If This Was Love

ANOTHER ONE, overly busy day. Tanya, almost trip her feet as she jumped off on the bus because of hurrying. “Miss, ingat aba!” sigaw noong kondoktor. “Thanks!” Nagtatakbo siya papasok ng hospital habang panay ang tingin sa kanyang relo. Umaalog ang mga bitbit niyang mga pagkain. “Maddie, Tulong!” tawag niya sa kasamahan na nakita niya sa hallway. “Ang dami mo yatang paorder ngayon ah. Akina nga ‘yan.” anito na kinuha ang ibang bitbit niyang eco bag. “Kanina kapa hinahanap ni masungit superintendent,” sabi nito. A Hindi na siya kinabahan sa sinabi nito. Wala namang araw na hindi siya kinakagalitan ng head nurse nila dahil lagi nga siyang nala-late. Nang makarating sila ng nurse station, mabilis ang kilos niyang tinago ang mga dala niyang paorder niya sa ilalim. “Tanya, nandyan ba ‘yong order kong kalamay?” Tinanguan niya si Mae. “Oo, dala ko mamaya ko nalang asikasuhin ah? Papakita muna ako kay Nurse, Mira.” saad niya. Mae nodded. “Sige mabuti pa nga kanina pa ‘yon nagtatanong dito, kailangan kasi ng nurse sa room 104.” anito. Kaagad siyang tumungo kung saan makikita ang head nurse matapos magpaalam kay Mae. And as usual napagsabihan na naman siya. “Tanya, kailangan ka dito sa hospital sa tamang oras ng duty mo, kung nahihirapan ka sa pag c-commute kumuha ka ng hulugang sasakyan hindi ‘yang nagpapakahirap ka o hindi kaya lumipat ka ng tirahan na malapit lang dito,” nangangaral na suwestyon nito. As if! She casted her head. Feel ashamed. Napapikit siya ng mariin. Hindi siya nito naiintindihan. Naiiling na nagangat siya ng ulo dito. “It wasn't that easy, Ma'am... Hope you understand,” Bumuntong hininga ito at mariin siyang tinitigan. And something flash in her eyes. “I was just suggesting what could may help to sort your commuting problem everyday.” Tipid na lang na ngumiti si Tanya dito. “Commuting is not a problem niether having own vehicle but the salary we getting here. It's not enough anymore, Ma'am.” She knows it's not the right time nor right place to complaint. But... It is what it is. Matagal na silang umiinda sa pinamumunuan ng hospital. None updated na sila sa province salary rate. At hindi iyon tama. Isang mabigat na hininga ang pinakawalan ni Nurse Mira. “Alam ko ang sintemyento mo, Tanya, pero wala pa kailangan nating maghintay pa...” Malungkot na tumango siya. Ano pa nga ba. Pwede siya o silang lumipat pero hindi rin iyon ganon kadali. Dumaan sa bankruptcy ang C.I.M private hospital na ito dahil sa pagnanakaw ng isang boardmember na dating doktor rin dito. Hindi pa rin naririsolba ang problema financially at apektado na silang mga nurse dahil kulang na silang mga nurses para sa malaking hospital gaya nito. Nagsilipatan na kasi ang iba sa kanila. Other chain offers high salaries and fine benefits. She was tempted to move but it's her loyalty holding her not to. She was pulled from her thoughts when Nurse Mira, spoke. “I guess...” she paused. Parang may nagpapabigat sa dibdib nito na kailangan nitong ilabas dahil sa lalim ng pagkakabuntong hininga nito. Laglag din ang balikat nito na tila may malaking problemang kinakaharap. Nurse Mira clear her throat. Hinila siya nito sa braso at mahinang nagsalita. “Sayo ko lang to sasabihin, Tanya, I'm trusting you,” Naguguluhan na tinitigan niya ito. Puno ng katanungan at pagtataka ang mga mata niya. It seems really serious. “Binebenta na itong lupang kinatatayuan nitong hospital...” malungkot na saad nito na lihim na nagpasinghap sa kanya kasabay ng pagkalaglag ng puso niya. No! Her mind denying what nurse Mira had have told. Hindi iyon pwede! Hindi papayagan ni Mr. Chan na ganun nalang mawawala ang nagiisa nitong hospital na pare-pareho nilang minahal. Balisa na nagumpisa sa kanyang roundings si Tanya, sa mga pasyente. Maraming bumabagabag sa kanya subalit ganoon paman ay pinilit niyang gawing tama ang kanyang ginagawa. Kahit pa nga parang gustong sumabog ng utak niya. Sa kanyang break ay nagdeliver siya ng kanyang mga paorder na mga kakanin at hopia na sila mismo ng kaibigan niya ang may gawa. “Salamat Tanya, Ma-mi-miss ko tong kamalay mo pagalis ko.” ngumunguya na saad ni Mae. Halatang sarap na sarap sa kinakain. Nadagdagan ang lungkot niya sa sinabi nito. Paano kanina lang niya nalaman na iiwanan na pala sila nito. Mangingibang bansa. Wala raw mangyayari kung maghihintay ito na lalaki pa ang sweldo dito. Nakakatampo ito sa part na iyon pero sino ba sila para kwestyunin ang desisyon nito at isa pa tama naman ito. “You should go with me, Tanya. Mas malaki ang sahod sa na-aplayan kong hospital sa Canada, at siguradong mabibigyan mo ng magandang bukas si Lucas.” udyok ni Mae pagkuwan. Maliit na ngumiti siya. “Maliit pa siya hindi ko pa siya kayang iwan dito.” Nakakaintindi naman itong tumango kasama ng iba pa nilang co-nurses. “Kung sabagay.” Tapos na ang duty niya at gabi na ng maisipan niyang tumambay sa rooftop para magisip-isip. Hindi siya maaaring umuwi na ganito kabigat ang damdamin niya. Malayo ang tingin niya sa dako pa roon. Habang laman ng isip niya ang hindi imposibleng pagsasarado nitong hospital. Ang mga kaakibat noon. Makakahanap siya ng malilipatan pero paano ang mga alaala niya dito magmula pa noong intership niya magpa sa hanggang ngayon na six years na siyang registered nurse. And she can't just let go of those memories. Dito niya nalabanan ang takot niya sa dugo. Dito niya nalaman ang tunay na samahan. Mapagabi man o umaga ang shift. Ang mga naging kaibigan niya na kaibigan parin niya ngayon. At dito ko rin una naramdaman ang magmahal at mabigo. Bumaba na si Tanya, ng makatanggap ng tawag mula sa number ng kaibigan niyang si Serra. “Mammy! Where are you na?” Kaagad na gumuhit ang ngiti sa labi niya ng bumungad sa kanyang pandinig ang maliit na boses sa kabilang linya. “Going home, baby,” she happily replied. “Why so tagal mo po, Mammy?” Natawa siya sa pagka conyo ng kanyang baby big boy. “Pinaubos pa po ni Mammy, ang kalamay natin,” Nakakaunawa na nakikinita niyang tumatango ito. “Okay, ingat ka para sakin, Mammy ko!” Napaiiling pero ang ngiti sa labi ay hindi maalis. “Of course, for my baby boy, magiingat ang Mammy, para sayo.” Magpapaalam na sana siya na ibaba na niya ang tawag dahil nasa paglabas na siya ng hospital. “Mammy?” habol nito. “Yes, baby?” “Don't forget my jollibee, this time, okay? Or I'll really s***k your pwet-pwet kapag na forget mo.” Napasinghap siya sa banta nito. “Lucas!” nanaway na tawag niya dito. “That's bad! How could you?” “Sorry, Mammy, gaya-gayahin lang kita kasi sabi mo po, kapag hindi marunong sumunod dapat pinapalo sa pwet.” tumatawang sabi nito. Pasaway na bata! “Don't smart on me, Lucas, ako ang papalo sa pwet mo, kapag nalaman kong pinahirapan mo naman ang ninang Serra mo.” galit-galitang sabi niya. She imagining him in surrendering position as it is his mannerism, while defending himself. “I behaved, Mammy, si Yanna, siya ang makulit as she always does.” pagtuturo pa nga nito sa anak ni Sarri. Naiiling nalang siya sa anak niya. Nagpaalam na siya kay Lucas. Pinasok na niya sa loob ng bag niya ang cellphone. She took a deep breath and blows it heavily. Tiningala niya ang building ng hospital. Ang logo niyon sa gitna. Paano nalang pagdating ng araw na guho na ito ay parang hindi niya kayang makita sa tuwing madadaan niya ang lugar na ito na wala na ang hospital na pinagbubuan niya ng mga parangarap niya. I gave birth to my Lucas in this hospital too. Saksi ito sa lahat ng mga hirap na pinagdaanan niya. And to the knowledge that it will demolish, might soon are really gives her emotional damage. “EMERGENCY!” Marahas na napalingon si Tanya sa nagwawang-wang na ambulansya. Wala siyang kabalak-balak makialam dahil pauwi at tapos na ang duty niya ng hingin ng isang paramedic ang pansin niya ng walang lumalabas na nurses mula sa loob. Tapos narealize niyang kulang nga pala sila sa nurse. Wala ng pagdadalawang isip ay nakihalubilo na siya sa mga nagkakagulong tao na sakay ng ambulansya. Binaba ang isang lalaking duguan at bali ang kanang binti. Sakay ng stretcher, kasama siyang nagtakbo sa pasyente sa emergency room habang tumatawag ng ibang nurses especially ng doctor. Lumabas siya pagkayari. “Where is your doctor?!” mataas ang boses na tanong ng paramedic sa kanila. Nagkatinginan sila ni Maureen. Parehong walang masabi. Nasaan nga ba sila, doctor Borromeo?! “Walang doctor dito! Damn, what kind of hospital is this?!” sigaw ng pamilya ng pasyente. Panicking. Napatingin si Tanya, sa dereksyon ng nagsalita. At sinuri ng tingin ang mga kasama nito. May mga sugat din pala ang tatlo pa sa membro ng pamilya. Marahil car accident ang kinasangkutan ng mga ito. Nagalala siya. Nabahala kung paano tutugunan ng hospital nila ang emergency'ng ito. Lalo na at sa itsura ng lalaking duguan ay nangangailangan ito ng operasyon. Kulang rin sila sa doctor. She sighed. Nilapitan niya ang tatlo para asikasuhin ang mga ito at mabigyan ng paunang lunas ng isang katawan ang nakabanggaan niya. Nauntog siya sa dibdib ng isang lalaki. Pero dahil wala siyang balak magaksaya pa ng oras para magangat ng tingin at sinuhin ito kaya tinabig nalang niya ang paalis sa harapan niya. Wala naman siyang narinig na reklamo mula dito. He's geeting the way. Hahara-hara kasi. Nakita na ngang may emergency dito. “I'm a doctor, I saw the accident happend, I'm here to help!” Agaw atensyon na sigaw nito sa mga tao roon sa labas ng emergency. “He needs to be operate immediately!” “The patient has a coronary decease, according to his relatives i've talked with, that must be acted upon immediately!” “Here is my license.” Tunog ng pagsara ng pinto ng naturang kwarto at paghangos ng magulang ng pasyente ang pumuno sa hallway. Pero sa lahat ng iyon ay natitigalan lang si Tanya, naiipunan ng hangin sa baga sa ilang sandali niyang hindi paghinga. Ramdam niya ang pagtahip ng dibdib at pagtaasan ng mga kanyang balahibo sa batok. Dahil naagaw ng boses ng taong iyon na nagpakilalang doctor ang kamalayan niya. At hindi siya maaaring magkamali na pagmamay-ari ng lang iisang lalaking kilala niya ang boses nito na hinding-hindi niya malilimutan. BELLA MENDEZ