Ang Tahong ni Analyn

CHAPTER 1 Third Person POV Si Analyn Joring, isang 28-taong-gulang na personal assistant, ay halos pitong taon nang nagtatrabaho sa ilalim ng isang kilalang bilyonaryo, si Neaj Sibrez. Sa industriya ng negosyo, kilala si Neaj hindi lamang sa kanyang tagumpay kundi pati na rin sa kanyang malamig at mahigpit na personalidad. Wala siyang paki sa opinyon ng iba, at walang sinuman ang pumipigil sa kanyang mga desisyon. Ngunit para kay Analyn, kakaiba ang kanilang relasyon. Nasa ilalim siya ng kontrol ni Neaj ngunit may mga sandali ring tila mas malalim ang kanilang samahan—isang bagay na mahirap ipaliwanag ngunit ramdam nila. "Good morning, Sir. Here are your schedules for the day," bati ni Analyn habang inilapag ang tablet sa harap ng boss niya. Naka-porma si Neaj, suot ang itim na business suit at silver tie, mukhang handang-handa sa isa na namang araw ng matinding pagtatrabaho. "I already checked them. Make sure everything is on time," sagot ni Neaj nang hindi tumitingin kay Analyn, nakatuon ang atensyon sa laptop. Alam ni Analyn na ganito talaga si Neaj—walang paliguy-ligoy, walang oras para sa maliliit na usapan. Pero sa tagal ng kanilang pagsasama, kabisado na niya kung kailan maghahanda ng kape o magbibigay ng tahimik na suporta. “Yes, Sir,” sagot ni Analyn nang may ngiti, kahit na hindi niya inaasahan na mapansin ito ni Neaj. Para sa kanya, sanay na siya sa ganitong routine—lahat may sistema, bawat kilos planado. Pero sa likod ng kanyang mga ginagawa, hindi niya maiwasang mapaisip. Bakit nga ba siya nananatili rito? Sa dami ng pagkakataong pwedeng lumipat ng trabaho, bakit dito pa rin siya? Alam niyang may ibang aspeto ng trabaho niya na tila nagpapabalik-balik sa kanya—isang tahimik na kuryente sa pagitan nila ni Neaj na hindi niya maipaliwanag. Habang naglalakad si Analyn papunta sa kanyang desk, hindi niya naiwasang marinig ang mga bulung-bulungan mula sa ibang mga empleyado. “Grabe, bakit kaya si Analyn pa rin ang PA ni Sir Neaj? Alam mo naman 'yan, di ba? Super strikto. Pero mukhang matagal na siya sa trabaho ah!” sabi ng isang empleyado. “Siguro may alam siyang sikreto kaya hindi siya matanggal-tanggal,” sagot ng isa pa. Nginitian lang ni Analyn ang sarili, sanay na siya sa mga haka-haka. Sa totoo lang, hindi naman siya sure kung may espesyal nga ba silang relasyon ni Neaj, o simpleng malapit lang siya dahil sa tagal ng kanilang pagsasama. Pero minsan, may mga sandali—mga mata ni Neaj na tumitingin sa kanya nang tila may tinatago, mga paghawak sa braso niya na nagtatagal ng ilang segundo—na nagdudulot ng kakaibang damdamin sa kanya. Isang gabi, matapos ang isang napakahabang araw ng trabaho, naisipan ni Analyn na magpaalam na kay Neaj. Hinihintay niyang matapos ang tawag sa telepono ng kanyang boss, pero narinig niyang pinag-uusapan nito ang isang bagay na tila hindi para sa kanya. “Yes, the deal will push through. I don’t care about the consequences—just make sure it happens,” sabi ni Neaj sa mas mababa at seryosong tono. Nagtaka si Analyn. Hindi naman karaniwan para kay Neaj na magsalita ng ganito. Bagama’t kilala ito sa pagiging matapang, tila may ibang bigat ang usapan ngayon. Napansin ni Neaj na naroon siya, kaya agad siyang naputol sa pag-uusap. “Analyn, ano’ng kailangan mo?” “Sir, just wanted to say I’m leaving na po. Kung wala na po kayong kailangan,” sabi ni Analyn, medyo kinakabahan. For the first time that day, tumingin si Neaj nang diretso kay Analyn. “Wait. I need you for something.” Tumayo siya mula sa upuan at lumapit sa kanya, malalim ang kanyang paghinga, parang may iniisip na mabigat. “Analyn... there’s something important I need you to do,” sabi ni Neaj sa mas mababang boses. “H-huh? Ano po 'yun, Sir?” tanong ni Analyn, nararamdaman niyang bumibilis ang t***k ng kanyang puso. “You’ve been with me for years. Alam mo na ang bawat detalye ng business ko, right?” tanong ni Neaj habang ang mga mata ay nakatuon sa kanya. “Opo, Sir,” sagot ni Analyn, hindi alam kung saan papunta ang pag-uusap nila. “There’s a deal... one that could make or break everything. I need someone I can trust. At ikaw 'yun,” sabi ni Neaj nang walang alinlangan. Hindi alam ni Analyn kung ano ang isasagot. Alam niyang iba ang tono ni Neaj ngayong gabi. Ito ba ang simula ng pagbabago sa kanilang professional relationship? Ang puso niya ay kumakabog, hindi lang dahil sa takot kundi sa isang bagay na matagal na niyang itinatago sa sarili—ang damdamin niya para sa boss niya. “I will do my best, Sir,” sabi ni Analyn, pilit na itinatago ang tensyon sa kanyang boses. “Good,” sagot ni Neaj, ngunit imbes na bumalik sa kanyang trabaho, nanatili siya sa tabi ni Analyn. Ramdam ni Analyn ang presensya niya, tila may magnetong humihila sa kanila. “Analyn,” tawag ulit ni Neaj, mas malapit na ang kanyang mukha. “You’re not just an assistant to me. You know that, right?” Ang mga mata ni Analyn ay lumaki sa gulat. Hindi niya inaasahan ang mga salitang iyon. “Sir… I…” Pero bago pa man siya makasagot, biglang may tumunog na telepono. Tumalikod si Neaj at sumagot, agad na bumalik sa pagiging malamig at business-like. “We’ll continue this later. Go home, Analyn.” Habang naglalakad papunta sa elevator, hindi mawala-wala sa isip ni Analyn ang mga salitang binitiwan ni Neaj. Ano nga ba ang ibig sabihin ni Neaj? Ito ba ang umpisa ng isang bagay na higit pa sa trabaho? O ito lamang ay isa na namang paraan ni Neaj para makuha ang kanyang gusto? Alam niyang malaki ang posibilidad na mapahamak siya—sa kanyang damdamin at sa kanyang propesyon. Pero anuman ang mangyari, alam niyang hindi na niya magagawang umalis mula sa mundo ni Neaj Sibrez. Pagod at magulo ang isip ni Analyn habang naglalakad papunta sa kanyang maliit na apartment. Hindi niya maiwasang balikan ang mga nangyari sa opisina kanina—ang mga salitang binitiwan ni Neaj, ang kakaibang tensyon sa pagitan nila. Alam niyang matagal na silang nagtatrabaho ni Neaj, pero ngayon lang naging ganito kakaiba ang kanilang mga interaksyon. Hindi siya sigurado kung paano niya haharapin ang lahat ng ito, pero ang isang bagay ay malinaw: may nangyayaring malalim na hindi niya basta-basta mapapaliwanag. Pagpasok niya sa kanyang apartment, nagbuntong-hininga si Analyn at hinubad ang kanyang blazer. Puno ng trabaho ang araw na ito, pero mas mabigat ang emosyonal na karga. Umupo siya sa maliit na sofa at tinitigan ang kanyang cellphone, tila naghihintay na may mangyaring kakaiba. “Kumusta na kaya siya?” bulong niya sa sarili, tinutukoy si Neaj. Alam niyang hindi siya dapat masyadong mag-isip tungkol sa kanilang usapan, pero hindi niya mapigilan. Paano kaya kung may iba nga talagang kahulugan ang mga sinabi nito? Habang naghihintay ng sagot mula sa kanyang isip, biglang tumunog ang kanyang cellphone. Nagulat siya nang makita ang pangalan ni Neaj na nag-flash sa screen. Kaka-text lang nito. Neaj: "Analyn, I need you to come back to the office. Now." Bumilis ang t***k ng kanyang puso. Bakit kailangan siyang bumalik? Gabi na at karaniwang natutulog na siya ng ganitong oras. Ngunit, bilang isang personal assistant na sanay sa ganitong mga biglaang sitwasyon, agad siyang nagdesisyon. Wala pang sampung minuto, nakasakay na ulit siya sa taxi pabalik ng opisina. Tahimik ang kalsada, ngunit ramdam niya ang bigat ng paparating na gabi. Ang mga ilaw sa daan ay tila mga mata na nagmamasid sa kanya, habang ang utak niya ay puno ng tanong. Ano kaya ang ibig sabihin ni Neaj kanina? Bakit parang mas seryoso ang tono niya ngayon? Pagdating sa opisina, halos wala nang tao. Ang buong building ay tahimik na tila natutulog na rin, maliban sa iilang ilaw na bukas pa. Sinalubong siya ng malamig na simoy ng hangin nang makapasok siya sa elevator. Pagdating sa opisina ni Neaj, bumukas ang pinto at nakita niya itong nakatayo malapit sa bintana, nakatingin sa labas. Ang ilaw mula sa mga building sa labas ay nagbibigay ng kakaibang liwanag sa kanyang mukha, parang may iniisip ito nang malalim. "Sir, I'm here," tahimik na sabi ni Analyn. Tumingin si Neaj sa kanya, ngunit hindi agad nagsalita. Lumapit ito sa kanya nang dahan-dahan, tila sinusukat ang bawat hakbang. "Analyn, I need to ask you something," nagsimula si Neaj, seryoso ang tono. "What would you do... if everything you've worked for was suddenly at risk?" Natigilan si Analyn sa tanong na iyon. Hindi siya sigurado kung saan papunta si Neaj, pero alam niyang may bigat ang tanong na iyon. "Sir, I would do everything to protect it," sagot niya, hindi sigurado kung tama ang kanyang sagot, pero sinubukan niyang basahin ang ekspresyon ni Neaj. "Good," sagot ni Neaj, ngunit sa halip na bumalik sa kanyang desk, nanatili siyang malapit kay Analyn. "That’s why I called you back." “Sir, I don’t understand. Ano po bang ibig niyong sabihin?” Huminga nang malalim si Neaj. “I have enemies, Analyn. People who want to destroy what I’ve built. Hindi ako natatakot sa kanila, pero hindi ko kaya ang laban na ito mag-isa.” Tumitig siya kay Analyn, at sa unang pagkakataon, nakita niya ang bahagyang takot sa mga mata ni Neaj. “Sir, what do you want me to do?” tanong ni Analyn, hindi na niya napigilan ang kaba sa boses niya. “Stay by my side,” mahinahong sagot ni Neaj. "I need someone I can trust. I need you." Nagulat si Analyn. Matagal na silang magkasama, pero ngayon lang niya naramdaman ang ganitong klaseng urgency mula kay Neaj. Ang pagiging malapit sa kanya, ang tila pagiging vulnerable nito sa harap niya—ibang-iba sa usual na boss na kilala niya. “Analyn, if you stay, this will not be easy. You’ll be putting yourself at risk,” dagdag ni Neaj. “Pero bakit ako, Sir? Bakit hindi na lang ang ibang tao? May mga mas qualified naman kaysa sa akin,” naguguluhang sabi ni Analyn. “Because you’re the only one I trust,” seryosong sabi ni Neaj. "And I don't trust easily." Tumigil ang mundo ni Analyn sa mga salitang iyon. Ang damdaming matagal na niyang itinatago sa sarili ay biglang bumalik, ngunit mas malinaw na ngayon. May tiwala sa kanya si Neaj, at tila mas malalim pa ang ugnayan nila kaysa sa inaakala niya. “Sir, I... I don’t know what to say,” sabi ni Analyn, nanginginig ang boses. “You don’t have to say anything right now,” sagot ni Neaj habang lumalapit pa ito kay Analyn. Ramdam ni Analyn ang init ng katawan nito, kahit na halos hindi sila magkadikit. “Just stay.” Hindi alam ni Analyn kung ano ang sasabihin. Lahat ng emosyon, lahat ng kaba at pagkalito, ay biglang nagsama-sama. Gusto niyang sumagot, ngunit parang natutuyuan siya ng laway. Tumalikod si Neaj, bumalik sa bintana, at muling tinitigan ang mga ilaw sa labas. “Go home, Analyn. Think about what I said. We’ll talk again tomorrow.” Tahimik na lumabas si Analyn ng opisina, hindi pa rin makapaniwala sa mga nangyari. Ang bawat hakbang niya ay parang mabigat, tila hinahatak siya pabalik kay Neaj, pero alam niyang kailangan niyang mag-isip nang mabuti. Kung tutuusin, wala namang dahilan para manatili siya maliban sa trabaho. Pero bakit parang ang puso niya ang nagdidikta ng ibang bagay? Pagdating niya sa kanyang apartment, muling naupo si Analyn sa sofa at huminga nang malalim. Ang mga tanong ay paulit-ulit sa kanyang isipan—ano ba talaga ang nararamdaman niya para kay Neaj? At handa ba siyang harapin ang mga panganib na kasama ng pagtitiwala nito? Alam niyang hindi na ito simpleng trabaho lang. Alam niyang may malaking desisyon siyang gagawin—at ito na siguro ang magbabago ng buhay niya.