Yönetim katından aşağı indiğimde dizlerim hâlâ titriyordu. Ama bu korku değildi.
Bu, aşağılanmanın yarattığı iç burukluğu, öfkenin zarifçe bastırılmış hâliydi.
Ferhat Bey’in sözleri hâlâ kulağımda çınlıyordu:
“Adar duygusal biridir…”
“Seninle olan yakınlığının iş kararlarını etkileyip etkilemediğini sorgulamak, bir baba olarak da hakkım.”
Onun gözünde ben, yalnızca yükselmeye çalışan bir kızdım. Ve Adar’ın yanında yer alan herkes gibi, onun “duygusal zayıflıklarıyla” bağlantılıydım.
Ama ben kimsenin zaafı değildim.
O gün kimseyle konuşmadan eve döndüm.
Abim, masadaki halimden bir şeyler sezdi ama annem koluma dokundu sadece.
Sessizdim. Sadece suskunluğum konuşuyordu.
Ertesi gün
Kapı çalındı.
Burcu, yüzünde ciddi bir ifadeyle içeri girdi.
“Adar Bey, babanız Şilan Hanım’la görü
