Francis' POV
Pag-alis namin sa Batangas, hindi ko agad naramdaman ang bigat ng paglisan. Pero pagkaraan ng ilang kilometro, para bang may iniwan akong bahagi ng sarili ko roon sa dagat, sa hangin, at higit sa lahat, sa piling ng babaeng hindi ko inaakalang mamahalin ko nang ganito kabilis at ganito kalalim.
Tahimik akong nagmaneho. Walang salitang lumalabas sa bibig ko. Hindi dahil wala akong gustong sabihin, kundi dahil baka kung magsalita ako, mabigat ang boses kong lumabas at mabunyag ang damdaming pilit kong kinakalma.
Si Larissa naman, nasa tabi ko. Tahimik ding nakatingin sa labas ng bintana, sinisipat ang tanawin na unti-unti na naming iniiwan.
Walang salita. Pero minsan, ang katahimikan ay sapat na. Minsan, ang hindi pagsasalita ay mas malalim pa sa anumang salita.
"Okay ka l
