"น้องฝน..เป็นอะไรหรือเปล่าเหงื่อผุดเต็มหน้าผากเลย..แอร์ก็เย็นนะ!"
พี่เนตรตะเบ่งเสียงถามฉันแข่งกับเสียงนักร้องสองไมค์ระหว่างพี่มาวินกับพี่เมย์ แสดงว่าพี่เนตรเริ่มสังเกตเห็นว่าฉันนั่งเหงื่อแตกในห้องแอร์ที่เย็นเฉียบมาก จะไม่ได้มันแตกขนาดนี้ได้ยังไงละ ก็ข้างล่างตรงจิโมะน้อยกลอยใจของฉันมันสั่นไม่หยุดเลยตั้งแต่อิพี่บอสชงเครื่องดื่มส่งมาให้ฉัน ฉันต้องนั่งเกร็งทั้งตัวเพื่อข่มทั้งเสียงตัวเอง ข่มทั้งร่างกายที่มันเสียวซ่านทำท่าจะแตกเสียให้ได้ ตอนนี้ไม่กล้าลุกไปไหนเลยกลัวโซฟาหนังที่นั่งอยู่มันจะทิ้งคราบเปื้อนน้ำที่ฉันผลิตอยู่ตลอดเวลานี่เอาไว้
ใช่! มันเปื้อนเปรอะเหนียวเหนอะไปหมด กางเกงในก็ชื้น...ส่วนเขารู้ทุกความเคลื่อนไหวได้ยังไงอะเหรอ ก็บังคับให้ฉันกดโทรหาตลอดเวลาน่ะซิ
"สะ..สงสัยฝนจะท้องเสียค่ะ"
ฉันพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่นไว้ กระชับแว่นเข้ามาเรียกความมั่นใจ ตอบพี่เนตรไปให้เนียนที่สุดเท่าที่จะทำได
