เพียงพายพ่ายเพลิงกัลป์

ร่างสูงโปร่งดูสมส่วนอยู่ในชุดเสื้อยืดรัดเข้ารูป เขาใช้ผ้าเช็ดเหงื่อบริเวณกรอบหน้าพลางหอบหายใจหนักหลังเพิ่งออกกำลังกายเสร็จในช่วงเช้า เขาเดินเข้าไปที่ห้องทำงานหลังจากแม่บ้านรายงานว่ามีคนส่งดอกไม้มาให้ พอเดินเข้ามาสายตาก็ปะทะเข้ากับดอกไม้ช่อโตทันที แต่ยังไม่รู้ที่มาว่าใครเป็นเจ้าของดอกไม้กันแน่ ประธานบริหารเอเอ็นเอ็นทีกรุ๊ปหรือเพียงพายในวัยย่างสามสิบปีกำลังมองดอกกุหลาบช่อโตด้วยสายตาว่างเปล่า ใบหน้าสง่างามราวกับพระเจ้าทรงปั้นเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา เรียวปากสีระเรื่อเป็นกระจับขบกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย ก่อนเขาจะถอดหูฟังแอร์พอตไว้บนโต๊ะแล้วให้ความสนใจช่อดอกไม้แทน เขาหยิบมันขึ้นมาเชยชมพลางพลิกช่อดอกไม้ก่อนจะพบเข้ากับการ์ดแต่งงานสีชมพูที่ติดมาพร้อมกัน พลันรอยยิ้มเชิงประชดประชันก็ผุดขึ้นบนมุมปากสวยทันทีที่ได้เห็นชื่อของเจ้าบ่าว นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดูเฉยชาปราศจากความรู้สึก แต่ภายในใจกลับร้อนรนดุจไฟสุมทรวง “เหอะ” เขาแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ ดอกไม้ช่อโตถูกโยนลงบนโซฟาอย่างไร้เยื่อใย มันจะไม่ทำให้เขาหัวเสียแต่หัววันเลยถ้าเจ้าของช่อดอกไม้ช่อนี้ไม่ได้ส่งมาจากคนรักเก่าอย่างเตชินท์ ทั้งที่อยากจะเกลียดเข้าไส้ แต่ยังอาลัยอาวรณ์เหลือเกิน นัยน์ตาวูบไหวเพียงครู่หนึ่งกับคนคุ้นเคยที่กำลังจะเข้าประตูวิวาห์ รู้สึกใจหายไม่น้อยที่อีกฝ่ายกล้าส่งการ์ดเชิญให้เขาถึงที่ อีกทั้งยังไม่คิดว่าตัวเองจะยังรู้สึกมากมายขนาดนี้ ทั้งที่เรื่องราวระหว่างเขาสองคนก็จบลงไปแล้ว “เตรู้ว่าพายอาจจะเกลียดเตไปแล้ว แต่เตยังอยากให้เราเป็นเพื่อนกันอยู่นะพาย” “เตยังรัก.. ยังหวังดีในฐานะเพื่อนเสมอ” เพียงพายยกมือขึ้นลูบคมหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นพิมพ์หาใครสักคน ก่อนจะคว้ากุญแจรถบนโต๊ะแล้วมุ่งหน้าตรงไปยังสนามแข่งรถของเพื่อนสนิททันที อารมณ์ภายในใจคุกรุ่นจนเขาขับรถมาถึงสนามแข่งภายในสิบห้านาที รถมอเตอร์ไซด์คันโปรดถูกจอดในสนามอีกครั้ง หลังจากห่างหายไปนานนับสัปดาห์ ไม่นานรถมอเตอร์ไซด์อีกคันก็ขับเข้ามาในสนาม ชายหนุ่มรูปร่างสูงราวหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเดินตรงมาหาเพียงพาย หลังจากได้รับข้อความจากเขาเจ้าตัวก็รีบมุ่งหน้าตรงมาทันที “ไงวะ” เจ้าของสนามแข่งแยกยิ้ม ยกมือขึ้นทักทายพร้อมรอยยิ้มตามปกติที่เจอกัน ซินหรือเจ้าของเซอร์เวย์อินเตอร์เนชันแนลเซอร์กิต สนามแข่งที่ติดอันดับมาตรฐานสูงสุดของประเทศแล้วก็เป็นสถานที่จัดการแข่งขันในทุกปีได้ตามใจเปิดสนามให้เพื่อนรักประลองฝีมือ เพียงพายถอดหมวกกันน็อกถือไว้ข้างสีเอว เขายกมือขึ้นเสยผมพลางผ่อนปรนลมหายใจดุจคลื่นทะเลคลั่งให้เย็นลง “จะเอาแต่หัววันเลยเหรอมึง” “เออ” เพียงพายพยักหน้ารับ เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์ขายาวสีดำกับเสื้อแจ๊คเก็ตหนังคู่ใจ ใส่ถุงมือพร้อมหมวกกันน็อกใบโปรดเตรียมปลดปล่อยอารมณ์ขุ่นมัวไปกับความเร็ว “ทั้งวันเลยมั้ยวันนี้” ซินถามพลางหรี่ตาลงเล็กน้อยตอนที่มองสนามท่ามกลางแสงแดด “กูมีประชุมช่วงบ่าย แค่อยากมาระบายนิดหน่อยว่ะ” น้ำเสียงราบเรียบตอบกลับ ซินพยักหน้ารับคำ “อ้อ แล้วนี่มึงมีเรื่องให้เครียดอีกแล้วเหรอวะ คราวนี้เรื่องอะไรอีก” “มึงก็น่าจะได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอซิน” เพียงพายเหลือบสายตามอง ซินทำหน้าเหมือนหยุดคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำท่าคล้ายว่านึกบางอย่างขึ้นมาได้ “อ่า มึงหมายถึงการ์ดงานแต่งไอ้เตใช่มั้ย” “เออ ใช่” “แล้วมึงจะไปมั้ย” “มันกล้าส่งมา กูก็กล้าไปเหมือนกัน” เพียงพายขยับถุงมือเล็กน้อย ก่อนจะสวมหมวกกันน็อก สายตาก็กวาดมองไปทั่วสนามแข่งรถที่กว้างขวางแล้วกำมือแน่นเมื่ออยากปะลองกับสิงห์สนามแข่งอย่างซินดูสักตั้ง ถึงอารมณ์จะขมุกขมัวเหมือนท้องฟ้าที่ฝนตั้งเค้ามาแต่ไกล แต่เพียงพายกลับไม่แสดงออกทางสีหน้าให้เพื่อนตนได้รู้ ราวกับว่าสีหน้าตายด้านและสายตาเฉยชาจะกลายเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวเขาไปเสียแล้ว “แต่ว่าวันนี้มึงมาแข่งกับกูก่อนดิ อารมณ์ไม่ค่อยดีเลยว่ะ” “เอาจริงดิ” “เอาจริงดิวะ” “ได้ครับเพื่อน ตามนั้นเลยครับผม” รถมอเตอร์ไซด์คู่ใจของสิงห์นักบิดทั้งคู่จอดอยู่ที่จุดสตาร์ท สายตามุ่งมั่นของเพียงพายมองตรงไปข้างหน้า ก่อนรถจะออกตัวหลังทั้งคู่หันมองหน้ากัน รถของเพียงพายแซงหน้าซินอยู่ไม่กี่ช่วงแขน แต่เหมือนว่าปลายทางของเขาจะไม่ได้คิดถึงเส้นชัย เขาเอาแต่คิดเรื่องของเตชินท์จนไม่มองสองข้างทาง ร่างกายลู่ไปกับลมที่โกรกปะทะใบหน้า เสียงหวือของลมดังกลบทุกอย่างแม้กระทั่งเสียงหัวใจของเพียงพายที่กำลังเต้นแรง มอเตอร์ไซด์เอียงลาดไปทางขวาเมื่อเข้าโค้ง เพียงพายทำมันออกมาได้ดีสมกับที่เป็นเพื่อนสิงห์สนามแข่ง ทว่าซินที่ขับเข้าโค้งไล่เลี่ยกันมามุ่นคิ้วเข้าหากัน เขาไม่เคยเห็นเพียงพายระเบิดอารมณ์แบบโวยวายเป็นบ้าเป็นหลัง มีแต่จะเอาอารมณ์ร้ายของตัวเองมาลงกับสนามแข่งรถซะมากกว่า แล้วคราวนี้เพียงพายก็ระเบิดอารมณ์ออกมาของจริง สายลมและความเร็วเท่านั้นที่จะทำให้อารมณ์ของเพียงพายเย็นลงได้ สายตาที่พร่าเบลอของเขามองตรงไปยังข้างหน้าไม่มีวอกแวก มือบิดคันเร่งโดยไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนแรงลง เพียงพายผู้ไม่เหมาะกับความรัก ไม่ใช่ใครนิยาม แต่เขานิยามตัวของเขาเองหลังจากจบความสัมพันธ์กับรักครั้งล่าสุด เคยคิดเอาไว้ว่าเข้มแข็งพอที่จะลืมเรื่องราวในอดีต ทว่าเมื่อได้วนกลับมาเจอกันอีกครั้ง เพียงพายถึงได้รู้ว่าเขาไม่เคยลืมเลือนรักครั้งเก่าได้เลย ความเร็วระดับเพียงพริบตาเดียวที่จะมองได้ทัน ทั้งสองต่างก็ฟาดฟันกันด้วยความเร็ว กระทั่งเพียงพายขับเข้าจุดเส้นชัยก่อน เขาถึงค่อยจอดรถแล้วก้มหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่กับตัวเอง ซินขับเข้าตามมาทีหลัง จอดรถเสมอเพียงพายแล้วถอดหมวกกันน็อกพลางเสยผมที่ไม่เป็นทรง เพียงพายถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ ปัดเป่าหมอกร้ายที่เกาะกุมใจเขาให้เบาบางลง ก่อนจะก้าวขาลงจากรถโดยที่ยังสวมหมวกกันน็อกอยู่ อยากจะหาที่นั่งสงบจิตสงบใจ ดีกว่าฟุ้งซ่านเพราะเรื่องของใครบางคนที่เขาไม่ควรนึกถึงในเวลานี้ “ไหวมั้ยวะ” เสียงซินตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง ประโยคคำถามถูกส่งไปแต่ไม่มีการตอบกลับ เพราะอีกคนมัวแต่เหม่อลอยจนหูอื้อไปหมด “ไอ้พาย” “เออ ไหว” เพียงพายโบกมือปฏิเสธที่จะคุยต่อ เขาดูไม่สบอารมณ์ตั้งแต่ก้าวเท้าลงจากรถ ทว่าภายใต้หมวกกันน็อคที่สวมใส่กำลังปิดบังใบหน้าที่เอ่อคลอไปด้วยหน่วยน้ำตา ไม่ไหวบอกไหวของจริง สิงห์นักบิดสลัดคราบเป็นประธานบริหารทันทีหลังปลดปล่อยอารมณ์สีหม่นไปกับความเร็วและสายลม เขานั่งลงที่เก้าอี้มีป้ายกำกับตำแหน่งบนโต๊ะว่า เพียงพาย อธินันท์พันธสกุล กำลังรับฟังข้อคิดเห็นจากดารินเลขานุการสาวเรื่องวาระในที่ประชุม ทว่าในหัวของเขากลับนอกเรื่องคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า กว่าจะดึงสติกลับมาได้ก็ตอนที่เลขาสาวอธิบายเสร็จเสียแล้ว เพียงพยักหน้ารับทราบ ก่อนมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะจะสั่นคลอน เขาเหลือบสายตามองมันแต่ยังไม่ได้ตัดสินใจกดรับสาย “ท่านประธานคะ” ดารินคลี่รอยยิ้ม พลางเอียงศีรษะมองเจ้านายที่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “เดี๋ยวฉันตามออกไป” เพียงพายหันไปกำชับกับเลขา เธอค้อมศีรษะลาพร้อมกับกระชับเอกสารไว้แนบอกแล้วเดินออกจากห้องไป พอพูดคุยธุระเสร็จเขาก็กดรับสายเรียกเข้าที่ยังสั่นต่อเนื่อง ก่อนจะกรอกเสียงลงไปตามสาย “ครับแม่” เสียงนุ่มลึกตอบรับ มือก็เปิดเอกสารแล้วไล่สายตาอ่านไปพลาง ( ว่างคุยมั้ยลูก ) ปลายทางตอบกลับมา น้ำเสียงติดเกรงใจเพราะลูกชายตนมักจะทำงานแบบเป็นบ้าเป็นหลังจนแทบจะไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน “คุยได้ครับ แต่เดี๋ยวผมมีประชุมต่อ” ( ถ้างั้นเดี๋ยวเรากลับมาคุยกันที่บ้านดีกว่า พายกลับมาทานข้าวที่บ้านนะลูก แม่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย ) น้ำเสียงของมารดาหรือคุณหญิงณลิลฟังดูนุ่มนวล แต่กลับสร้างความวิตกกังวลให้เพียงพายไม่น้อย เขาเองเติบโตมาอย่างดีในครอบครัวของอธินันท์พันธสกุล จนบางครั้งตัวของเพียงพายเองก็เป็นฝ่ายกดดันตัวเองเพื่ออยากจะทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดี เพราะฉะนั้นบริษัทเป็นเสมือนลมหายใจของครอบครัว เขาจะไม่ยอมเสียสิ่งที่พ่อแม่สร้างมาไปอย่างง่ายดายแน่นอน เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่นเข้าหากัน ก่อนจะตอบรับคำอย่างปฏิเสธไม่ได้ “ได้ครับแม่ ไว้เจอกันครับ”