Oda beyazdı. Hissedilen her şey, bir sisin içinden gelen yankılar gibiydi. Serum damlalarının düzenli sesi, kalp monitöründeki bipler… ve ardından hafif bir mırıltı.
“Ahu Hanım… Ahu Hanım beni duyabiliyor musunuz?”
Göz kapakları ağırdı ama titreyerek aralandı.
Gözleri bir anda tavandaki floresan ışığıyla buluştuğunda, kaşları hafifçe çatıldı. Nefesi göğsüne takıldı. Bedenini saran yanma hissiyle tüm kasları irkildi. Dudaklarından boğuk bir inilti çıktı.
“Ahhh…”
Yatağın hemen yanında dimdik duran bir adam vardı. Gözleri uykusuz ama dikkatli, elleri tetikte bekleyen biri gibi…
“Ben Serdar. Ankara’daki koruma ekibinizden. İyi misiniz Ahu Hanım? Beni görebiliyor musunuz? ”
Ahu’nun gözleri donuktu. Gözbebekleri odanın içinde birini arıyormuş gibi gezindi. Sonra çabucak yüzünü buru
