เกิดใหม่ทั้งที จะมีสามีคนเดียวได้ไง

บนโลกใบนี้มีเรื่องราวมากมายที่มันน่าเหลือเชื่อ แต่ทว่าในตอนนี้ ตอนที่ฉันคนนี้กำลังมองเห็นคฤหาสน์แสนหรูหราที่ไม่ว่าจะมองทางไหนก็ล้วนแล้วแต่ไม่น่าเชื่อทั้งนั้นว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้ ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนขนาดใหญ่ ข้างๆ เตียงมีสาวใช้กำลังนั่งร้องไห้ด้วยท่าทางหมดแรง และเมื่อเธอคนนั้นมองเห็นฉันที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงบนแววตาที่เจือปนด้วยหยาดน้ำตาก็เบิกกว้างขึ้นมา “คุณหนู..” โรสรีบลุกขึ้นในทันทีพร้อมกับส่งแก้วน้ำให้กับคุณหนูของเธอ เมื่อวานมันมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นจนเธอและคุณหนูไม่ทันได้ตั้งตัว หรือว่า..ควรจะถามอะไรออกไปก่อนดีนะ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร เข้ามาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ “ขอโทษนะคะ คือว่าที่นี่ที่ไหนอย่างงั้นเหรอคะ?” คำถามนั้นแทบจะทำให้โรสรู้สึกอยากร้องไห้ออกมาอีกรอบ “โถ่ คุณหนูคะ..” โรสเล่าเรื่องต่างๆ ให้คุณหนูของเธอได้รับฟัง เมื่อวานทางพระราชวังประกาศราชโองการออกมาถึงพันธสัญญาสงบศึกกับชนเผ่านอลข่าน เพราะเมื่อครั้งอดีตทางจักรวรรดิได้ส่งทหาร ยารักษาโรคและอาหารมากมายให้ชนเผ่าเล็กๆ ในทะเลทราย ชนเผ่านอลข่านจึงทราบซึ้งในพระมหากรุณาขององค์จักรพรรดิ และสิบปีต่อมาจากชนเผ่าเล็กๆ ในทะเลทรายกลับร่ำรวยขึ้นมาเพราะแร่ทองคำและเหมืองเพชรที่ขุดพบในชนเผ่าของตัวเอง อีกทั้งพระราชาของนอลข่านก็ยังบ้าสงคราม ทรงเป็นทรราชผู้กระหายอำนาจและชัยชนะ นอลข่านทำสงครามมากมายแต่ไม่ทำสงครามกับจักรวรรดิเพราะยังนึกถึงบุญคุณกันตั้งแต่ครั้งเก่าก่อน บัดนี้จากชนเผ่าเล็กๆ กลับกลายเป็นราชอาณาจักรที่กว้างใหญ่ไพศาล และเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีที่มีมายาวนาน ราชาแห่งนอลข่านจึงส่งคำร้องขอเลดี้ชนชั้นสูงไปแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ องค์จักรพรรดิฮอร์ตันทรงไม่มีพระธิดาเพราะอย่างนั้นพระองค์ถึงได้เลือกเลดี้ชนชั้นสูงมาหนึ่งนาง และอามิตี้อยู่ในข้อเสนอที่ดีเยี่ยมพอดี เพราะไม่มีชนชั้นสูงตระกูลไหนยินยอมให้ลูกสาวผู้ล้ำค่าของตัวเองไปแต่งงานกับราชอาณาจักรนอลข่าน ถึงแม้ว่าในยามนี้นอลข่านจะมิได้เป็นชนเผ่าเล็กๆ เช่นเดิม แต่ทว่าความป่าเถื่อนของพวกเขานั้นฝังลึกอยู่ในสายเลือด ทำให้ไม่มีชนชั้นสูงตระกูลใดยินยอมส่งมอบบุตรสาวของตัวเองไปแต่งงานในครั้งนี้เลย แต่อามิตี้นั้นแตกต่าง เซอร์อามิตี้กำลังมีปัญหาเรื่องเรือสำเภาที่ส่งของล่มในทะเล ตระกูลที่มั่งคั่งกลับกลายเป็นตระกูลที่ถังแตกและรอวันล่มสลาย เพราะอย่างนั้นองค์จักรพรรดิจึงยื่นมือเข้ามาโอบอุ้มอามิตี้ด้วยเงินทองจำนวนมากพร้อมกับเลื่อนขั้น จากเซอร์ให้เป็นท่านเคาน์ด้วย “......” นี่มัน..เนื้อหาตอนท้ายในนิยายเรื่อง “ฉันจะไม่เห็นแก่เงินอีกแล้วค่ะ” ไม่ใช่เรอะ!! ฉันในตอนนี้คือยัยตัวร้ายไกอาที่ชอบรังแกคนอื่นไปทั่วอย่างงั้นเรอะ!! อ่า..ให้ตายสิ ฉันไม่ได้อยากจะเป็นตัวร้ายเลย หรือหากจะพูดกันจริงๆ ฉันอยากเป็นแค่ตัวประกอบธรรมดาๆ ที่ได้กรีดร้องเสียงดังๆ เมื่อท่านเจนนีสเดินผ่านก็เท่านั้นเอง แต่นี่กลับต้องเป็น..ไกอา แถมความซวยทั้งหมดที่ยัยตัวร้ายเป็นคนก่อ แต่ทำไมฉันจะต้องมารับกรรมไปด้วยละวะเนี่ย “เมื่อวานคุณหนูดื่มยาพิษเข้าไปพร้อมกับเขียนจดหมายฉบับนี้ทิ้งเอาไว้ค่ะ” ฉันยื่นมือไปรับจดหมายนั้นมาเปิดอ่าน “ข้ารู้ว่าท่านพี่จะขายข้าเพื่อที่ตัวเองจะได้ไปแต่งงานกับเลดี้แอนเจลิก้า ข้าไม่มีวันทำให้ท่านพี่สมหวังอย่างแน่นอน” ฉันยกมือขึ้นมานวดหว่างคิ้วเบาๆ เพราะเรื่องราวทั้งหมดที่มันย่ำแย่ขนาดนี้มันเป็นเพราะการกระทำของไกอาทั้งหมดเลยก็ว่าได้ ที่เรือสำเภาของพี่ชายนางล่มมันไม่ใช่อุบัติเหตุแต่เป็นฝีมือของเพื่อนที่ไกอาสั่งให้น้องสาวของเพื่อนนางไปรังแกลิเวีย ทว่าองค์รัชทายาทมาช่วยทันทำให้น้องสาวของเพื่อนนางถูกเนรเทศออกไปจากที่นี่ ความคับแค้นทำให้สตรีผู้นั้นวางแผนล่มเรือสำเภาของอามิตี้ แถมข้าวของด้านในเรือมันคือรายการสินค้าปลอมที่ทำขึ้นมา ท่านพี่ของนางติดหนี้มหาศาลเพราะรายการสินค้าปลอมพวกนั้น แต่นางกลับโกรธเคืองพี่ชายแล้ว..กินยาพิษงั้นเหรอ ยัยโง่เอ้ย..ต่อให้ชีวิตมันจะเลวร้ายมากแค่ไหนก็ตายไม่ได้สิ เพราะการมีชีวิตอยู่และมีลมหายใจนั้นถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว ฉันคิดแบบนั้นมาโดยตลอด จนรถม้าเคลื่อนตัวเข้ามาด้านในราชอาณาจักรนอลข่าน พระราชวังกลางทะเลทรายที่แสนสวยงาม มีเมืองน้อยใหญ่ติดต่อกัน ตึกรามที่ก่อสร้างออกมาอย่างแปลกตา ทะเลทรายที่นี่ไม่ได้เหมือนกับทะเลทรายในความคิดของฉันเพราะว่าที่นี่ยังมีต้นไม้ปกคลุมอยู่บ้างไม่ได้ร้อนมากอย่างที่ควรจะเป็น ผู้คนที่นี่สวมใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นยิ่งนัก และฉันที่สวมชุดเดรสหนาสามชั้นถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อ “จะต้องทำตัวให้สมกับเป็นเลดี้นะคะคุณหนู” ทำตัวให้สมกับเป็นเลดี้คือห้ามร้อนด้วยงั้นเรอะ เรื่องแบบนี้ใครมันจะไปทนไหวกัน “เชิญเลดี้อามิตี้เข้าพบพระราชาแห่งนอลข่าน” ในตอนที่เธอขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางมาที่นี่ ท่านพี่อีธานนั้นร้องไห้ออกมา เขาไม่ได้เต็มใจที่จะขายไกอาให้แก่นอลข่าน แต่เพราะไม่มีใครสามารถขัดราชโองการได้ ทำให้เขาจะต้องก้มหน้ายอมรับและส่งตัวน้องสาว ซึ่งเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของตัวเองมาด้วยน้ำตา แน่นอนว่าเธอไม่ได้รู้สึกใจหายหรือว่าอะไรทั้งนั้น เพราะเธอพึ่งมาที่นี่ได้ไม่กี่วันเท่านั้น เธอได้เห็นท่านเจนนีสผู้งดงามด้วยสายตาของตัวเอง ได้เห็นว่าที่จักรพรรดินีลิเวียที่แสนน่ารัก ได้เห็นท่านดยุคมาทอส เห็นตัวละครที่เธอรักผ่านสายตาที่มองเห็นไม่ได้มองเห็นพวกเขาผ่านตัวหนังสืออย่างเคย แค่เท่านี้ชีวิตติ่งของเธอก็ประสบความสำเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว ที่เหลือก็แค่มาลุ้นกันว่าเธอจะได้แต่งงานกับใครกัน? “อามิตี้ ไกอา ขอถวายความเคารพแก่ดวงอาทิตย์ของนอลข่าน..” “ดูนางสิ ข้าได้ยินมาว่านางคือสตรีร้ายกาจแต่ทว่านางมีใบหน้าที่ไม่เลวเลยนะ แถมผิวขาวๆ นั่น..ยังหาได้น้อยมากในเมืองของเรา” “อย่าถูกรูปลักษณ์นั้นหลอกลวงเอาเชียว นางคือสตรีที่ถูกส่งมาแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เพราะอย่างนั้นหากเจ้าอาสารับนางมาเป็นภรรยา แน่นอนว่าเจ้าจะไม่สามารถมีอนุได้เลย ชีวิตคงจืดชืดน่าดูที่ต้องแต่งงานกับสตรีเพียงนางเดียวทั้งชีวิต” เอ้า! อีชายแท้พวกนี้ แล้วแต่งงานกับผู้หญิงหลายๆ คนพร้อมกันมันดีมากงั้นเรอะ ความคิดอะไรวะนั่น เธอหันไปมองตามเสียงที่ได้ยินก็พบว่ามันดังออกมาจากที่นั่งด้านซ้ายของพระราชา..แสดงว่าคนนิสัยชายแท้พวกนี้คือเหล่าองค์ชายงั้นรึ ไกอานิ่วหน้าด้วยความรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย “ยินดีต้อนรับเข้าสู่นอลข่าน โชคไม่ดีที่วันนี้องค์รัชทายาทไม่สบายไม่อย่างนั้นเจ้าคงจะได้ทำความรู้จักกับเขาไปแล้ว” ไม่สบายหรือว่าไม่อยากพบเจอเธอกันแน่ “ฝ่าบาท หม่อมฉันขอร้องพระองค์สักอย่างได้หรือไม่เพคะ” องค์ราชาแห่งนอลข่านหรี่ตามองไกอา พร้อมกับขยับรอยยิ้มจางๆ “แน่นอน เจ้าคือสตรีที่จักรวรรดิส่งมาที่นี่เพื่อเชื่อมสัมพันธ์นะ เจ้ามีอภิสิทธิ์พิเศษอยู่แล้ว” กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำนะโว้ย และเมื่อได้ยินเช่นนั้นมุมปากของไกอาก็คลี่ยิ้มที่แสนงดงามขึ้นมา “หม่อมฉันขอเลือกบุรุษที่จะแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ในครั้งนี้ ด้วยตัวเองได้ไหมเพคะ แบบ..สามารถชี้นิ้วจิ้มไปได้เลยว่าชอบใคร”