จะรักหรือจะร้าย

-ความเมา- ​กรุงเทพมหานคร… ภายในผับหรูที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทย สถานบันเทิง สำหรับนักท่องราตรี สถานที่อโคจรของหนุ่มสาวที่แน่นไปทั่วทุกมุมร้าน เสียงเพลงดังกระหึ่ม หนุ่มสาวต่างพากันกระโดดโล้ดเต้น โยกย้ายส่ายสะโพกไปมาตามจังหวะเพลงมันส์ อีกทั้งเครื่องดื่มหลากหลายสีสัน ถูกตั้งวางไว้บนโต๊ะอย่างล่อตาล่อใจ ให้ทุกคนอยากสัมผัส***มลองกับรสชาดของมัน แต่โทษของมันอาจส่งผลไม่ดีสำหรับคนคออ่อน ใครคอแข็งก็ถือว่าเยี่ยม ทว่ากลับมีสาวร่างบางสูงระหงในชุดเดรสเกาะอกสีแดงสด ตัดกับผิวพรรณที่ขาวผุดผ่องดุดดั่งไข่มุกที่อยู่ใต้ทะเลลึก ยกแก้วใบหนึ่งที่จับเหมาะมือบรรจุไปด้วยน้ำที่มีสีสัน กระดกเข้าปากพร่วดเดียวหมดแก้ว ปึก!! หล่อนวางแก้วใบนั้นลงอย่างแรงมันบ่งบอกว่าเธอนั้นไม่สบอารมณ์เป็นแน่ "เอามาอีกแก้ว"น้ำเสียงยานๆดันแก้วส่งไปให้พนักงานชงเหล้า "แต่ว่าพี่เมามากแล้วนะครับ อีกอย่างผับจะปิดแล้ว"รับแก้วกลับไปพร้อมบอกเหตุผลที่ปฎิเสธเธอ "เบาๆหน่อยอีเปรี้ยว กะจะแดกให้เป็นตับแข็งเลยหรือไงอีนี่ อกหักถูกผู้ชายบอกเลิกแค่นี้ ทำเป็นอยากเมา แดกเหล้าก็ไม่เป็นยังเสือกแดกอีก" แพทตี้ อายุ22ปี เพื่อนชายคนสนิทร่างเป็นชายแต่ใจเป็นหญิง ปรามเธอไม่ให้ดื่มมันต่อ ด้วยสีหน้าและท่าทางกระเด๊ะ มองเปรี้ยวอย่างเอือมๆ "ฮือๆกูไม่สวยตรงไหนทำไมพี่ทอมต้องขอเลิกกับกู" เปรี้ยว อายุ22ปี เพิ่งถูกแฟนหนุ่มบอกเลิกมา ผู้ชายไม่เลือกเธอ เพราะเธอนั้นได้ยากกว่าคนอื่น "เอ๊าอีนี่! มึงคบกับพี่ทอมมากี่ปี ตอบกูมา"กะเทยเอ่ยถามพลางกรอกตามองบนอย่างจีบปากจีบคอ "สามปี คบกันมาสามปี บอกเลิกกูไม่ถึงสามนาที" "เปรี้ยวเพื่อนรัก กูจะบอกอะไรให้นะ ผู้ชายแบดบอยอย่างพี่ทอม มันคบมึงหวังอะไรรู้ป่ะ" "ฮือๆกูไม่รู้ กูทำใจไม่ได้ กูมันไม่สวยสู้คนใหม่ไม่ได้ใช่ไหม"พรั่งพรูต่างๆนาๆก่อนจะก้มหน้าฟุบลงกับเคาน์เตอร์บาร์ ด้วยฤทธิ์ของแอลกอรฮอล์ "โอ้ย! เปรี้ยว มันไม่เกี่ยวหรอก เหตุผลเดียวคือเรื่องอย่างว่า" "ฮือๆเรื่องที่กูไม่ยอมให้พี่เขาเอาเหรอวะ ถึงบอกเลิกกู ฮือๆเรื่องแค่นี้เนี้ยนะ" "สามปีเชียวนะมึงอีเปรี้ยว ได้แต่กอดจับมือแค่นี้ แล้วผู้ชายเจ้าชู้อย่างพี่ทอม มีรึจะขาดเรื่องพวกนี้ได้"คนพูดส่ายหัวให้กับสภาพเพื่อนรักเมามายไม่รู้เรื่อง "กูไม่ฟังแล้ว ฮือๆน้องเอาเหล้ามาอีก" "เฮ้อ! เพื่อนกู น้องหยุดไม่ต้องชงให้มัน ไปทำอย่างอื่นเถอะอีนี่เพื่อนพี่เดี๋ยวจัดการเอง" "ผับจะปิดแล้วนะพี่ ผมว่ารีบพากลับบ้านเถอะครับ ผมเกรงว่าเสี่ยขุนพล จะมาเจอก่อน ผมจะเดือดร้อน" "ไม่เห็นจะต้องกลัวเลย เดี่ยวแม่งจะทำผัวเลย" โครม! ร่างบางในชุดเดรสร่วงลงไปกองกับพื้นหลังจากที่พูดจบ "อีเปรี้ยว! เวรกรรม เมาเป็นหมาเลยมึงไม่ได้เกรงใจชุดที่ใส่มาเลย" "เอาไงครับพี่ ผับปิดเเล้วผมจะรีบเคลียร์พื้นที่" "เออๆพี่รู้แล้วช่วยแบกศพเพื่อนพี่ ไปหน้าผับหน่อย" เพื่อนสาวกับพนักงานช่วยกันแบกร่างหญิงสาวที่เมาไม่รู้เรื่องออกไปหน้าผับ "ขอบใจมากน้องชาย อ่ะนี่ พี่ให้ติ๊บ"ยื่นแบงค์สีม่วงใบหนึ่งให้พนักงานคนนั้น "ฮือๆพี่ทอม กลับมาหาเปรี้ยวก่อน อย่าทิ้งเปรี้ยวไป" คนเมามายละเมอร้องหาชายคนรักเก่า มือไม้ก็ปัดป่ายไปมั่วซั่วราวกับไล่แมลงวันที่มันกำลังจะต่อมอาหาร "มาอย่างสวยกลับอย่างหมาเลยมึง อีเปรี้ยว" แพตส่ายหน้าไปมา "อยากทิ้งก็ทิ้งไอ้ผู้ชายหลายใจ กูรักมึงแทบตาย" เปรี้ยวร้องไห้ตะโกนเสียงดัง ในขณะที่เจ้าของผับกำลังขับรถมาจอดเทียบท่า "อีเปรี้ยว! มึงจะแหกปากทำไม มานั่งตรงนี้ แล้วอย่าไปไหนกูเข้าห้องน้ำแป๊บ" "อื้อ" ตอบส่งๆไปโดยไร้สติ เพื่อนสาวก็เดินจากไปหายวับในทันใด บรึ้น! บรึ้น! เสียงรถยนต์หรูยี่ห้อโคตรแพง ขับมาจอดเทียบหน้าผับ ตรงร่างของสาวชุดแดงที่นั่งรอเพื่อนด้วยสภาพที่ค่อนข้างเละดูไม่ได้เลย "ใครเอาคนบ้ามาปล่อยไว้หน้าผับกู" เสี่ยขุนพลเจ้าของผับหรูอายุ 26 ปี ในชุดสูทสีดำสนิทครั้นเหลือบไปมองหญิงสาวชุดแดงที่นั่งสลึมสลือเหมือนคนบ้าก็ไม่เชิง ทว่ากลับตกใจเมื่อเธอสบถคำด่าใส่ผู้ชายที่หักอก "ไอ้ผู้ชายสารเลว กูเกลียดมึง ฮือๆไปตายซะ!!" "อ๋อ! โดนผู้ชายทิ้ง สภาพแบบนี้ก็สมควร" เขาแค่น**วเราะ ฉายสีหน้ากราดเกรี้ยว มาพร้อมคำพูดร้ายกาจ หรี่ตามองหล่อนทุกอิริยาบถ "อย่ามานอนตายหน้าผับกูละกัน" สิ้นคำพูดที่พ่นออกเดินเข้าไปในผับตนเองทันที เปรี้ยวในสภาพที่เมากึ่งมีสติและไม่สติ เห็นรถหรูสีดำที่จอดอยู่ตรงหน้าสายตามองเลือนลางๆ เอียงคอไปมาซ้ายขวากระทั่ง "อ๋อออ...รถอีแพทตี้นี่เอง" เสียงยานๆหยัดร่างที่ยืนไม่ค่อยจะทรงตัวได้เท่าไหร่ เดินไปเปิดประตูรถฝั่งด้านหลังขึ้นไปในทันที ร่างบางทิ้งตัวนอนหงายแล้วหลับไปเลย และในจังหวะนั้นเองเจ้าของรถหรูกลับออกมาจากด้านในพอดี เขาเปิดประตูรถฝั่งคนขับติดเครื่องยนต์แล้วขับออกไปเลย กระทั่งเพื่อนสาวของเธอเดินออกมาจากการทำธุระส่วนตัวเสร็จ โดยไม่รู่เลยว่าเพื่อนเจ้าหล่อนนั้นหายไป "รู้สึกสบายมากค่ะ อีดอก" ทว่ากลับต้องมาตกใจ "อีเปรี้ยว! มึงหายไปไหน กูบอกให้รออยู่ตรงนี้" แพทตี้ทำท่าตกใจกระวนกระวายเมื่อเพื่อนหญิงที่สภาพเมาไม่ได้สติหายหัวไป ฉุกคิดขึ้นได้ว่าเพื่อนหญิงมีมือถือ "กูต้องโทรเข้าเครื่องมึง" ทว่ากลับต้องมาตกใจอีกรอบ เมื่อเสียงเรียกเข้าของมือถือเพื่อนหญิงดังอยู่ใกล้ๆ "กระเป๋ามึงอยู่นี่ แล้วตัวมึงไปไหนเนี่ยอีเปรี้ยว" กะเทยเครียดจนหัวหมุน ที่ไม่อาจติดต่อเพื่อนสนิทได้ เพื่อนสาวยืนเกาหัวพลางมองไปซ้ายขวาก็ไม่เจอตัวของเพื่อนรักเลย จะกลับก่อนก็ไม่ได้อีกเดินวนหาแล้วก็ไม่พบจนเวลาล่วงเลยมาถึงตีสอง "กูจะแจ้งความแล้วนะอีเปรี้ยว" ยืนก้มมองมือถือจะเตรียมกดโทรออก ทว่ากลับนึกขึ้นได้ "เอาวะ! กูนอนรอมึงแม่งที่นี่แหละหวังว่ามึงคงจะไม่โดนฉุดนะอีเปรี้ยว" แพทตี้รอเวลาให้ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงก่อนตำรวจถึงจะรับแจ้งความคนหาย ทำได้แค่เพียงนอนรอเพื่อนที่หน้าผับหรูแห่งนี้ เสี่ยขุนพลขับรถแล่นมาตามท้องถนนมุ่งหน้าจะกลับที่พักของตนเอง โดยมีผู้ร่วมเดินทางที่ไม่รู้จักอยู่หลังเบาะนอนหลับตาพริ้มสบายใจ ครืด ครืด (ฮัลโหล) "อืม" (ขุนพล อยู่ไหนคะ) "บนรถ เธอมีอะไร" (ฮึก เขาทำร้ายดาวอีกแล้วค่ะ) "แค่นี้ก่อนนะ กูขับรถอยู่ไม่สะดวกคุย" (ดะ...เดี๋ยวค่ะ) ชายหนุ่มตัดสายทิ้งเนื่องจากรู้สึกรำคาญและไม่อยากจะสนทนากับเธอ ขุนพลหน้านิ่งมองถนนที่มีแสงไปสาดส่องนำทาง ทว่ากลับต้องมาตกใจ เมื่อเขาหักรถหลบหลุมกระทั่ง ตุ๊บ!! ร่างบางกระเด็นลงมากองด้านล่าง "เสียงอะไรวะ!" ขุนพลตบไฟเลี้ยวเข้าจอดข้างทางแล้วเอี่ยวตัวไปมอง "โอ้ย! อีแพทตี้มึงขับรถภาษาอะไรของมึงวะ!" ร่างบางควานมือสะเปะสะปะสลึมสลือตะเกียงตะกายขึ้นมานั่งที่เบาะโดยตายังคงปิดอยู่ แน่นอนเลยว่าสร้างความงุนงงให้แก่ขุนพลอย่างมาก "เธอขึ้นรถฉันมาได้ยังไงอีคนบ้า ลงไปเลย!" ขุนพลคนหยาบตวาดถามแล้วไล่หญิงสาวนิรนาม "อย่าพูดมากอีแพท รีบขับรถไปเลยพากูไปส่งที่บ้านผัว กูจะยอมให้มันเอา" อีกฝ่ายที่เมาก็สาดคำใส่กลับ "ยัยบ้านี่ พูดจาไม่รู้เรื่อง ใครคือแพทลงไปจากรถ ก่อนที่ฉันจะโมโห" เขาเอ่ยผ่านวาจากราดเกรี้ยวไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาสะเลย "หุบปากเลยมึง น่ารำคาญ" เธอยกนิ้วชี้สั่งห้ามทั้งๆ ที่หลับตา จากนั้นก็สลบไปอีก ขุนพลขมวดคิ้วสายตาร้ายกาจ มองร่างบางอย่างอึ้ง อะไรวะ! ขึ้นรถกูมาแท้ๆ แต่กลับมาสั่ง