Aras’ın ölümüyle birlikte şehirde bir sessizlik çökmüştü. Haber kulaktan kulağa yayılmış, herkesin diline düşmüştü: “Aslan kazandı.” Ama bu zafer şehrin üzerine huzur getirmemişti. Tam tersine, görünmez bir fırtına bulutu ağır ağır toplanıyordu.
Aslan, malikanesinin balkonunda ayakta duruyordu. Gecenin serin rüzgârı yüzüne çarpıyor, şehrin ışıkları uzaklarda yanıp sönüyordu. Elinde tuttuğu kadehteki viskiyi bitirip kenara bıraktı. Zaferin tadını hissetmiyordu. Çünkü zaferin ardında yalnızlık, kayıplar ve yeni düşmanların gölgesi vardı.
Elif içeriden sessizce çıktı, yanında ince bir şal vardı. Aslan’ın omzuna koydu.
— “Üşüyeceksin.”
Aslan ona kısa bir bakış attı.
— “Soğuk bana işlemiyor artık. Ama içimdeki ateş hâlâ yanıyor.”
Elif onun gözlerinde gördüğü karanlıktan ürktü. Bu adam kaz
