บุพเพปั้นรัก

02 บทที่ 2 - 1

รั้วเหล็กสีน้ำตาลอ่อนจากรอยสนิมถูกผลักออกให้เปิดกว้างเพียงครึ่งหนึ่ง ความฝืดทำให้ร่างสูงผ่อนลมหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอี้ยวตัวหลบสองสาวที่กำลังประคองหญิงสูงวัยเดินไปตามทางแคบที่มุ่งตรงไปยังตัวบ้านชั้นเดียวหลังเล็กในอาณาบริเวณที่ไม่กว้างขวางนัก ตาคมจับจ้องไปยังหนึ่งในร่างบางที่กำลังช่วยพยุงป้าของเธออย่างไม่วางตา ดวงตาของเขายามนี้อ่อนแสง รอยยิ้มบางเบาของชายหนุ่มปรากฏที่มุมปาก โดยคนที่เป็นสาเหตุแห่งรอยยิ้มนั้นไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด

“ขอบใจปุณณ์มากนะลูกที่อุตส่าห์เอารถไปรับป้า” นวลฉวีเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งหมดเดินเข้ามาถึงห้องรับแขกเล็กๆ ภายในบ้าน คนสูงวัยส่งรอยยิ้มใจดีให้กับชายหนุ่มชื่อดังที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเพื่อนอีกคนหนึ่งของหลานสาวตัวเองเท่านั้น

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป้า” ปุณณ์เอ่ยตอบอย่างสุภาพจนคนมองนึกเอ็นดู

“ถ้าอย่างนั้นหวาก็อยู่คุยกับปุณณ์ไปก่อนเถอะลูก เดี๋ยวป้าให้กิดาขึ้นไปส่งบนห้องแล้วกัน ป้าขอไปนอนพักอีกหน่อยนะลูกนะ”

คนเพิ่งหายป่วยกล่าวกับชายหนุ่มพลางขยับตัวให้สัญญาณแก่คนที่เธอเอ่ยถึง หญิงสาวรูปร่างปราดเปรียวที่กำลังจับจ้องพระเอกหนุ่มอย่างสำรวจจึงจำต้องละสายตาแล้วหันไปให้ความสนใจกับป้าของเพื่อนสนิทอีกครั้ง ทั้งสองค่อยๆ พากันตรงไปยังบันไดที่ตั้งลึกเข้าไปในตัวบ้านแล้วค่อยๆ ก้าวขึ้นไป เมื่อวางใจเรื่องป้าแล้ว ดวงยิหวาจึงหันไปให้ความสนใจร่างสูงที่กำลังมองตรงมาที่เธอ

“ขอบใจปุณณ์มากนะ ถ้าไม่ได้ปุณณ์ เราคงแย่” ดวงยิหวาเอ่ยพลางมองอีกฝ่ายด้วยแววตาขอบคุณอย่างจริงใจ หากไม่ได้ความช่วยเหลือจากชายหนุ่มตรงหน้า เธอคงไม่สามารถหาเงินจำนวนมากมาจ่ายค่าผ่าตัดของป้าเธอได้ทันเวลา

“ไม่เป็นไรหรอก ผมเต็มใจ”

“เราสัญญานะว่าจะรีบหาเงินมาคืนปุณณ์ให้เร็วที่สุด ถ้าปุณณ์ไม่ไว้ใจจะทำสัญญา...”

“หวา...” คนฟังแทรกขึ้น ร่างบางสะดุ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชายหนุ่มเรียกชื่อจริงของเธอเข้า ถึงแม้ว่าเธอจะแก้ตัวได้อย่างทันท่วงทีว่าดวงใจเป็นเพียงชื่อเล่นที่เพื่อนๆ สมัยเรียนเรียกขานในตอนที่กิดาการเรียกเธอว่าดวงยิหวานั้น แต่คนทำผิดก็อดหวั่นใจไม่ได้ว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นชนวนให้คนตรงหน้านึกสงสัยและหาทางเอาผิดเธอได้ในที่สุด

“เรื่องเงิน...คุณไม่จำเป็นต้องคืนผมเลยก็ได้”

ชายหนุ่มเอ่ยต่อ หญิงสาวลอบถอนหายใจออกมาพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“ได้ยังไงกัน ยืมเงินมาก็ต้องใช้สิ”

“มันอาจจะใช่สำหรับกรณีอื่นๆ แต่สำหรับป้าของคุณที่ผมถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันกับผมแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก”

คำว่า ‘ครอบครัว’ ของชายหนุ่มทำให้คนฟังนิ่งงันไป ก่อนจะเบือนหน้าหลบสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายของเขา

“เราบอกปุณณ์แล้วไงว่าเรื่องนี้ปุณณ์ไม่ควรจะต้องมาเสียสละอะไรอีกแล้ว ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของปุณณ์เลยสักนิด ปุณณ์ก็รู้นี่ว่าเรื่องของเรามันเกิดขึ้นเพราะสาเหตุที่ไม่ปกติ”

“ผมจำได้แค่ว่าเมื่อคืนเราสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน”

ฝ่ายชายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเพื่อให้หญิงสาวรู้ว่าเขาตัดสินใจมองข้ามสาเหตุที่ผิดปกติเหล่านั้น คนฟังเผยอปากค้างก่อนจะหาทางหลบเลี่ยงต่อไป

“ก็...ก็...ก็แค่เมื่อคืน สุดท้ายเราอาจจะไม่ท้องก็ได้”

“แล้วถ้าหวาท้องขึ้นมาจริงๆ ล่ะ หวาแน่ใจแค่ไหนว่าจะรับผิดชอบเพียงคนเดียวได้ ผมขอเดาเลยนะ...ว่าต่อให้ถึงวันนั้นขึ้นมาจริงๆ หวาก็ไม่มีวันเรียกร้องอะไรจากผมเด็ดขาด ทั้งๆ ที่ผมเป็นพ่อของลูกคุณ ผมเดาถูกไหม” ตาคมหรี่ลงมองอีกฝ่ายอย่างรู้ทัน ร่างบางสะอึกพร้อมทำท่าจะพูดบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจเงียบลงเมื่อหาคำโต้แย้งไม่ได้

“ในฐานะพ่อผมคงปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้”

พระเอกหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังพลางสาวเท้าเข้าประชิดร่างเล็ก ตาคมจ้องมองใบหน้านวลด้วยแววตาเด็ดขาดอย่างไม่คิดยอมแพ้

“ผมจะไม่มีวันยอมให้ลูกของผมต้องกลายเป็นเด็กไม่มีพ่อแน่”

“ปุณณ์” ดวงยิหวาครางเสียงเบาเมื่อได้ยินประโยคที่กระทบเข้าตรงกลางใจของเธอและออกมาจากก้นบึ้งในใจของคนพูดเช่นกัน ฝ่ายหญิงเลือกหลบตาอีกฝ่ายเพื่อซ่อนความรู้สึกร้าวลึกบางอย่างไม่ให้เขาได้สังเกตเห็น จนไม่ทันมองว่าในแววตาของเขาก็มีรอยเจ็บปวดไม่แพ้เธอ

“นี่หวาท้องหรือลูก” เสียงหญิงมีอายุที่ดังแทรกขึ้นมากลางบทสนทนาทำให้ดวงยิหวาหน้าถอดสีเมื่อจำเสียงคุ้นหูนั้นได้ สองหนุ่มสาวหันไปตามเสียงจึงได้เห็นว่านวลฉวีที่ยืนอยู่ตรงเชิงบันไดกำลังจ้องมองมาที่พวกเขาด้วยความตกใจ โดยมีกิดาการที่ทำหน้าปั้นยากยืนอยู่ข้างๆ

“คุณป้า...”คนเป็นหลานคราง มือหนาของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างจึงเอื้อมไปกุมมือของเธออย่างให้กำลังใจด้วยท่าทีมั่นคง นวลฉวีมองตามมือของเขาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองอีกครั้งแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“ทั้งสองคนตามป้ามา”

หญิงสูงวัยถอนหายใจออกมาทันทีที่รับรู้เรื่องข่าวผ่านคำบอกเล่าจากพระเอกหนุ่มจนจบ สาเหตุของภาพข่าวถูกละเอาไว้ ทำให้นวลฉวีรับรู้แค่ว่าเด็กรุ่นหลานทั้งสองพลั้งพลาดจนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันเท่านั้น ร่างสูงที่เป็นคนบอกเล่าเรื่องราวยังคงสบตาของเธอนิ่งอย่างไม่หวั่นไหว ใบหน้าของเขาฉายแววจริงจังจนคนมองยังอดไม่ได้ที่จะนึกยอมรับในความกล้าหาญของเขา มือใหญ่ของปุณณ์ยังคงกำมือบางของหญิงสาวข้างกายที่นั่งสะอื้นเงียบๆ ชายหนุ่มบีบมือของเธอเบาๆ เป็นระยะราวกับต้องการส่งผ่านถึงความเชื่อมั่นและแสดงการปกป้องสาวน้อยไว้ในคราวเดียวกัน

“แล้วนี่เราสองคนคิดจะทำยังไงกันต่อไป” นวลฉวีเอ่ยถามอย่างอาทรและไม่ได้มีท่าทีโกรธเกรี้ยวอย่างที่หลานสาวของเธอนึกกลัว ในใจของหญิงสูงวัยเจือไปด้วยความผิดหวังมากกว่า แต่ภาพความร้าวรานของสาวน้อยตรงหน้าและสถานการณ์ที่เป็นอยู่ทำให้นวลฉวีคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นได้ส่งผลกระทบต่อเด็กสาวที่เป็นดังแก้วตาดวงใจของเธอไปมากแล้ว

“ผมอยากจะแต่งงานกับหวาครับ”เสียงทุ้มเอ่ยตอบอย่างมั่นคง หากนั่นกลับสร้างรอยหวั่นไหวขึ้นมาในดวงตาของดวงยิหวา

“แต่หวาไม่อยากแต่งนะคะคุณป้า” ร่างบางเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาบ้างหลังจากที่นิ่งเงียบไปนาน นวลฉวีมองร่างเล็กอย่างรู้เท่าทัน ก่อนจะเบือนสายตาไปยังมือหนาที่ยังคงจับมือหลานสาวของเธอไว้แน่นแล้วคิดตามคำตอบของคนทั้งสอง

“ไม่ว่ายังไงผมก็ยืนยันที่จะรับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น ได้โปรดให้โอกาสผมด้วยนะครับ”

“แต่หวา...”

“หวา...” นวลฉวีขัด ทำให้หลานสาวของเธอก้มหน้าหนีอีกครั้ง

“หวาออกไปก่อนลูก ป้าขอคุยกับปุณณ์เขาตามลำพังก่อน”

“คุณป้าคะ...”

“ออกไปก่อนเถอะลูก” นวลฉวีเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงที่ยังคงนิ่มนวลแต่แฝงไว้ด้วยความเด็ดขาด ดวงยิหวาเม้มปากแน่นแต่ไม่เอ่ยอะไรออกมา ร่างสูงหันไปส่งยิ้มให้กับเธอพลางบีบกระชับมือเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือกลับเมื่อร่างเล็กค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ทำท่าชั่งใจสักพักก่อนจะตัดใจเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป

เมื่อหลานสาวเดินห่างไปไกลแล้ว ดวงตาของนวลฉวีจึงเบนกลับมามองชายหนุ่มที่ยังมองเธอด้วยแววตาที่ฉายชัดถึงความเด็ดเดี่ยวอีกครั้ง

“ปุณณ์...ปุณณ์แน่ใจแล้วหรือลูกเรื่องการแต่งงาน” ถึงจะเห็นดีด้วยกับความรับผิดชอบของชายหนุ่ม แต่ในใจของคนสูงวัยยังมีความกังวลอยู่มาก

“ป้าอยากให้ปุณณ์คิดให้ดีอีกครั้ง เพราะสำหรับเรื่องครอบครัวนั้น รอยแผลในใจของหวาน่ะลึกมากจนเกินไปแล้ว”

คนฟังมองท่าทางทอดถอดใจของคนตรงหน้าด้วยความสนใจ ก่อนจะตั้งใจฟังเรื่องราวของหญิงสาวที่เพิ่งออกจากห้องไปได้ไม่นาน