บทที่ 1 เราชอบเธอนะ
858 Words
ในขณะที่หญิงสาววัยกำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่นอย่างเต็มตัวตอนนี้เธออายุได้ 12 ปี การใช้ชีวิตของเธอไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากเดิม แม่ใหญ่ยังคงบังคับให้เธอคอยทำนั่นทำนี่ให้แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ไม่สามารถขัดท่านได้เหมือนกัน สาวน้อยเพียงแค่คิดว่าอย่างน้อยแม่ใหญ่ก็เป็นคนดูแล และให้เธอได้ใช้ชีวิตโดยการเป็นคุณหนูของบ้าน ไม่ได้รังเกียจถึงขั้นต้องไปอยู่ในห้องคนรับใช้หลังบ้าน ถูกโขกสับแบบในละคร
คีตีกานั่งรอเด็กหนุ่มที่ลากเธอให้มาทำแผลด้วย โดยใช้คำพูดบอกให้เธอรับผิดชอบที่ทำให้เขาต้องขับบิ๊กไบค์ล้ม สำหรับเขาเธอเห็นเขาเป็นเพียงเด็กผู้ชายเอาแต่ใจคนหนึ่ง
ศิลาและเธอรู้จักและสนิทกันตั้งแต่เด็ก เนื่องด้วยธุรกิจของทางบ้านเด็กหนุ่มเกี่ยวกับการผลิตสื่อโฆษณา สื่อเอ็นเตอร์เทรนต่าง ๆในโซเชียลและแบบดิจิตอล
ส่วนทางบ้านของหญิงสาว ก่อกิต ผู้เป็นบิดา ตอนนี้ดำรงตำแหน่ง นายกรัฐมนตรี ของประเทศ และวรรณศิริ คนที่เธอเรียกว่าแม่ใหญ่ ก็เป็นนักแสดงเจ้าบทบาทที่โด่งดังจึงไม่แปลกที่จะสนิทกับบ้านของเขา
“เหม่ออะไรยายเตี้ย” เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องทำแผล เขาเรียกหญิงสาวที่มัวแต่เหม่อจนไม่ได้ยินให้รู้ตัว
“เสร็จแล้วเหรอ งั้นเดี๋ยวฉันไปจ่ายเงินให้”
สะดุ้งให้เสียงเรียกเขานิดหน่อย ก่อนจะเดินไปจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาล
“ทั้งหมด 3,250 บาท ค่ะ” เจ้าหน้าที่การเงินแจ้งยอดให้กับสาวน้อย พลางทำท่าคิดว่าเด็กน้อยอายุไม่น่าจะถึง 15 ปี จะมีเงินจ่ายไหม
คีตีกาหยิบบัตรเครดิตที่พ่อของเธอให้ไว้เผื่อกรณีฉุกเฉิน ส่วนใหญ่แล้วเธอจะใช้เงินสดในการซื้อข้าวในโรงเรียนมากกว่า แต่ก็ต้องหันไปมองหน้าศิลาที่เขาดันจ่ายตัดหน้าเธอไปก่อนอย่างงงๆ
“ฉันจ่ายเอง”
“แต่ฉันต้องรับผิดชอบที่ทำนายเจ็บนะ”
“เธอคิดว่าเงินแค่สามพันกว่าบาท มันจะทำให้ฉันยกโทษให้เธอหรือไง”
“งั้นนายจะให้ฉันรับผิดชอบยังไงล่ะ”
ศิลาเพียงแค่เอี้ยวใบหน้ามามองเธอเท่านั้น แล้วก็เดินออกไปทิ้งให้เธอยืนงงจนต้องวิ่งตาม เพราะเขาตัวสูงกว่าเธอมาก กว่าจะวิ่งมาทันก็เล่นเอาเหนื่อยหอบ
“เดี๋ยว! แล้วนี่นายจะไปไหนไม่กลับโรงเรียนเหรอ” เธอเห็นเด็กหนุ่มกำลังถอดเสื้อนักเรียนที่ใส่มาเมื่อเช้าออก แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อลำลองที่พกมาใต้เบาะ จึงอดที่จะถามไม่ได้
“ไม่มีอารมณ์ เธอกลับเองแล้วกัน ฉันไปละ”
“นายจะบ้าเหรอ ทีตอนมายังลากฉันมาด้วย แล้วพอจะกลับไล่ให้ฉันกลับเองเนี่ยนะ ไอ้หน้าปลาจวด!!” คีติกายู่จมูกว่าให้จนเด็กหนุ่มที่ก้าวขาขึ้นมอเตอร์ไซน์คันใหญ่หันมาทำตาขวางใส่ แต่จะให้ด่าเธอกลับก็ไม่ทันแล้ว เพราะร่างบางวิ่งหนีขึ้นแท็กซี่ไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาแค่นความโกรธออกมาเบาๆ
“เฮ้ออ!! เหนื่อยชะมัดอดเรียนคาบเช้าเลย”
คีตีกากลับเข้ามาในโรงเรียนเพื่อเรียนคาบบ่ายต่อ ส่วนเมื่อเช้าเพราะว่าต้องพาไอ้กร๊วกไปโรงพยาบาล ก็เลยได้แต่แชทแจ้งครูประจำชั้นว่าเธอติดธุระ
“ไปไหนมายายเพลง หายไปไม่บอกฉันเลยนะ” วีวี่เพื่อนสาวเพียงคนเดียวของฉัน ถามออกมาก่อนจะทำเสียงงอนใส่ที่ทิ้งให้เธอนั่งเรียนคนเดียว
“ซอรี่ เมื่อเช้ามีเรื่องนิดหน่อยน่ะ พอดีฉันเบื่อๆ ก็เลยให้คนขับรถจอดส่งหน้าถนนใหญ่แล้วเดินเข้ามา แต่ฉันเห็นลูกหมาตัวน้อยๆเหมือนมันจะป่วย นอนอยู่กลางถนนฉันก็เลยวิ่งเข้าไปช่วย แต่ดันไปวิ่งตัดหน้าบิ๊กไบค์ไอ้หน้าเป็ดนั่นนอ่ะดิ ก็เลยต้องพาไปโรงพยาบาล”
“ไอ้หน้าเป็ด? ศิลาอ่ะนะ” เธอเพียงแค่พยักหน้าเบาๆตอบเพื่อนสาวกลับไป
“แกสองคนนี่กัดกันตั้งแต่ประถมจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เลิกกัดกันเลยเหรอเนี่ย” วีวี่ส่ายหน้ากลอกตามองบนเบื่อหน่ายกับทั้งคู่
เลิกเรียน
เพลงกับวีวี่เดินพูดคุยกันระหว่างที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถ ส่วนเพื่อนสาวฐานะไม่ได้ดีเท่าเธอ รถที่ใช้เดินทางมีเพียงรถโดยสารเท่านั้น
“หวัดดีเพลง” สาวน้อยตัวเล็กหันไปมองตามเสียงเรียก แต่กลับต้องยืนมองคนตรงหน้าจนต้องขมวดคิ้ว
“มีอะไรหรือเปล่าซัน”
“ค คือเราชอบเพลงนะ!!”
การสารภาพของคนตรงหน้าทำเอาเธอและเพื่อนสาวอีกคน ยืนนิ่งค้าง ส่วนคนที่สารภาพยิ้มจนริมฝีปากเป็นเส้นตรง มือไม้อยู่ไม่นิ่งจนยกขึ้นระเกะระกะไปหมด
- Writer
