กาลเวลาในหุบเขาไหลผ่านไปอย่างเงียบสงบและรวดเร็ว จากฤดูใบไม้ผลิที่เขียวชอุ่ม ย่างเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงที่ฉาบไล้ทุกสรรพสิ่งด้วยสีทองอร่าม
จวนคีรีรมย์ในยามนี้ไม่ได้ดูเงียบเหงาหรือแปลกแยกจากหมู่บ้านอีกต่อไป
แปลงผักหน้าเรือนที่เคยเป็นหลุมบ่อดวงจันทร์จากฝีมืออดีตท่านอ๋อง บัดนี้เขียวขจีไปด้วยผักกาดขาวหัวใหญ่และคะน้าต้นอวบอ้วน แม้แถวจะเบี้ยวไปบ้าง เล้าไก่ที่เคยโย้เย้ได้รับการซ่อมแซมจนแข็งแรง และมีสมาชิกแม่ไก่เพิ่มขึ้นเป็นสิบตัว ส่งเสียงกะต๊ากอย่างมีความสุข
"ระวัง! ระวังหน่อย! หัวไชเท้าหัวนี้ใหญ่มาก!"
เสียงทุ้มของจวิ้นอี่ดังขึ้นกลางแปลงผัก อดีตแม่ทัพใหญ่ในชุดชาวนาเต็มยศ เสื้อแขนกุด กางเกงขาสั้น และหมวกสาน กำลังออกแรงดึงหัวไชเท้าขนาดยักษ์ขึ้นจากดิน โดยมีหลิวจื้อเฉินช่วยดึงเอวอยู่ด้านหลัง
"ฮึบ! ออกมาสิเจ้าอ้วน!"
ปุ๊ง!
หัวไชเท้าหลุดพรวดออกมาจากดินพร้อมเศษดินที่กระเด็นใส่หน้าทั้งสองหนุ่ม จวิ้นอี่ห
