เมียสุดที่รักมาเฟีย EP.9
1480 Words
"เดซี่ เดซี่ ป๋าบอกให้หยุด " เสียงทรงพลังแลเต็มไปด้วยความโมโหของมาคัสทำให้เท้าน้อยๆ ของเดซี่หยุดชะงัก มีเพียงมาคัสเท่านั้นที่เธอยอมฟัง
"ป๊ะป๋าทำไมต้องดุเดซี่ด้วย เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม" เดซี่พูดพลางชี้นิ้วไปที่จันทร์เจ้าที่กำลังเดินตามหลังเข้ามา
"หยุดก้าวร้าวได้แล้วเดซี่ จันทร์เจ้าคือเมียของป๋า แล้วเดซี่ก็ต้องเรียกเธอว่ามามี๊ด้วย เข้าใจไหม" นี่คือข้อเสียของการตามใจมากเกินไปทำให้เดซี่กลายเป็นเด็กไม่มีความเคารพและเอาแต่ใจตัวเอง
"ไม่ เดซี่ไม่เอาแม่ใหม่ เดซี่ไม่อยากให้ใครมาแย่งความรักจากป๊ะป๋าไป เดซี่ไม่ยอม เดซี่ไม่ยอม กรี๊ด ไม่เอาๆ กรี๊ด "
พึบ
"เดซี่ เดซี่ ไอ้ลูคัสพาจันทร์เจ้าขึ้นไปรอบนห้องก่อน " เดซี่เป็นแบบนี้เสมอ มักเรียกร้องความสนใจจากมาคัสด้วยวิธีแบบนี้ตลอดแล้วก็ได้ผลทุกครั้ง
"มารีย์ ฉันฝากด้วยนะ มีอะไรไปตามฉันที่ห้อง" มาคัสอุ้มร่างเล็กมาไว้ห้องนอนแสนน่ารัก แล้วสั่งให้คนดูแลอย่างใกล้ชิด ตอนนี้เขามีเรื่องต้องอธิบายให้จันทร์เจ้าฟังมากมาย ป่านนี้คิดมากไปถึงไหนแล้ว
จันทร์เจ้ามองออกไปนอกหน้าต่าง เธอกำลังชื่นชมบรรยากาศบริเวณโดยรอบของบ้านหลังโต วิวข้างหน้าคือทุ่งหญ้าเขียวขจีโอบล้อมด้วยภูเขา ช่างเป็นภาพสบายตาเมื่อได้มองออกไป บอดี้การ์ดนับสิบยืนอารักขาอยู่ทุกจุดของบ้าน มาคัสคือเจ้าพ่อมาเฟียที่มีอิทธิพลของที่นี่ เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องมีการคุมเข้มเรื่องความปลอดภัยอย่างแน่นหนา เธอเดินชมรอบห้องนอนแล้วมาสะดุดกับรูปผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวย ดวงตามีเสน่ห์ ใบหน้าสวยได้รูป ผู้หญิงด้วยเห็นแล้วยังหลง
"อุ๊ย ตกใจหมด " มาคัสเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง โดยที่เธอไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่ชื่นชมความงามของรูปหญิงปริศนาในห้องนอนของมาคัสอยู่
"เธอสวยมากใช่ไหม "
"ใช่ค่ะ เธอเป็นใครหรือคะ ชักอยากเห็นตัวจริงซะแล้วสิ ตัวจริงคงสวยมากๆ " สายตาของจันทร์เจ้ายังจับจ้องไปที่รูปบานนั้น
"เธอไม่อยู่แล้วไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์แล้ว" จันทร์เจ้าหันหน้ามาสบตากับมาคัส สายตาของเขาดูเจ็บปวด ผู้หญิงคนนี้เป็นใครทำไมเขาถึงได้รู้สึกปวดร้าวขนาดนี้เมื่อพูดถึงเธอ
"เสียใจด้วยนะคะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจ เธอคงสำคัญมากสำหรับคุณ "
"เธอชื่อมารีอา เป็นแม่ของเดซี่ "
"........." เมียเก่าเขาสินะ มาคัสคงรักผู้หญิงคนนี้มาก จากสีหน้าและแววตาของเขาเก็บรักษารูปของเธอไว้อย่างดีให้เหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ตายไปจากหัวใจของเขา
"มารีอาเป็นน้องสาวแท้ๆ ของฉันตรอมใจตายเพราะผู้ชายที่เป็นพ่อของเดซี่ไปมีคนอื่น " ความจริงแล้วผู้หญิงคนนี้คือน้องสาวของเขา
"......"
"ฉันเลี้ยงเดซี่มาตั้งแต่เธอสองขวบ ห้ความรัก ความเอาใจใส่ ตามใจทุกอย่าง ตามที่มารีอาสั่งเสียไว้ก่อนหมดลมหายใจ "
"......." จันทร์เจ้ากุมมือใหญ่ขึ้นมาแนบหัวใจ รู้สึกสงสารเดซี่และมารีอาน้องสาวของเขาจับใจ ทำไมเรื่องเลวร้ายแบบนี้ต้องมาเกิดกับผู้หญิงคนนี้ด้วย
"เพราะฉันตามใจมากเกินไป ก็เลยทำให้เป็นอย่างที่เห็น เอาแต่ใจตัวเอง เช่นวันนี้ ขอโทษแทนเดซี่ด้วยนะ "
"ไม่เป็นไรค่ะ ต้องให้เวลาแกหน่อย แกคงกลัวว่าฉันจะมาแย่งความรักจากคุณไป" มาคัสคิดไม่ผิดที่มอบหัวใจให้ผู้หญิงคนนี้ เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาในบ้านหลังนี้ ทุกคนรังเกียจเดซี่ พยายามเกลี้ยกล่อมให้เขาส่งเดซี่ไปโรงเรียนประจำเพื่อดัดนิสัย แต่จันทร์เจ้าเข้าใจความรู้สึกและไม่รังเกียจเดซี่
"ขอบคุณ ที่เข้าใจ เธอช่วยมาเติมเต็มชีวิตครอบครัวให้กับเดซี่ได้ไหม ช่วยทำหน้าที่แม่ให้เดซี่ได้หรือเปล่า" มาคัสรู้สึกมั่นใจในตัวผู้หญิงคนนี้ว่าเธอต้องทำหน้าที่แม่ได้อย่างสมบูรณ์สำหรับเดซี่แน่นอน
"ได้สิคะ " มาคัสสวมกอดร่างบางอย่างทะนุถนอม เธอเป็นหญิงที่จิตใจดีมากคนหนึ่ง ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตผู้ชายเลวๆอย่างเขา ยอมรับความเข้มแข็ง เธอคือสิ่งที่มีค่ามีจิตใจที่บริสุทธิ์ เขาสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด เธอต้องได้เป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุด
"ไปข้างล่างกัน ฉันให้คนเตรียมอาหารไว้รอเธอเยอะเลย"
"ค่ะ "
"ป๊ะป๋าขา เดซี่อยากให้ป๊ะป๋าป้อน นะคะๆ " เดซี่ออดอ้อนให้มาคัสป้อนข้าว จันทร์เจ้าพอเดาออกว่าเดซี่กลัวเธอจะแย่งความรักจากมาคัสไปหมด เดซี่ชินกับการถูกทุกคนในบ้านเอาใจ เลยทำให้เคยตัวไม่มีใครกล้าขัดใจ
"เดซี่สิบขวบแล้วนะ กินเองสิครับ คนเก่ง "
"เมื่อก่อนป๊ะป๋ายังป้อนเดซี่ได้เลย เพราะผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม " เดซี่ส่งสายตาไม่พอใจไปที่จันทร์เจ้าที่มีสีหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา เธอต้องใช้ความใจเย็นสู้กับอาการเอาแต่ใจของเดซี่ให้ได้
"เดซี่คะ คนเก่งก็ต้องทานเองได้สิคะ ถ้าให้คนอื่นป้อนแสดงว่าไม่เก่งจริง จริงไหมคะมาคัส" พูดพลางแล้วหันไปทางมาคัส
"เธอยุ่งอะไรด้วย "
"เดซี่" มาคัสส่งเสียงปรามเธอ
"เดซี่กินเองก็ได้ค่ะ " ทั้งสามคนก็เริ่มทานอาหารต่ออย่างเงียบๆ
"คืนนี้เดซี่ขอไปนอนกับป๊ะป๋านะคะ เดซี่อยากกอดป๊ะป๋า " มาคัสมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าเดซี่คิดแผนอะไรอยู่ในใจ
"ได้สิคะ นอนหลายคนสนุกดี " เดซี่อยากไปนอนเป็นกว้างขวางคอระหว่างมาคัสและจันทร์เจ้า เดซี่แปลกใจว่าทำไมเธอไม่โวยวายเหมือนผู้หญิงคนอื่นเหมือนที่มาคัสพามา ไม่ใช่สิ่งที่คิดไว้เลยสักนิด
"ทำอะไร " จัทร์เจ้ากำลังใช้สมาธิและฝีมืออันประณีตบรรจงใช้เข็มปักลงไปที่ผ้าเกิดลวดลายที่สวยงามขึ้น ทำให้เด็กน้อยอย่างเดซี่นั่งมองอยู่นานแล้วเดินเข้ามาถามด้วยความอยากรู้
"ที่เมืองไทยเรียกว่าปักคอสติสค่ะ คือการใช้ได้หลากสีสันมาปักตามแบบที่เราต้องการ เดซี่อยากทำไหม " จันทร์เจ้าเตรียมอุปกรณ์พวกนี้มาจากไทย เธอชอบงานฝีมือเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สามารถฝึกสมาธิและทำให้เป็นคนใจเย็นขึ้น เดซี่พยักหน้าเล็กน้อยสายตาก็ยังจดจ้องไปที่ผ้าปักรูปสัตว์น่ารักบนมือของจันทร์เจ้า
"มาสิเดี๋ยวสอนให้ " จันทร์เจ้าหยิบอุปกรณ์ออกมาเพิ่มอีกหนึ่งชุด เธอเริ่มสอนพื้นฐานคือการปักเป็นเส้นธรรมดา เดซี่เรียนรู้ไวกว่าที่คิด จันทร์เจ้าจึงให้ลองปักลายที่เธอทำค้างไว้ เดซี่สามารถทำได้อย่างคล่องแคล่ว
มาคัสที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำยืนมองเดซี่และจันทร์เจ้าอยู่ห่างๆ เขาชื่นชมเธอที่สามารถทำให้เด็กผู้หญิงเอาแต่ใจอย่างมีความใจเย็นและตั้งใจทำในสิ่งที่เธอสอนออกมาอย่างดีเยี่ยม เริ่มเบาใจการยอมรับครั้งนี้ ที่มาคัสทำทั้งหมดเพราะอยากให้เดซี่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ แม้ว่าจันทร์เจ้าไม่ใช่แม่ที่แท้จริงก็ตาม
เดซี่นั่งปักคอสติสจนเผลอหลับไป มาคัสอุ้มร่างเล็กขึ้นมานอนส่วนจันทร์เจ้าเอื้อมไปดึงผ้าห่มผืนหนามาคลุมให้ความอบอุ่นแก่เธอ
"เธอแค่ต้องการเพื่อน คนที่เข้าใจวันนี้เธอเรียนรู้ได้เร็วมากนะคะ " จันทร์เจ้าเอื้อมไปหยิบผ้าคอสติสผืนที่เดซี่ตั้งใจปักขึ้นมาให้มาคัสดู มาคัสรู้สึกภูมิใจที่เดซี่มีทำออกมาได้ดี
"ขอบคุณ พรุ่งนี้แล้วนะที่เธอต้องไปโรงพยาบาล กลัวไหม" พรุ่งนี้จันทร์เจ้าต้องเข้ารับการรักษา เธอลืมไปเสียสนิท มีมาคัสคอยให้กำลังใจและอยู่เคียงข้างก็ไม่มีอะไรที่เธอต้องกลัว
"ขอแค่อย่าปล่อยมือจันทร์ก็พอค่ะ " มาคัสก้มลงจูบหน้าผากมน เขาจะไม่มีวันทิ้งเธอเด็ดขาด
"นอนเถอะนะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว หรือว่าต้องจัดก่อนนอน เดซี่ก็หลับแล้ว"
" หยุดเลยค่ะ จันทร์ง่วงแล้ว " มาคัสล้มตัวลงนอนข้างเธอแล้วใช้อ้อมแขนตระกองกอดร่างเล็กให้แนบชิดติดกับตัวไว้แน่น
- Writer
