บทที่7 ติวกับพี่เดฟ
1157 Words
บทที่7
ติวกับพี่เดฟ
วันวานเดินมาถึงร้านตัดผมในช่วงเย็นพร้อมกับหนังสือเรียนกองโตในอ้อมแขน ตอนแรกเธอก็ลังเลว่าจะมาดีไหมแต่พอคิดไปคิดมาเธอก็อยากอยู่ใกล้ ๆ เขาเหมือนกันจึงตัดสินใจหยิบหนังสือกองโตออกมาแม้ความจริงจะมีแค่วิชาเดียวที่เธอยังตามเพื่อนไม่ทันเท่านั้น
เมื่อเธอเดินเข้ามาในร้านตัดผมชายเดฟกับลูกค้าที่กำลังพูดคุยกันอยู่ก็หันมามองเธอเป็นตาเดียว เดฟรีบมองกระโปรงนักศึกษาของเธอทันทีพอเห็นว่าเธอแต่งตัวเรียบร้อยเขาก็พยักหน้าให้เธอเข้ามา
“รอพี่แป๊บนะครับ” เขาพูดเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มแสนอบอุ่น
วันวานนั่งลงที่เก้าอี้มองเขาทำงานมือก็เปิดหนังสือไปพลางแต่ก็แทบไม่ได้อ่านอะไรเลยตอนนี้เธอเอาแต่แอบมองเขาเป็นระยะแม้แต่เดฟเองก็แอบมองเธอผ่านกระจกทุกครั้งที่มีโอกาส
ถึงเวลาที่ต้องปิดร้านเดฟรีบเดินมานั่งข้างเธอสายตากวาดมองหนังสือที่เธอขนติดมือมาด้วย เขาแอบทำตาโตกับกองหนังสือมากมายที่เธอขนมาถ้าให้ติวขนาดนี้คืนนี้คงไม่เสร็จแน่
“โห่ ถ้าหมดนี่หนูต้องนอนกับพี่แล้วล่ะครับ”
“ฮ่าๆๆ ก็หนูสมองช้านี่คะ”
“มาตรงไหนที่ไม่เข้าใจ พี่สั่งข้าวกับขนมไว้ให้แล้วเดี๋ยวคงมาส่งหนูหิวอะไรไหมร้านพี่มีแต่มาม่า”
“ไม่ค่ะ ตอนนี้หนูยังไม่ค่อยหิวเลย”
วันวานส่ายหน้าเธอเริ่มอธิบายโจทย์ที่เธอไม่เข้าใจให้เดฟฟัง เขาจึงขยับเข้ามาเธอพร้อมอ่านโจทย์นั้นอีกครั้ง ปากกาในมือก็ลากเส้นอธิบายไปด้วยเสียงของเขานิ่งแต่กลับฟังแล้วเข้าใจง่ายกว่าที่เธอคิด
เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัวขนมที่เดฟสั่งมาถูกวันวานเปิดกินจนถุงสุดท้ายแต่เธอก็ป้อนเขาไปด้วยทำงานไปด้วย จนเสียงรถบนถนนเริ่มเงียบสงบลงจากตอนแรกที่เธอมา
“อ๋อ... หนูเข้าใจแล้วค่ะ” วันวานพึมพำสายตามองไปยังถุงขนม กล่องข้าว รวมถึงน้ำดื่มที่ถูกเธอเปิดทานพอมองกลับมาที่คนข้างกายกลับเห็นเขาใช้สายตาล้อเลียนเธอเพราะเธอกินเยอะ กินจุ กินไม่หยุดปากเลย
“มองอะไรคะ?”
“ปกติเรียนไม่รู้เรื่องขนาดนี้เลยเหรอ?” เดฟถามพร้อมยิ้มมุมปากสองมือเก็บถุงขนมทิ้งลงถังขยะข้างกาย
วันวานชะงักก่อนจะตีแขนเขาเบา ๆ “ก็มันยากนี่คะ พักหลังหนูติดผู้ชายในเกมจนเรียนไม่รู้เรื่องเลย”
“ฮ่าๆๆ ใครกันนะผู้ชายในเกมบอกพี่หน่อยสิ”
“หืมมม ไม่บอกค่ะ”
เดฟหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดึงสมุดของเธอมาเปิดดูโจทย์ข้อต่อไป “มาข้อนี้ล่ะทำไม่ได้เหมือนกันใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
กว่าจะผ่านการติวในครั้งนี้ไปได้ก็เกือบ 21.00 น. เดฟกลัวว่ามันจะดึกเกินไปอีกอย่างวันวานเริ่มเหนื่อยล้าอยากนอนเต็มที่เขาจึงให้เธอหยุดพักหากดึกเกินไปครอบครัวของเธอจะเป็นห่วงและพาลมาต่อว่าเขาได้
“ไว้มาต่อพรุ่งนี้ไหมหนู ดึกแล้วนะเดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วง”
“ก็ได้ค่ะ... แต่วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ค่ะ หนูอยู่บ้านคนเดียว”
“หืม... อยู่คนเดียวอันตรายนะครับ”
“ใช่ค่ะอันตรายมากเลย” น้ำเสียงของเธอกำลังทำให้เดฟหุบยิ้มไม่ลงทำไมเด็กคนนี้มันแสบขึ้นทุกวันเลยนะ
“แล้วให้พี่ทำไงครับ หืมม” เดฟเม้มปากมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอแล้วอดใจไม่ไหว
“งื้อออ ทำไงดีน๊า...”
“ตัวแสบเดี๋ยวจะโดนนะเก็บของเร็วเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”
“ก็ได้ค่ะ”
แม้จะรู้สึกเสียดายที่เขาดูนิ่งเกินไปไม่ทันใจแต่เธอก็พอเข้าใจได้เธอกับเขาพึ่งรู้จักกันไม่นานต้องเก็บความแรดของตัวเองเอาไว้ก่อน
มาถึงบ้านของวันวานเธอก็รีบโบกมือลาแต่กลายเป็นว่าเดฟยื่นใบหน้ามาหอมแก้มเธอจนร่างกายของเธอแข็งทื่อเหมือนโลกมันหยุดหมุนหัวใจที่เต้นโครมครามสั่นสะเทือนจนเกือบทะลุออกมาจากอก
“ฝันดีนะครับ”
“อ๊ะ! งื้อออ”
เดฟได้แต่นั่งหัวเราะเมื่อเห็นเด็กแสบวิ่งหนีเข้าบ้านใบหน้าแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย เขากลับมาถึงร้านก็รีบส่งข้อความหาเธอและคุยกับเธอเหมือนทุกคืน
ถึงเขาจะเป็นคนเฟรนลี่ขี้เล่นแต่ก็ไม่ใช่คนที่จะเปิดใจให้ใครง่าย ๆ ตั้งแต่เขาได้เจอกับวันวานไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากเข้าหาเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ
ตอนแรกเขาเห็นว่าเธอเป็นผู้เล่นในเกมที่น่ารัก ดูพูดมากและซุ่มซ่ามไปบ้างแต่เธอพยายามเล่นเกมให้ดีขึ้นพอได้คุยกับเธอมากขึ้น ได้เห็นเธอในชีวิตจริงได้เห็นความน่ารัก ความพยายามและท่าทางเวลาเธอเขินอาย เขากลับรู้สึกดีที่ได้แกล้งและรู้สึกดีที่ได้เฝ้ามองเธอได้ดูแลเธออยู่ห่าง ๆ
เขารู้ดีว่าเธอยังไม่รู้ว่าความรู้สึกของเธอมันเป็นยังไงแต่สำหรับเขา มันกลับชัดเจนขึ้นทุกวันว่าเขาอยากอยู่ข้าง ๆ เธอไม่ใช่แค่ในเกมแต่เขาอยากดูแลเธอในชีวิตจริงด้วย
ด้านวันวานเธอไม่เคยคิดเลยว่าการได้รู้จักใครสักคนมันจะทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงได้ขนาดนี้ เดฟเป็นคนตลกอยู่ด้วยแล้วสบายใจบางครั้งก็กวนประสาทเธอไปบ้างแต่ทุกการกระทำของเขากลับเต็มไปด้วยความใส่ใจอย่างที่เธอไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน
เขาคอยซัพพอร์ตเธอทุกอย่างทั้งความรู้สึกทุกครั้งที่เธอมีปัญหามีเรื่องไม่สบายใจเธอหันกลับมาก็จะเจอเขาทุกครั้งความรู้สึกทั้งปลอดภัยทั้งสุขใจที่เธอได้รับมันช่วยฮีลใจให้เธอมีแรงที่จะสู้กับปัญหาทุกอย่างที่เข้ามา
-------------------------
น่ารักอะ เขินแทนวันวาน
พี่เดฟในชีวิตจริงก็แบบนี้แหละค่ะแต่มันเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้นที่ไรท์ได้รับความรู้สึกดี ๆ ไรท์ไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ไหมเพราะเรื่องนี้ส่วนหนึ่งมันก็มาจากเขาเลย เฮ้อจะร้อง 🥹🥹
- Writer
