สอนรัก

ตอนที่4 การกลับมาอีกครั้ง

เพราะคำพูดนั้นของเขาคำเดียว เพราะการหยุดหันมาพูดของเขาประโยคเดียวทำให้ตอนนี้เธอนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นั่งอยู่เงียบ ๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไร นั่งอยู่ราวกับคนขี้ขลาดทั้งที่ตอนในลิฟท์กลับพูดอะไรกับเขามากมายแท้ ๆ

ร่างสูงนั่งไขว่ห้างโชว์เรียวขาที่ยาวราวกับนายแบบ มือข้างหนึ่งยกพาดพนักพิงโซฟา มืออีกข้างวางไว้ที่ตักแกร่งพร้อมกับสายตาคมเฉี่ยวที่จ้องมองมาทางเธอนิ่ง ๆ ตั้งแต่เขาและเธอนั่งลงโซฟาตัวติดกัน ตัวเดียวกับที่เธอและเขานั่งในคืนวันนั้น

“พี่จะมองพลับอีกนานไหม” เธออดไม่ได้ช้อนสายตาขึ้นไปมองเขาแล้วพูดขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูก ตอนเป็นฝ่ายมองเขาไม่รู้ทำไมถึงได้กล้ามองนานสองนานอย่างไม่เกรงกลัว แต่พอเป็นฝ่ายถูกเขามองบ้างไม่รู้ทำไมกลับทำตัวไม่ถูกไปได้

“เธอเป็นฝ่ายมาห้องฉันเอง ฉันต้องถามเธอมากกว่าจะเงียบอีกนานไหม” เขาย้อนกลับมาคืนราวกับที่นั่งมองเธออยู่นั้นก็เพราะรอฟัง

“.....” เธอหลบสายตาอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะเธอก็ไม่รู้แล้วว่าต้องพูดอะไร แต่ทนต่อสายตาเขาไม่ได้จึงพูดต่อ “พี่ชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ”

ทั้งที่อยากถามออกไปว่าเธอไม่ได้สวยแบบที่เขาชอบหรือไม่มีเสน่ห์มากพอดึงดูดเขาเหรอแต่ก็ไม่กล้าถาม

“พลับจีบพี่ได้ไหม” เมื่อเห็นว่าเขายังเงียบเธอก็พูดต่อ

“ชอบฉันเหรอ” เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธแต่กลับย้อนถามเธอคืน

“ไม่รู้สิ” ไม่รู้จริงเหรอ ในเมื่อหลังจากวันนั้นเวลาเจอเขาหัวใจก็เต้นไม่เป็นระส่ำเลย

“กล้าได้กล้าเสียพอไหมล่ะ” เขามองเธอก่อนจะถามออกมานิ่ง

“หมายถึงได้อะไรเสียอะไร” คำพูดแบบนี้เธอคิดดีไม่ได้เลย กล้าได้กล้าเสียนี่หมายถึงเรื่องนั้นใช่ไหม

“.....” เขาไม่ตอบแต่มองเธอนิ่ง

“กล้าสิ” แล้วเธอก็ตอบออกไปด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างเข้าใจดีแล้วว่าทำไมผู้หญิงหลายคนถึงต่างหลงใหลเขา เพราะแม้แต่เธอที่รู้ดีว่าเขาส่อไปทางไหนเธอก็ยังพูดอะไรแบบนี้ออกไป

แต่ทำไมกันนะเขาถึงได้มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามได้ขนาดนี้ ทำไมเขาถึงได้ทำให้อยากเข้าไปเล่นทั้งที่รู้ว่าอันตราย

“แน่ใจ?” เขาเลิกคิ้วถามอีกครั้งพร้อมกับดวงตาคมที่หรี่เล็กลงราวกับกำลังพิจารณาเธอเข้าไปถึงข้างในจนมันวูบวาบกับสายตานั้น

“ขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหม” บ้าหน่า! แค่สายตานี้ของเขากลับทำให้เธอนั่งไม่ติดเลยเหรอ แล้วที่พูดไปล่ะ

“ตามสบาย” เขาพูดด้วยท่าทีสบายๆทำให้เธอรีบลุกไปทันที

“บ้า! ๆๆ บ้าที่สุดเลย!!” เมื่อเข้ามาถึงห้องน้ำเธอก็กร่นว่าตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ทั้งคำพูด ความคิด ความรู้สึก ทั้งที่ตัวเองรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยแต่ไม่รู้ทำไมถึงยังอยากรู้อยากลองจนพูดอะไรแบบนั้นออกไป

แล้วถ้าสุดท้ายเขาตอบรับความมุทะลุนี้ของเธอขึ้นมาล่ะ

“คนบ้าอะไรเหมือนแม่เหล็กจริง ๆ” ราวกับว่าเขาคือแม่เหล็กที่เอาแม่เหล็กอีกชิ้นมาติดไว้ที่ตัวเธอ(หรืออาจจะรวมถึงผู้หญิงหลายๆคน) พอเข้าใกล้เขามันก็มีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ไม่อยากออกห่าง ไม่อยากถอยหนี ตรงข้ามมันยิ่งอยากเข้าใกล้ อยากตามแรงดึงดูดนั่น

พลับพลึงยืนอยู่ในห้องน้ำครู่หนึ่งสุดท้ายก็ตัดสินใจออกจากห้องน้ำมาและนั่งลงที่เดิมโดยที่เจ้าของห้องดูช่องกีฬาในทีวีพร้อมเบียร์กระป๋องในมือและโต๊ะกลางอย่างไม่ได้หันมาสนใจเธอ นั่นเลยเป็นโอกาสให้เธอได้มองเขาอีกครั้ง

พวกลูกรักพระเจ้านี่มักใช้หน้าตาและรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเองตกผู้หญิงเป็นว่าเล่นกันหมดเลยไหมนะ น่าหมั่นไส้จริง ๆ

แล้วเจ้าชู้แบบนี้ถ้าเกิดเธอตกหลุมรักเขาเข้าจะทำยังไงล่ะ จะยอมรับได้เหรอถ้าเขาไม่ได้หยุดที่เธอ แล้วจะทนได้ไหมถ้าเขาก็เห็นเธอเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ผ่านมาที่แค่ชั่วครู่ชั่วคราว

อยากลอง อยากเสี่ยง แต่ก็ไม่อยากเสียใจเปล่า

“สักกระป๋องไหม” เขายกเบียร์ในมือชวนเธอ

“อืม” เธอตอบรับออกไปทำให้เขาขยับวางเบียร์ในมือตัวเองแล้วหยิบเปิดเบียร์อีกกระป๋องที่โต๊ะกลางยื่นมาให้เธอ “ขอบคุณค่ะ”

เธอรับมาถือไว้พร้อมกับเขาที่หยิบกระป๋องของตัวเองมาถือกระดกดื่มพร้อมกับสายตาจับจ้องไปยังทีวีจอใหญ่ตรงหน้าอีกครั้ง นั่นเลยทำให้เธอยกกระป๋องเบียร์เย็น ๆ ขึ้นจิบบ้าง

‘อ่า! เบียร์เย็น ๆ นี่หวานดีจัง’ แม้ว่าเธอจะไม่ใช่พวกคอแข็งเท่าไหร่แต่ก็ถือว่ากินบ่อยหนึ่งกระป๋องนี่ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก

แต่สุดท้ายมันกลับไม่ได้จบแค่คนละกระป๋อง