If I know what love is รักกันมั้ยจะได้จบ [ ฟีนส์ + ใบบัว ]

ฟีนส์ “แม่ให้เวลาแกอีกแค่หนึ่งปีถ้าแกยังไม่มีเมียแม่จะให้แกแต่งงานกับลูกเพื่อนแม่” ผมได้แต่นั่งกลอกตามองบนกับบุคคลที่ใหญ่สุดและหัวโบราณสุดในบ้านและก็ไม่ใช่ใครหรอกครับแม่ผมเอง และผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องให้ผมรีบมีเมียเพราะแม่ผมก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงที่ผมพามารู้จักเลยสักคน “คุณหญิงครับนี่มันยุคไหนกันแล้ว คุณหญิงจะมาคลุมถุงชนลูกแบบนี้มันใช่หรอ” ผมถามแม่ตัวเอง “นั่นมันเรื่องของแกไม่ใช่เรื่องของแม่”อย่างที่ผมบอกไปแหละครับว่าบ้านหลังนี้แม่ผมใหญ่สุดและทุกคนก็ต้องเชื่อฟังด้วย “จบหรือยังครับถ้าจบแล้วงั้นกระผมขอตัวนะครับ” ผมบอกแล้วเดินออกจากบ้านเพราะอยู่ไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอก “แล้วแกจะไปไหนตาฟีนส์” “หาลูกสะใภ้ให้แม่ไง” ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับผมชื่อฟีนส์ เป็นเพื่อนไอ้แฝดและไอ้ธันต์กับไอ้กองทัพครับแต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้ชะตาของผมกำลังจะขาดเพราะแม่ของผมจะให้ผมแต่งงานกับใครก็ไม่รู้หน้าตาก็ไม่เคยเห็นและอีกอย่างผมยังรักสนุกอยู่ผมยังไม่พร้อมจะรับใครมาดูแลทั้งนั้น “เฮียไปไหนวะ” น้องชายของผมร้องถาม “ไปหาเมียให้คุณหญิง” ที่ผมเจ้าชู้ไม่ใช่ว่าผมอกหักนะครับมันเป็นสันดานและผมไม่พร้อมจะหยุดที่ใครไง คุณหญิงให้เวลาผมหนึ่งปีคือผมหาแม่ของลูกมาทั้งชีวิตผมยังหาไม่เจอเลย คุณหญิงนะคุณหญิง ผมขับรถออกจากบ้านด้วยอารมณ์ที่โคตรห่วยแตกเลย ผมจะไปหาแฟนมาจากไหนวะปรึกษาเพื่อนก็ไม่ได้เดี๋ยวพวกมันล้อเอา จะจีบพริกแกงก็เกรงว่าจะได้แดกตีนแทนข้าวจะจีบขนมชั้นพ่อเธอก็เป็นมาเฟียกลัวจะได้แดกลูกปืน ส่วนคนอื่นเพื่อนผมแม่งก็จองกันหมดแล้ว . . ห้าง ผมเลือกที่จะมาที่ห้างไม่ใช่ผมมาหาสาวหรอกครับแต่นี่ห้างผมไง ส่วนใหญ่ผมจะไปต่างประเทศมากกว่าอยู่เมืองไทยแต่หลังๆ มานี้น้องชายผมมันไปแทนครับผมเลยสบายไป ผมเดินเข้ามาข้างในห้างคือคนเยอะทุกวัน ที่จริงผมแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยแค่เซ็นเอกสารเล็กน้อยๆ แค่นั้นครับเป็นเจ้าของก็ดีแบบนี้แหละแต่ที่ผมแปลกใจเลยก็คือกูหล่อกูรวยขนาดนี้ทำไมกูยังหาเมียให้แม่ไม่ได้อันนี้แหละที่กูคิดหนัก “หลบค่ะหลบ” ผมมองตามเสียงที่พูดอยู่คือพื้นที่ทางเดินของห้างมันกว้างจะตายห่าไม่เดินที่อื่นวะ “.....” “หลบเซ้!!อยากตายรึไง”ผมหันกลับมามองยัยเด็กผู้หญิงที่พูดไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ “ไม่หลบจะทำไม” ผมบอกเธอไป “งั้นขอหลบหลังหน่อยค่ะ” แล้วอยู่ๆแม่คุณก็เดินมาเกาะหลังผมเหมือนหลบใคร “หายไปไหนวะ อย่าให้กูเจอนะมึงกูจะจับหักขาหักแขนไปนั่งขอทานที่สะพานลอยเลยคอนดู” อ้อ..หลบไอ้พวกนี้เองหรอวะ “น้องครับหาใครอยู่” ผมถามเด็กผู้ชายสามคนที่มองหาคนที่เกาะอยู่หลังผมอยู่ “หาเด็กผู้หญิงหัวแดงครับพี่เห็นเธอวิ่งมาทางนี้หรือเปล่า”น้องมันตอบก่อนที่ผมจะปะติดปะต่อเรื่องได้บางส่วน “เหมือนพี่จะเห็นนะ” ผมพูดพลางขยับเท้าจนยัยเด็กนี่ดึงเสื้อผมใหญ่เลย “ไปทางไหนพี่” “แล้วมีเรื่องอะไรกัน” ผมถาม “ก็ยัยนั่นถีบพวกผมแถมยังเตะน้องชายผมด้วย” อย่างนี้นี่เองแสบเหมือนกันนี่เรา “พี่เห็นวิ่งไปทางนู้นอ่ะ” ผมชี้ไปอีกฝั่งก่อนที่พวกนั้นจะวิ่งไปแล้วผมก็หันมาหาคนที่หลบหลังผมอยู่ “ขอบคุณนะคะคุณลุง” ยัยเด็กบ้านี่พูดกับผมคือผมหน้าเด็กขนาดนี้เรียกผมลุงให้ตายเถอะ “ลุงบ้านป้าเธอสิหล่อขนาดนี้” ผมบอกไป “หล่อตาย” ผมกับยัยเด็กหัวแดงยืนจ้องหน้ากันและผมไม่ได้พิศวาสเธอหรอกนะแต่ยัยนี่มองผมแบบกวนบาทามาก ทำไมผมถึงต้องมาพบเจออะไรแบบนั้นด้วยวะแค่คุณหญิงก็จะตายห่าอยู่แล้ว “มองขนาดนี้อยากให้หนูเป็นเด็กดีหรือเป็นเด็กพี่คะ” นี่อายุถึงสิบแปดยังวะมาพูดกับผมแบบนี้ “หน้าอย่างนี้ใครจะอยากมองให้เสียสายตาวะ” ผมบอกเธอไป สวยจะไม่ว่าเลยนี่ไม่สวยแถมยังแก่แดดอีก “อ้าวลุงพูดงี้ตบกันป่ะ” ลุงอีกแล้วยัยนี่ “ฉันไม่อยากรังแกผู้หญิง” ผมพูดจบก็เดินออกมาจากตรงนั้นแม่งทำดีแล้วไม่ได้ดี “เดี๋ยวนี้เค้าเท่าเทียมกันแล้วย่ะ” แล้วแม่คุณจะเดินตามผมคือตามมาทำไมก่อนแม่คุณ “นี่ยัยหัวน้ำแดงหุบปาก” ผมหันกลับมาชี้หน้ายัยเด็กหัวแดงที่เดินตามผมมา “ลุงนั่นแหละหุบปาก”ให้ตายเถอะผมไม่เคยเจอเด็กผู้หญิงที่ไหนแม่งแก่แดดขนาดนี้เลย “เธอ” “ว่าไงลุง” เถียงคำไม่ตกฟาก “จะไปไหนก็ไป ฉันไม่ว่างมาเล่นกับเธอหรอกนะ” ผมพูดตัดบท “ขอไปเดินเล่นในใจลุงได้มั้ยล่ะคะ” นี่ผมโดนเด็กอ่อยหรอ “ในใจคงไม่ได้แต่ถ้าใน...” ผมยกเท้าให้เธอทันที “หนูไปก็ได้ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฟอด” ผมยืนอึ้งเมื่อยัยเด็กหัวแดงหอมแก้มผมแล้ววิ่งไป ยะ..ยัยเด็กบ้านี่ทำอะไรของเธอวะ “นี่เธอ” ผมตะโกนเรียก “หนูชื่อใบบัวค่ะลุง”