DİLA
O gece yardımın gelmesini beklerken, o adam arabanın alev alacağını söylemişti.
Ben ise içindeki ailemi düşünüyordum, arabanın alev almasını istemiyordum.
Yoksa ailemden geriye kalan, sadece külleri olacaktı.
'Ailem!' diye bağırdım adama, 'Ailem arabanın içinde!'
Bedenim soğuktan dolayı titrerken, artık kendimi hiç iyi hissetmiyordum.
Soğuktan dolayı kemiklerim bile donmuştu, hareket etmekte zorlanıyordum.
'Ablam yaşıyor... Ön koltukta...' diyebildim sadece, sonrasında ise tekrar gözlerim kapandı.
Gözlerimi açtığımda ise bir hastane odasında buldum kendimi, tek düşündüğüm şey ise, Ronî oldu.
Arabanın küle döndüğünü düşünmüştüm, bu yüzden ailemi sormak bile istemedim. Onlardan geriye sadece külleri kalmıştı, biliyorum.
Sadece yeğenimin adını haykırdım, lakin hemşire
