ตุบ!
ร่างใหญ่โยนคนในอ้อมแขนลงบนฟูกทันทีที่เข้ามาในกระท่อม เพลิงหันไปปิดประตูและคล้องกุญแจเอาไว้ด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างที่เปิดไว้รับลมยามค่ำคืนแล้วกระตุกเชือกกางเกงที่เอวออก
“คุณเพลิงคะ…” เสียงแผ่วเรียกเขาขณะสองตางามจ้องมองบางอย่างกลางหว่างขาแกร่ง มันผงาดขึ้นทันทีที่กางเกงขาก๊วยหลุดลงพื้น “ตอนนี้ยังไม่เช้าเลยนะคะ” เสียงแผ่วเอ่ยต่อ ปกติตอนเช้าและตอนเย็นเพลิงจะทำให้เธอกลายเป็นคนเพื่อใช้ชีวิตบนบกได้อย่างปกติ จะได้ไม่มีใครจับได้ แต่ตอนนี้เธอเป็นคนแล้ว ทำไมเพลิงถึง…
“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าจะไม่ทำแบบนี้แค่ตอนที่เธอเป็นพราย” เสียงดุเอ่ยขณะคลานเข่าเข้าไปใกล้ร่างน้อยที่นอนหายใจหอบอยู่ “แล้วคืนนี้ฉันก็จะทำให้เธอละเมอเดินไปไหนไม่ได้อีก” ว่าจบก็ชักรูดของร้อนที่ผงาดอยู่กึ่งกลางกายสองสามครั้ง เมื่อพร้อมแล้วจึงยัดมันเข้าโพรงปากน้อยของคนที่นอนหอบอยู่
“อื้อ! อ๊อก!” ลำคอบางถูกของร้อนยาวใหญ
