"พี่ต้น~"
เมื่อผมเปลี่ยนสรรพนามคุยกับเธออย่างที่เคยคุยกัน คนตรงหน้าก็เรียกผมด้วยชื่อเสียงอ่อยทันที เสียงนั้นมันคล้ายกับเสียงครางหวานของเด็กเฉิ่ม จนลูกชายผมเริ่มตื่นจากการบรรทมเฝ้าพระอินทร์
ไอ่ลูกไม่รักดี..แค่เค้าเรียกมึงก็ตื่นแล้ว ตื่นทำซากอะไร!!กะจะให้ยัยเฉิ่มนี่ลองปลุกแกตื่นซะหน่อย รีบลงไปนอนรอเลยนะ หึ่ยย!!
ผมคิดในใจอยู่คนเดียว นั่งคิ้วขมวดอย่างเผลอตัว จนเม็ดฝนที่กำลังยืนแกะกล่องถุงยางอนามัยเบอร์ 52 ผิวเรียบออกมากางดูเท่านั้นแหละ...ของผมมันดูธรรมดาไปเหรอ
"นี่คิดว่าฉันใส่เบอร์ 52 เหรอ?"
"ฝะ..ฝนไม่รู้นิคะ"
เธอรีบวางมันลงเหมือนเด็กที่กำลังแอบทำอะไรผิด
"ลองปลุกมันก่อน..แล้วค่อยเลือกซิ"
ผมยืนขึ้นแล้วหยิบแฟ้มรายงานการประชุมของเธอออกมากาง หางตากำลังมองดูเม็ดฝนอย่างชั่งใจว่าเธอจะกล้าทำไหม แต่...
หมับ!! มือบางนั้นกำลังเอื้อมมาปลดเข็มขัดหนังของผมด้วยมือที่สั่น
เธอกล้า!!...ยัยเด็กเนิร์ดหื
