Between Two Billionaires (SPG)

She's Mine

CHAPTER 8

Abegail POV

Hindi ko akalain na tatawagan ako ng kaibigan ni Antonio at gusto makipagkita sa akin si Antonio. Kaya pinagbigyan ko na lang. Nagkita kami sa isang restaurant dito sa Batangas. Kinakabahan ako sa magiging usapan namin dahil ngayon lang kami ulit magkikita mula noong mangyari ang lahat sa bar, noong pinagsabay ko sila ni Rafael.

Pagdating ko sa restaurant, nakita ko agad si Antonio na nakaupo sa isang mesa sa sulok. Naka-formal siya, parang galing pa sa opisina. Naglakad ako papunta sa kanya at ngumiti siya nang makita ako.

"Hi, Abegail," bati niya.

"Hi, Antonio," sagot ko, pilit na pinapakalma ang sarili ko. Umupo ako sa harap niya.

"How are you?" tanong niya, na may halong pag-aalala sa kanyang mga mata.

"Mabuti naman, ikaw?" sagot ko.

"Okay naman, just busy with work," sagot niya. "I wanted to see you to talk about... well, everything."

Tumango ako, hinihintay kung ano ang susunod niyang sasabihin.

"Abegail," simula niya, "I know it's been a while since that night. Pero hindi kita makalimutan. I know it was just a transaction, but I feel like there's something more."

Napatingin ako sa kanya, hindi alam kung ano ang isasagot. "Antonio, it was just one night. Alam mo naman na ginawa ko 'yon para sa pamilya ko."

"Yes, I know. But still, I can't help but think about you," sagot niya. "I've been trying to find you, and when I did, I just wanted to see you again. Maybe we can start over? Get to know each other properly?"

"Hindi ko alam, Antonio," sagot ko. "It's complicated. My life now is different. I've moved on from that part of my life."

"Please, Abegail. Just give me a chance," pagmamakaawa niya. "I want to make things right. I want to help you and your family."

"Antonio, you don't have to do that," sabi ko, nararamdaman ang pagkalito sa aking dibdib. "We barely know each other."

"I know, but I'm willing to try. Just one chance, please?" tanong niya, ang mga mata niya puno ng pag-asa.

Nag-isip ako ng malalim. Gusto kong tumanggi, pero may bahagi ng puso ko na nagsasabing bigyan siya ng pagkakataon. "Okay," sagot ko sa wakas. "One chance. Let's see where this goes."

Ngumiti si Antonio, halatang natuwa sa aking sagot. "Thank you, Abegail. You won't regret this."

Matapos ang aming pag-uusap, nagpaalam na ako kay Antonio at umuwi na ako sa aming bahay. Pagdating ko, sinalubong ako ni nanay. "Anak, sabi ni tatay mo narinig ng nanay mo na may kausap ka sa telepono kanina at may gustong makipagkita sa'yo. Sino ba yun, huh?" tanong ni tatay.

"Ah, si Antonio po, tay. Kaibigan po," sagot ko, pilit na itinatago ang kaba sa aking boses.

"Antonio? Kaibigan? Ano ang pinag-usapan niyo?" tanong ni nanay.

"Wala naman po, nay. Nagkakamustahan lang," sagot ko, umaasang hindi na sila magtatanong pa.

"Siguraduhin mo lang, anak, na walang gulo. Ayaw namin na mapahamak ka," sabi ni tatay, halatang nag-aalala.

"Opo, tay. Wala pong problema," sagot ko, pilit na nagpapakalma sa aking sarili.

Pumasok ako sa aking kwarto at naupo sa aking kama. Hindi ko pa rin alam kung tama ang desisyon kong bigyan ng pagkakataon si Antonio, pero umaasa akong magbubunga ito ng maganda para sa amin pareho.

Hysst, ano ba itong gulo pinasok mo, Abegail? Sabi ko sa aking sarili habang nakahiga sa kama. Naiisip ko na naman ang mga pangyayari, mula kay Rafael at Antonio hanggang sa pagkikita namin kanina. Ano ba talaga ang pakay nila sa akin? Bakit parang biglang naging komplikado ang lahat?

Kinuha ko ang cellphone ko at nag-scroll sa mga messages, naghahanap ng kahit anong makapagpapakalma sa akin. Ngunit walang bagong mensahe. Napabuntong-hininga ako at napaisip ulit sa naging pag-uusap namin ni Antonio.

Flashback

"Antonio," sabi ko, "ano ba talaga ang gusto mo mangyari?"

"Abegail, gusto ko lang magkaroon tayo ng chance na makilala ang isa't isa nang maayos. I feel something special, and I think you feel it too," sagot niya, puno ng pag-asa.

"Alam mo namang ginawa ko lang iyon dahil sa pera, para sa pagpapagamot ng nanay ko," paliwanag ko. "Hindi ko alam kung paano magsisimula ulit."

"Let's start from scratch. No pressure. Just two people trying to get to know each other," alok niya.

Nag-isip ako ng malalim. "Okay, Antonio. We'll see where this goes. Pero huwag mong asahan na magiging madali para sa akin."

End of Flashback

Huminga ako ng malalim at pumikit, sinusubukang i-clear ang aking isip. Biglang tumunog ang telepono ko. Si Rafael ang tumatawag.

"Hello?" sagot ko, nagtataka kung bakit siya tumatawag.

"Abegail, it's Rafael. Kamusta ka na?" tanong niya.

"Okay lang, Rafael. Bakit ka napatawag?" tanong ko.

"Gusto ko lang sanang makipagkita sa'yo ulit. May mga bagay tayong kailangang pag-usapan," sagot niya.

"Rafael, hindi ko alam kung tama pa bang makipagkita tayo," sabi ko, nararamdaman ang tension sa aking dibdib.

"Please, Abegail. Just one more time. I need to clear things up," pagmamakaawa niya.

Napabuntong-hininga ako. "Okay, Rafael. Saan tayo magkikita?"

"Nandito ako sa Batangas. Magkita tayo sa parehong lugar kung saan tayo nagkita noon," sagot niya.

"Okay, see you," sabi ko, bago binaba ang telepono.

Later that day

Nakarating ako sa restaurant kung saan kami unang nagkita ni Rafael. Nakaupo siya sa parehong mesa, at nagulat ako sa itsura niya. Parang mas seryoso at nag-aalala siya ngayon.

"Abegail, salamat sa pagpunta," bati niya.

"Rafael, anong kailangan mong pag-usapan?" tanong ko agad, gusto nang matapos ang lahat ng ito.

"Abegail, I know it's been complicated. Pero hindi kita makalimutan. I feel guilty about what happened. I want to make things right," sabi niya, halata ang sincerity sa kanyang boses.

"Rafael, alam mo naman na ginawa ko lang iyon dahil sa pera. Para sa nanay ko," paliwanag ko ulit.

"I know, and I'm sorry for putting you in that situation. Pero gusto kong malaman mo na gusto kitang makilala ng mas mabuti. Hindi lang dahil sa nangyari noon," sabi niya.

"Rafael, hindi ko alam kung paano natin maaayos ito," sagot ko, nararamdaman ang pagkalito.

"Let's just try. Please, Abegail. Give me a chance," sabi niya, puno ng pag-asa.

Napalunok ako at nag-isip ng malalim. "Okay, Rafael. We'll try. Pero hindi ko maipapangako na magiging madali ito para sa atin."

"Thank you, Abegail. You won't regret this," sabi niya, halatang natuwa.

Later that night

Matapos ang aming pag-uusap, umuwi na ako sa bahay. Sinalubong ulit ako ni nanay. "Anak, sino ba talaga 'yang mga kausap mo?" tanong niya, puno ng pag-aalala.

"Mga kaibigan lang po, nay. Huwag po kayong mag-alala," sabi ko, pilit na ngumingiti.

"Siguraduhin mo lang na wala kang ginagawang masama, ha?" sabi ni tatay, seryoso ang mukha.

"Opo, tay. Wala pong problema," sagot ko.

Pumasok ako sa aking kwarto at naupo sa kama. Ang daming nangyayari sa buhay ko ngayon. Hindi ko alam kung saan ito hahantong, pero umaasa akong lahat ng ito ay may magandang kahihinatnan.

Rafael POV

Pagkatapos naming magkita ni Abegail, pakiramdam ko'y may kaunting pag-asa. Ngunit, ilang sandali lang matapos akong makauwi, natanggap ko ang isang tawag mula sa kaibigan ko, si Jonathan.

"Rafael, I have some bad news," sabi ni Jonathan, halatang nag-aalala sa kanyang boses.

"Ano 'yun, Jonathan? Spill it," sabi ko, naghahanda sa kung anumang masamang balita ang dala niya.

"Antonio has hired someone to follow you. He wants to know all your movements and actions," sabi niya, diretso sa punto.

"Putang ina," napamura ako. "Ano bang problema ng Antonio na 'yan? Bakit kailangan niya akong subaybayan?"

"I think he's trying to protect Abegail. Maybe he's suspicious of your intentions," paliwanag ni Jonathan.

"Gago siya," sabi ko, puno ng galit. "I'm genuinely trying to make things right. Pero parang gusto niyang palalain ang sitwasyon."

"I know, bro. Just be careful. If he's really serious about this, baka magkaroon ng mas malaking problema," payo ni Jonathan.

"Yeah, thanks for the heads-up. I'll deal with it," sagot ko, bago binaba ang telepono.

Nakatanggap ako ng text mula kay Abegail. "Rafael, I just want to thank you for earlier. I appreciate your honesty. Let's take things one step at a time." Nakangiti ako habang binabasa ang mensahe niya. At least, kahit papaano, may magandang nangyayari sa gitna ng kaguluhang ito.

Ngunit hindi ko maiwasang isipin ang ginagawa ni Antonio. Kung gusto niyang maglaro ng dirty, then I have no choice but to protect myself.

Pagkatapos ng maikling sandali, bumalik ako sa opisina at nagpipirma ng mga dokumento nang tumunog ulit ang cellphone ko. Caller ID: Mommy. Ipinakita ko ang isang pilit na ngiti bago sinagot ang tawag. "Hello, Ma."

"Anak, kamusta ka na? Papunta kami diyan sa company kasama si Daddy at ang makulit mong kapatid. Huwag mong kalimutan ang chocolates, ha?" sabi ni Mommy, puno ng energy.

"Yes, Ma. I'll see you all later," sagot ko, sinusubukang itago ang inis. Napagalitan ko pa tuloy kanina ang secretary ko dahil sa galit kay Rafael.

Nagkita kami ni Antonio sa isang neutral place, isang restaurant na tahimik at malayo sa mga tao. Naupo kami sa isang mesa sa gilid. "Rafael, I heard you're having me followed," diretsong sabi ni Antonio.

"Hindi ko ikakaila," sagot ko. "I want to make sure na hindi mo pinaglalaruan si Abegail."

"I'm not playing games, Antonio. I genuinely care for her. Hindi mo lang naiintindihan," sabi ko, puno ng sincerity.

"How can I trust you?" tanong niya, puno ng doubt.

"You don't have to trust me. Just give me a chance to prove myself," sagot ko.

Napabuntong-hininga siya. "Okay, Rafael. But I'm watching you. One wrong move, and you'll have to answer to me."

"I understand," sagot ko, halatang relieved.

Antonio POV

Pagkatapos naming mag-usap ni Rafael kanina, napatawa na lang ako nang mapag-isa. "Hahaha! Ano, akala niya papayag na lang ako nang ganon na ganon na lang? No way!" Patuloy pa rin akong tumatawa nang bigla akong mabilaukan at napa-ubo. Narinig ito ng kaibigan kong si Jake at tinawanan ako.

"Bro, careful ka naman. Ano ba kasing pinagtatawanan mo?" tanong ni Jake habang tinatapik-tapik ang likod ko.

"Si Rafael, pare," sagot ko matapos makabawi. "Akala niya matatanggap ko na lang yung mga dahilan niya. Hindi siya makakalusot sa akin."

"Talaga? Ano bang sinabi niya?" tanong ni Jake, halatang interesado.

"Sabi niya gusto lang daw niyang makilala si Abegail nang mas mabuti. Puro bullshit! Alam kong may iba pa siyang motibo," sagot ko, puno ng inis.

"Maybe he's sincere, Antonio. You know, people change," sabi ni Jake, trying to play devil's advocate.

"Come on, Jake. Hindi ako tanga. I can see right through his act. Kung gusto niyang subukan, eh di subukan niya. But I'm not letting my guard down," sabi ko, determined.

"Alright, alright. Calm down. So, anong plano mo ngayon?" tanong ni Jake habang umiinom ng beer.

"Well, I'm going to keep a close eye on him. Kung may gagawin siyang kalokohan, malalaman ko agad. Hindi ko hahayaan na masaktan si Abegail ulit," sabi ko, puno ng conviction.

"Good luck with that, bro. Just make sure na hindi ka rin masyadong ma-stress. Ayokong makita kang naubos dahil lang sa rivalry na 'to," sabi ni Jake, trying to lighten the mood.

"Don't worry about me, Jake. I know what I'm doing," sagot ko, with a confident smile.

Biglang tumunog ang cellphone ko. Caller ID: Mommy. "Excuse me, Jake," sabi ko bago sinagot ang tawag. "Hello, Ma."

"Anak, kamusta ka na? Papunta kami diyan sa company kasama si Daddy at ang makulit mong kapatid. Huwag mong kalimutan ang chocolates, ha?" sabi ni Mommy, puno ng energy.

"Yes, Ma. I'll see you all later," sagot ko, sinusubukang itago ang inis. Napagalitan ko pa tuloy kanina ang secretary ko dahil sa galit kay Rafael.

"Teka, bakit parang stressed ka, anak?" tanong ni Mommy, halatang nag-aalala.

"Wala po, Ma. Work stuff lang," sagot ko, trying to brush it off.

"Alright, see you later," sabi ni Mommy bago binaba ang tawag.

Pagkatapos ng tawag, bumalik ako sa usapan namin ni Jake. "So, where were we?" tanong ko.

"Nasa plano mo about Rafael. Pero seriously, Antonio, are you sure about this? Baka naman kasi nagpapakatotoo na siya," sabi ni Jake, trying to reason with me.

"I can't take that risk, Jake. Not with Abegail involved," sagot ko, firm sa aking desisyon.

Napatango na lang si Jake. "Okay, bro. Basta nandito lang ako, support kita."

"Thanks, Jake. I appreciate it," sabi ko, genuinely grateful sa suporta niya.

Habang nag-uusap pa kami, napansin kong tumutunog ulit ang cellphone ko. This time, it's a text message from Abegail. "Antonio, thank you for meeting with me earlier. I appreciate your honesty. Let's take things one step at a time."

Nakangiti ako habang binabasa ang mensahe niya. At least, kahit papaano, may magandang nangyayari sa gitna ng kaguluhang ito.

"Looks like someone's happy," sabi ni Jake, napapansin ang ngiti ko.

"Yeah, Abegail just sent me a message. Mukhang magiging okay kami," sabi ko, puno ng pag-asa.

"That's good to hear, bro. Just take it easy and don't rush things," payo ni Jake.

"Yeah, I will. Thanks, Jake," sabi ko, genuinely grateful.

Sa kabila ng lahat ng nangyayari, nararamdaman kong may pag-asa pa rin. Hindi ako papayag na maunahan ni Rafael. I will do everything I can to protect Abegail and win her heart.

Nakarating na sina Mommy at Daddy sa opisina. Agad kong nakita ang kapatid kong si Belle, palukso-lukso pa habang papalapit. "Kuya, narinig ko may bago ka raw girlfriend! In love ka na raw, sabi ni Mommy!" tukso niya habang nagtatawanan kami.

"Belle, stop it. Hindi ito panahon para mang-asar," sabi ko, sinusubukang manatiling kalmado.

Lumapit si Mommy, halatang seryoso. "Antonio, I heard you're seeing a girl from a poor family. What's this all about?" tanong niya, halatang may halong pagkadismaya.

"Mom, it's not like that. Abegail is a good person, and her background shouldn't matter," sabi ko, trying to defend Abegail.

"Antonio, you know we have high standards for your future wife. Hindi basta-basta kung sino lang," sabi ni Mommy, crossing her arms.

"Ma, hindi lang naman sa background ng tao dapat magbase. It's about who they are and how they make me feel," sagot ko, with a hint of frustration.

"Pucha, Antonio. You should know better. Our family has a reputation to maintain," sabat ni Daddy, sumusuporta sa sinabi ni Mommy.

Belle, on the other hand, couldn't help but continue teasing. "Kuya, in love na in love ka na talaga, no? Grabe, first time kong makita kang ganito."

"Belle, seriously, stop it. This is a serious matter," sabi ko, feeling more annoyed.

"Alright, alright. Sorry na. But, Kuya, I hope she makes you happy," sabi ni Belle, ngayon ay medyo seryoso na.

"I really like her, Mom, Dad. And I believe she deserves a chance," sagot ko, hoping they would understand.

"Honey, we're just concerned. We want what's best for you," sabi ni Mommy, her tone softening a bit.

"I know, Ma. I appreciate that. But I need to figure this out on my own. Trust me," sabi ko, trying to assure them.

Nagkatinginan sina Mommy at Daddy, halatang nag-uusap sa kanilang mga mata. Sa huli, nagbuntong-hininga si Mommy. "Alright, Antonio. We'll trust your judgment. But be careful, okay?"

"Thank you, Ma, Dad. I promise, I'll be careful," sagot ko, feeling relieved na kahit papaano, naiintindihan nila ako.

"Belle, let's go. Huwag na natin istorbohin ang kuya mo," sabi ni Mommy habang hinihila si Belle palayo.

"Okay, Ma. Kuya, good luck ha!" sabi ni Belle bago sila tuluyang umalis.

Pagkaalis nila, napabuntong-hininga ako. The conversation was tough, but at least they were willing to give Abegail a chance.

Bumalik ako sa desk ko, sinusubukang bumalik sa trabaho. Pero hindi mawala sa isip ko si Abegail at ang nangyari kanina. Hindi ko talaga akalain na magiging ganito ka-komplikado ang lahat.

Maya-maya, tumunog ang cellphone ko. Si Abegail ang tumatawag. "Hey, Abegail," bati ko.

"Hi, Antonio. I just wanted to check if you're okay. You seemed a bit off earlier," sabi ni Abegail, halatang nag-aalala.

"I'm fine, really. I just had a talk with my parents. They... found out about us," sabi ko, trying to downplay the situation.

"Oh, I see. I hope it went well?" tanong ni Abegail, hint of nervousness in her voice.

"It was tough, but I managed to explain everything. They agreed to give us a chance," sagot ko, hoping to ease her worries.

"That's good to hear. Thank you, Antonio. I really appreciate it," sabi ni Abegail, sounding relieved.

"No worries. I'm just glad we can move forward," sabi ko, feeling a bit more hopeful.

"Me too. So, when can we see each other again?" tanong ni Abegail, sounding eager.

"How about tomorrow? Dinner?" alok ko.

"Sure, I'd love that," sagot ni Abegail, her voice brightening.

"Great. I'll see you then," sabi ko, bago kami nagpaalam sa isa't isa.

Pagkatapos ng tawag, nakangiti akong bumalik sa trabaho. This time, with a bit more determination. Alam kong maraming pagsubok pa ang darating, pero handa akong harapin ang lahat para kay Abegail.