ทิวหลงดาว(สิงห์)

episode 2 เรื่องเข้าใจผิด

ทิวา หลง ดาว.✅

Episode 2

เรื่องเข้าใจผิด

โดย GISELE_GINOICHI

ร่างยำกำ ไปหยุดตรงเคาว์เตอร์บาร์ชั่วครู่ก่อนที่ริมฝีปากสีสดจะขยับถาม ด้วยท่าทีสุขุมเช่นเคย

"ที่ให้หา ได้ไหม"

"ได้อยู่แล้วครับเฮีย เดี๋ยวเฮียไปอาบน้ำรอเลย น้องมาถึง ผมจะรีบส่งขึ้นไป"

พนักงานเสิร์ฟหนุ่ม รีบเอ่ยด้วยท่าทางกระตือรือร้นเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เจ้านายของตนสนิท อีกทั้งไม่ว่านายตำรวจหนุ่มตรงหน้ามากี่ครั้งก็มักจะทิปหนักเสมอ

"อืม"

"แล้วก็ วานเอาเพื่อนกูขึ้นไปใว้บนห้องที เดี๋ยวจะมีคนมารับมัน"

"นี่ของมึง"

ธนบัตรใบละพันบาท ถูกยื่นออกไปเหมือนทุกที

แม้จะเบื่อหน่าย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าร่างกายนี้ มันร้องหาการปลดปล่อย โดยเฉพาะ เวลาที่แอลกอฮอล์มันไหลเวียนสูบฉีดอยู่ในร่างกาย ด้วยรูปลักษณ์อย่างนายตำรวจหนุ่มแม้จะมีมาให้เลือกอยู่มากหากแต่ ทิวากรกลับเลือกใช้บริการ แบบซื้อแล้วจ่ายจบลง ป้องกันปัญหายุ่งยากในอนาคต เพราะสำหรับเขา 'ความผูกพันธ์มันน่ากลัว'

'ยิ่งกลับคำว่ารัก สำหรับเขามันคล้ายกลับการถูกผลักลงห้วงเหวลึก มืดมิด อ้างว้าง เหน็บหนาว แล้วยังปวดร้าวไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนที่ผู้หญิงคนนั้นต้องเผชิญ ตั้งแต่ตกอยู่ในห้วงรัก จนถึงช่วงสุดท้ายของชีวิต'

ร่างยำกำทอดกายลงในอ่างจากุชชี่สีขาวมุกตัดกลับผิวกายสีขาวอมแดงเพราะถูกไอร้อนจากแอลกอฮอล์แผดเผา จนต้องใช้ความเย็นฉ่ำจากสายน้ำบรรเทามันลงบางส่วน คงเหลือใว้แต่เพียงท่อนโอฬาร ที่ผงาดโป่งพอง จนเจ้าของมันปวดหนึบกระทั่งส่วนกระดูกตามแนวสันกรามกระทบกันดังกรอด!

"นานจังวะ!"

เสียงทุ้มต่ำแหบแห้งลงกว่าในคราวแรก เมื่อรอร่วมชั่วโมง ก็ยังไม่มีวี่แววของเด็กที่นัดใว้จะโผล่หัวมา ทิวากรเหยียดกายเต็มความสูง คว้าเสื้อครุมอาบน้ำสีดำผ้ามันเงามาสวมใส่แบบลวกๆ ตั้งใจจะไปต่อสายตาม จะว่าใช้อภิสิทธิ์ ก็ไม่เกินไปนัก Drake Club เป็นธุรกิจครอบครัวของเมฆินทร์ เฮียคิณพัฒน์เป็นคนรับผิดชอบอยู่ ก็ไม่ได้แปลกอะไร ที่คนสนิทอย่างเขา จะได้รับการจัดแจงห้องพักอย่างดีระดับเดียวกับคอนโดหลักสิบล้าน โดยมีเงื่อนไขว่าต้องสลับเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาใช้ มีทั้งเค้า

เฮียคิณพัฒน์ เหนือสมุทร และเมฆินทร์ นอกจากนั้นหากไม่ใช่การ์ดเป็นคนพาขึ้นมา แม้แต่มดที่มีปีกบินก็ไม่สามารถเร้นกายผ่านประตูเข้ามาได้

"ขอโทษนะคะ มารับเฮียเมฆินทร์ พอจะรู้ไหมคะ ว่าอยู่ห้องไหน"

นับดาวถามเสียงใส เป็นจังหว่ะเดียวกับที่พนักงานเสิร์ฟคนก่อนหน้าผลัดเปลี่ยนกะพอดี พนักงานคนใหม่ที่มารับช่วงแทน จึงทำได้แค่ยิ้มแหยๆ

"รบกวนคนสวยรอสักครู่นะครับ พี่พึ่งมาทำงานวันแรก ขอเวลาพี่ตรวจสอบหน่อย"

คำว่า 'คนสวย' ที่หลุดออกมาจากปากชายตรงหน้าไม่ได้ทำให้นับดาวเขินอายตามวิสัยหญิงเท่าที่ควร ใบหน้าหวาน ทำเพียงส่งยิ้มตามมารยาทกลับไปให้อีกฝ่าย และคิดในใจเอาเองเสร็จสรรพ ว่าคนตรงหน้าคงใหม่จริงๆ ถึงไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร และเจ้าตัวคงไม่รู้ตัว ว่าหากเฮียคิณพัฒน์ นึกคึกมาเปิดกล้องดู แล้วได้ยินคำว่าคนสวย คงไม่แคล้วต้องออกไปหางานใหม่และแน่นอน ชายที่อยู่ตรงหน้าคงไม่ได้ออกไปในสภาพที่ดีนัก

ราวสิบนาทีถัดมาพนักงานเสิร์ฟคนเดิมเดินกลับมายังเคาน์เตอร์อีกครั้งด้วยท่าทีที่แตกต่างไปจากในคราวแรก

"ชั้น สาม ครับเล่นของ vip เลยนะน้อง"

นับดาวไม่ได้คิดไปเองแน่ว่าแววตาชื่นชมเธออยู่เมื่อครู่แปลเปลี่ยนเป็นสายตาคล้ายจะเหยียดหยัน และดูถูกอย่างเห็นได้ชัด

ปากจิ้มลิ้มเผยออ้า เตรียมจะเอ่ยถามเพื่อคลายความสงสัยหากแต่คนตรงหน้ากลับตัดบทด้วยการยื่นคีย์การ์ดสีทองเงาวับใส่มือเล็ก และใช่ เป็นคีย์การ์ดชุดเดียวกับที่นับดาวมี เพียงแต่เป็นคนละห้องเท่านั้น พวกเฮียไม่ชอบให้นับดาวดื่มเหล้า หรือเข้าสถานที่อโคจร พวกเราทุกคนหวงความเป็นส่วนตัว นับดาวจึงได้ใช้ห้องแยก ต่างจากพวกเฮีย ที่พูดกันออกมาเต็มปาก ว่าผู้ชาย ใช้ร่วมกันได้ พวกเฮียไม่ถือ

ร่างเพรียวบาง ในชุดนักศึกษาเดินลัดเลาะขึ้นมาจนถึงห้องเป้าหมาย นับดาวตัดสินใจเคาะห้องถึงสามครั้ง ตามหลักมารยาทขั้นพื้นฐาน เธอไม่อยากจะถือวิสาสะเปิดเข้าไป เผื่อบังเอิญไปเจออะไรดีๆ สำหรับเฮียๆ แต่เสียลูกตาสำหรับตัวเองให้ต้องรำบากใจกันทีหลัง

"เงียบจัง"

"หรือเฮียจะเมาจนหลับไปแล้ว"

ริมฝีปากเรียวบางเผลอขบกันแน่นยามใช้ความคิด มือนุ่มนิ่มกระชับสายกระเป๋าแน่นขึ้นก่อนจะตัดสินใจแสกนคีย์การ์ดผลักประตูเข้า ในขณะที่คนในห้อง ก็ผลักออกมาด้วยความรีบร้อนเช่นกัน

"อ้ะ!"

ร่างเพรียวระหงษ์ถลาชนเข้ากับร่างกำยำเต็มแรง เสี้ยวหน้าหวานยับยู่ รีบช้อนสายในเชิงกล่าวโทษ รับกันกลับดวงตาสีนิลที่หลุบสายตาลงมองเธอเช่นกัน

ดวงตาลมโตเบิกกว้างในชั่วขณะที่สองสายตามองสบกัน ช่วงอกกระเพื่อมไหวรัวเร็วเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ใช่พี่ชาย

กรีบปากจิ้มลิ้ม สีชมพูสดเผยอขึ้นลงเตรียมจะถามแต่มันดันพูดไม่ออกราวกับน้ำท่วมปาก สองแก้มแดงสุกปลั่ง เมื่อสังเกตุได้ ว่าคนที่โอบรัดเธออยู่ เปลือยช่วงอก ซ้ำยังมีแค่ชุดครุมอาบน้ำตัวใหญ่สวมปกปิดร่างกำยำใว้โคร่งๆ

"ปะ...ปล่อยเราหน่อยค่ะ"

เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาระคนไปด้วยความตื่นเต้น แขนเรียวบางที่ถูกเขาโอบรัดงอเล็กน้อยแสดงอาการต่อต้านอ้อมแขนที่โอบรัดเธอใว้ราวกลับคีมเหล็ก

'ตัวเขาร้อน...ร้อนมาก'

ร้อนจนส่วนเนื้อที่สำผัสกันซึมซับเอาไอจากตัวเขา

"นัดใว้ใช่ไหม" นัยน์ตาคมกล้า กวาดมองเรือนร่างทรงนาฬิกาทรายไปทุกสัดส่วนก่อนจะ

ถามย้ำด้วยเนื้อเสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความพออกพอใจ

'ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีของเกรดดีขนาดนี้ '

'แม่ง..ไปหามาจากไหน'

'อึก' ลูกกระเดือกใหญ่ขยับเคลื่อนขึ้นลงช้าๆ เมื่อคนโตกว่าเผลอกลืนน้ำลายลงคอคับความแห้งผาก ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง กลับจินตนาการถึงร่างบางกำลังไร้อาภรณ์ทุกสัดส่วน อย่างที่ไม่เคยทำ

'รูปร่างอ้อนแอ้น แต่อกตูม ในจะก้นงอนงามนั่นอีก แต่เพียงได้เห็น เขาก็จินตนาการได้ถึงตอนทำเรื่องอย่างว่า '

'หน้าจับกระแทกให้หัวสั่นสักที!'

ในคำถาม ความสงสัยผุดพรายขึ้นมาในหัว แต่เมื่อนึกถึงประโยคที่เพื่อนพี่ชายพิมพ์ใว้ก่อนหน้า ในหัวก็พลันคิดไม่ตก

'จะนับเป็นนัดได้ไหม?'

'จะว่าใช่ก็ใช่แหละ คงใช่'

หัวทุยพงกขึ้นลงเบาๆ เป็นสัญญาณตอบรับ และนั่นแหละ คนที่รออยู่แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องยั้งตัวอีก

ลำแขนแกร่ง ฉุดรั้งร่างบางเข้าห้อง ก่อนจะโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม กลิ่นหอมหวานจากร่างบาง ทำเขาสติหลุดตั้งแต่หน้าประตูห้อง อดทนคุยกับเธอได้นานขนาดนั้นก็นับว่าเขาเก่งมากแล้ว มือหนากระชากชุดครุมทิ้งลงข้างตัว ก่อนจะโดดเข้าหาคนที่นอนตัวงออยู่ก่อน และใช่ใบหน้านวลแสดงสีหน้าแตกตื่นสุดขีดซ้ำยังหวีดร้องเสียงหลง

"อ้ะ จะ...จุก!"

"คุณจะทำอะไร! เราไม่เล่นนะ!"

ร่างบางถดหนีดร้อมกลับใช้มือคู่น้อยปัดป้อง มือปลาหมึกเป็นพัลวัน

และนั่นทำให้คนที่กำลังร้อนรุ่ม ชักเริ่มหงุดหงิด

"จิ๊! อย่า เล่น ตัว!"

เสียงห่ามคำรามดุทีละคำ นัยน์ตาสีนิลแผ่รังสีบางอย่าง ที่ทำคนมองขนอ่อนตั้งชันไปทั่วสรรค์ภางค์กาย

และใช่ นับดาวตระหนกอยู่บ้างแต่ถึงอย่างนั้นเธอไม่อาจคล้อยตามเขาได้

เมื่อเห็นคนตรงหน้ามีท่าทีขัดขืน ทิวากร ก็ไม่อยากเสียเวลารั้งรอเล่นตามเกมส์ของเธออีกต่อไป ชีวิตนี้เขาเจอผู้หญิงแบบเธอมาเยอะ

ไม่ใช่คนแรกสักหน่อย ที่มารยาแสดงท่าทางราวเด็กสาวบริสุทธิ์แบบนี้

'ก็แค่ แสดงละครเรียกค่าตัวเพิ่มเท่านั้น!'

มือหนากระชากเศษผ้าผืนย่อมๆ ที่อีกฝ่ายใส่มันเป็นกระโปรงขาดติดมือในคราวเดียว เหลือใว้เพียงชั้นในลูกไม้สีชมพูครีม ที่เขามองยังไง ก็กลมกลืนนวลตาไปกับผิวเธอจนหมด

ต้องยอมรับเลย

เธอสวย ....สวยทุกสัดส่วน

หวานทั้งหน้า หวานทั้งเสียง

สวยจนหน้าเสียดาย ที่ร่างกายนี้ เคยมีคนอื่นสำผัสมาก่อนเขา

'ยิ่งคิด...ยิ่งหงุดหงิด!'

"ปะ ปล่อยเรา....เราว่าคุณเข้าใจผิด"

พราวนพา พยายามเอ่ยทักท้วง มือบางรั้งผ้านวมข้างกายมาปิดของสงวนด้วยใบหน้าที่แดงเถือก

"อย่าเสียเวลาสาวน้อย"

"ต่างคนต่างได้ก็วินๆ อยากได้เท่าไหร่ จบงานก็เรียกมา"

พราวนพา ตาเบิกโพลงกับประโยคแสลงหูที่หลุดออกมาจากคนหน้าหล่อนั่น ร่างเล็กผลุนผลันลงเตียงด้วยสภาพไม่หน้าดู และใช่ มันทำให้คนที่หัวอุ่นอยู่แล้ว อารมณ์คุกรุ่นเป็นเท่าตัว