอ่ะ" "โอ้โหมันเล่นของสูงเลยเหรอจีบรุ่นพี่ซะด้วยแล้วแบบนี้แกไม่อกหักเหรอแกชอบมันนี่" ยัยมิ้นเป็นคนเดียวที่ฉันกล้าบอกเรื่องนี้กับมันเพราะเพื่อนผู้หญิงฉันมีมันเพียงคนเดียว "มันไม่รู้ไงว่าฉันชอบมันแกก็รู้" "แกจะบอกมันวันนี้ไม่ใช่หรือไง" "อืม แต่คงบอกตอนกลับไปถึงบ้านอ่ะฉันไม่กล้าบอกมันที่นี่" "ฉันขอให้แกสมหวังนะแอบชอบมันมาตั้งหลายปี" ยัยมิ้นตบไหล่ฉันเพื่อให้กำลังใจ "ขอบใจ"