NAGISING si Astrid dahil sa sobrang sakit ng ulo niya. Nakapikit pa na bumangon siya.
“Oy, Astrid, paano tayo nakauwi?” doon na siya napadilat at napatingin kay Fatima na sa sahig nakahiga.
“Oh, bakit nandyan ka?” Gulat na tanong niya.
“Hindi ko rin alam! Shuta ang sakit ng likuran ko,” tugon nito saka bumangon sa pagkakahiga nito sa sahig. “Ang natatandaan ko lang…” pagtapos ay bahagya itong nag-isip at sinabayan naman niya ito. “Ang mukha ni Ezra!” sigaw nito nang biglang naalala.
“Alam mo ako rin pero sigurado akong ibang tao ‘yon. Imposible naman na sinundan tayo rito ni Ezra sa Hong Kong. Baka dahil pinag-uusapan natin siya kagabi siya pareho ‘yong nakita natin,” usal naman niya dahil iyon din talaga ang natatandaan niya. Ang kakaiba nga lang ay mas malisik ang mga mata ng Ezra na
