ด้วยความร้อนใจของเสี่ยวผิงที่เห็นผู้เป็นนายขังตัวเองอยู่แต่ในห้องหนังสือมาเป็นเวลานาน ทำให้หญิงสาวไม่อาจทนรับสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมของผู้เป็นนายได้ “นายท่านเจ้าคะ…พักเสียบ้างเถิด ข้าทนเห็นท่านทำร้ายร่างกาย ตัวเองแบบนี้ไม่ไหวแล้วนะเจ้าค่ะ หากท่านดึงดันที่จะขังตัวเองอยู่แต่ในห้องหนังสืออยู่แบบนี้เกรงว่าอีกไม่นานท่านจะล้มป่วยเอาได้นะเจ้าค่ะ”
เสี่ยวผิงยอมเสี่ยงตายเพื่อทักท้วงผู้เป็นนาย ตั้งแต่คุณหนูหนีออกจากบ้านไปนายท่านก็กักขังตัวเองอยู่แต่ในห้องราวกับคนเสียสติปิดกั้นตัวเองออกจากโลกภายนอก แม้กระทั่งกิจการโรงสุราก็ยังไม่เฉียดกายเขาไปดูแลเหมือนเช่นเคย
ใบหน้าเสี่ยวผิงฉายแววกลัดกลุ้ม
ทันใดนั้นเสียงเอะอะดังโวยวายของผู้คนก็ดังแว่วเข้ามาจากภายนอกเป็นระยะๆ พานทำให้บ่าวไพร่ภายในเรือนต่างตื่นตระหนกตกใจกันถ้วนหน้า ใบหน้าอ้วนท้วมขมวดคิ้วมุ่นพลางมองออกไปนอกเรือนด้วยความสงสัย
“เสียงเอะอะโวยวายอะไรกั
