เรารักกันไม่ได้

เลี้ยงรุ่นเรียกความทรงจำกลับมา

วันเวลาที่ต้อมรอคอยมาถึงวันนี้จะได้เจอเพื่อนเก่าอีกหลายคน หนึ่งในนั้นที่อยากเจอมากเขายังไม่แน่ใจว่าจะมาหรือไม่ เพราะต้อมมาในงานร่วมชั่วโมงยังไม่เห็นวี่แวว มีเพียง อาคม โบ้ผู้ทะเล้น จืดกับแฟนสาวนั่นคือปิ่นเพื่อนร่วมคณะนั่นเอง และอีกหลายคนต่างนั่งเรียงรายสองแถวหันหน้าเข้าหากัน โดยต้อมนั่งติดอาคมส่วนอีกข้างยังว่างเปล่าไม่มีใครมานั่ง

“หายไปนานเลยนะไอ้ต้อม เรานึกว่าไปอยู่กับแฟนที่ต่างประเทศเหมือนแหวนแล้ว” โบ้พูดขึ้นมาโดยยังคงเอกลักษณ์ความเป็นขึ้เล่นเหมือนเดิม

“เพื่อนเราได้ดีแล้วไม่เคยรู้มาก่อนเลย” ต้อมมีสีหน้าท่าทางประหลาดใจพอสมควร

“ใช่ เหลือแต่นายนั่นแหละ เขามีครอบครัวกันหมดแล้วนายมัวรออะไรอยู่ หรือรอใครเอ่ยอยากรู้จัง”

“เปล่า ยังไม่เจอคนที่ใช่มั้ง”

ต้อมพูดจบชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เดินเข้ามายืนข้างๆ สายตาของต้อมเห็นเพื่อนร่วมห้องมองมายังใกล้บริเวณที่นั่งอยู่ ต้อมผิดสังเกตเลยหันหน้ามองและเงยขึ้น

“พระเอกของเราทำไมมาช้าจังเลย” โบ้เอ่ยขึ้นทันใดเมื่อคงเดชนั่งลงข้างๆ ต้อม

“เราพึ่งมาถึงเลยต้องไปส่งเมียกับลูกที่บ้านก่อน” คงเดชพูดจบแล้วหันหน้ามามองต้อมที่นั่งนิ่งๆ

คำพูดและท่าทางนิ่งๆ ของคงเดชทำให้ความรู้สึกของต้อมนั้นเปลื่ยนไป ด้วยคิดว่าคงเดชคงจะทำอย่างตอนสมัยเรียน เพียงเสี้ยววินาทีต้อมคิดได้ว่าคงไม่เหมาะและเป็นไปได้อยาก เวลายี่สิบกว่าปีนั้น ความคิดความรู้สึกมีทางพลิกผันกันได้

“ว่าไงต้อมนั่งเงียบเลยนะ” คงเดชหันมามองต้อมด้วยสายตาคงเดิม เขายังจำดวงตากลมโตคู่นี้ได้ ถึงแม้ช่วงเวลาที่ผ่านมาต้อมเผลอไผลมีรักใหม่อยู่หลายครั้ง

“สบายดี” ต้อมยิ้มด้วยแววตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“เอาล่ะ ไหนๆ วันนี้พวกเราก็มาเจอกันแล้ว มาคุยเรื่องความหลังกันดีกว่า” โบ้ยังคงเป็นหัวหน้ากลุ่มเช่นเดิม ถึงแม้เขาจะมีครอบครัวแล้วแต่ก็ยังมีความทะเล้นทะลึ่งอยู่ไม่เปลื่ยนแปลง

ดวงตาสองคู่แอบมองกันเป็นระยะๆ ความรู้สึกอย่างวันเก่าก่อนเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย โดยไม่มีเพื่อนคนไหนล่วงรู้

“มาอย่างไง” คงเดชถามไถ่หลังจากเห็นต้อมเงียบอยู่เช่นเดิม

“มากับอาคม”

“พักที่ไหน”

“โรงแรมในตัวเมืองนี่แหละ”

“อือ กลับวันไหนเหรอ ถ้ายังไปเที่ยวบ้านเราก็ได้นะ”

“คงไม่ได้หรอก อาคมมีธุระต้องกลับวันพรุ่งนี้”

“เสียดายเหมือนกัน พอดีเรากับครอบครัวจะไปเที่ยวเขาค้อ อยากชวนนายไปด้วยจะได้เจอกับลูกๆ เรา” สายตาขอคงเดชรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“นายไปกับครอบครัวจะชวนเราไปทำไม” สายตาของต้อมนั้นก็ไม่ต่างกัน

“สองคนนั่นน่ะ มัวจีบกันอยู่ได้ มาดื่ม ดื่ม” โบ้ยังคงนิสัยเหมือนเดิม พูดตามอย่างใจคิดไม่เปลื่ยนแปลง

คงเดชและต้อมหยุดคุยกันชั่วครู่ ทั้งคู่หันมาดื่มเหล้าอย่างที่โบ้ต้องการ ความรู้สึกของต้อมในตอนนี้ไม่ได้ค่อยมีความสุขเท่าไร ผิดหวังไม่เป็นอย่างที่เขาคาดคิดไว้ เพราะเจอแต่ความน่าเบื่อ ทุกคนล้วนคุยเรื่องครอบครัวหน้าที่การงาน เหตุนี้เองทำให้ต้อมอยากจะลุกหนีหายไป ด้วยเขาไม่มีเรื่องราวจะคุยกับเพื่อน ถึงแม้จะคุยเรื่องเก่าๆ มันมีหลายสิ่งที่ต้อมไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

“เดี๋ยวเราเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ต้อมหันไปบอกอาคมแต่ไมได้หันหน้ามามองคงเดชแม้แต่น้อย

เมื่อต้อมออกมาจากห้องน้ำเขาควักน้ำมาลูบบนใบหน้า เพื่อนคลายความเครียดและสับสนในตัวเอง เขาจ้องมองหน้าที่เริ่มมีรอยเหี่ยวย่นไม่ว่าจะเป็นร่องแก้มหรือส่วนอื่นๆ ก็ไม่ต่างกัน

“ต้อม” เสียงเรียกคุ้นเคยดังอยู่ข้างหลัง

ต้อมรีบหันไปมองจึงได้เห็นคงเดชยืนยิ้มอย่างเบิกกว้าง เช่นเดียวกับเขาที่เริ่มมีความสุขขึ้นมาบ้างนิดหน่อย

“รู้สึกนายเปลื่ยนไปเยอะเลยนะ ไม่สดใสร่าเริงเหมือนแต่ก่อน มีอะไรในใจหรือเปล่าบอกเราได้นะ ถึงอย่างไงเราก็เป็นเพื่อนกัน” คงเดชเดินมายังอ่างน้ำข้างๆ ที่ต้อมยืนอยู่

“เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก เราก็เป็นแบบนี้แหละ”

“ไม่น่าใช่ นายต้องมีอะไรในใจอย่างแน่นอน”

“ไม่มีจริงๆ”

“อือ เราเชื่อนายก็ได้”

ความรู้สึกทั้งสองถึงแม้จะตรงกัน แต่มีหลายสิ่งที่ไม่สามารถบอกความในใจกันได้ จึงได้เพียงแต่แสดงความรู้สึกทางสายตาให้อีกฝ่ายได้รับรู้

“เราเจอกันครั้งล่าสุดเมื่อไรเหรอนายจำได้ไหม” ต้อมเอ่ยขึ้น

“เราจำไม่ได้ หรือว่าที่พิษณุโลกหรือเปล่า”

“ใช่”

วันนั้นเป็นวันผันแปรทำให้ความรู้สึกความรักของต้อมได้เปลื่ยนไป เขาไม่อยากจะจำวันนั้นเพราะเป็นวันที่พังทลายทำให้ชีวิตได้ย้ายจากไปอยู่ที่อื่น

“เรื่องมันผ่านมาแล้วอย่าพูดถึงมันเลย เราว่าออกไปข้างนอกกันดีกว่า พวกเราเข้ามานานแล้ว” คงเดชเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบอีกครั้ง

“อือ” ต้อมพยักหน้า

สองร่างเดินคู่กันมาจากห้องน้ำมายังโต๊ะของพวกเขา เมื่อเดินมาถึงทุกสายตาต่างจ้องมองด้วยความสงสัย แต่ไม่มีเพื่อนคนใดเอ่ยขึ้นมายกเว้นโบ้ ผู้ที่พูดโดยไม่ใคร่สนใจอะไรทั้งนั้น

“ไปทำอะไรกันในห้องน้ำ”

“ดื่มเหล้าดื่มเบียร์มันก็ต้องปวดฉี่สิ นายนี่พูดไปเรื่อยเหมือนเดิมนะ” คงเดชเริ่มไม่พอใจคำพูดของโบ้

“เอาน่า เพื่อนกันอะไรนิดหน่อยอย่าถือโทษโกรธกันเลย” อาคมรีบห้ามมองไปที่โบ้เหมือนปรามอย่าพูดอะไรขึ้นมาอีก

ต้อมไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เขามีแค่ยิ้มและกระดกดื่มเหล้าจนเริ่มมึนดูเหมือนจะไม่ไหว ขืนดื่มต่อมีหวังนอนฟุบอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน

“อาคมไปส่งเราหน่อย เรารู้สึกไม่ไหวแล้วนะ” ต้อมมีความรู้สึกมึนหัวหน่อยๆ

“เดี๋ยวเราไปส่งเองก็ได้ เพราะเราต้องรีบกลับบ้านเหมือนกัน” คงเดชเอ่ยขึ้น เพราะเขาต้องรีบไปหาเมียและลูกที่รออยู่

“ดีเลยต้อม เรากำลังติดพันดูเพื่อนสิ กำลังได้ที่เลยนายนี่คออ่อนไม่เปลื่ยนแปลง ตั้งแต่วัยรุ่นยันแก่” อาคมยิ้มนิดๆ ด้วยความเอ็นดู

“ไอ้ต้อมจะรีบกลับไปไหน ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลย” โบ้โผงพูดขึ้นมา

“ปีหน้าค่อยว่ากัน เดี๋ยวเราไปฝีกให้คอแข็งมากกว่านี้ก็ได้ แล้วค่อยมาดวลกันครั้งต่อไป”

“แหม มาปากดีตอนจะกลับ ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะจูบปากให้ดู”

“ตอนนี้ก็จูบได้นะ” อาคมพูดแทรกขึ้น

“ทำได้นะ เพื่อเพื่อน” โบ้ยิ้มนิดๆ

“เอาล่ะ ขอบใจทุกคนมากนะ ปีหน้าเจอกัน” ต้อมโบกมือให้เพื่อนๆ ทุกคน

“โชคดีๆ ไอ้ต้อม ไอ้เดช ปีหน้าเจอกันนะ” เพื่อนๆ หลายคนพูดคนละครั้งสองครั้ง

“โอเค ไปล่ะ” คงเดชลุกขึ้นและเดินออไปจากร้านอาหารพร้อมต้อม

สองหนุ่มใหญ่นั่งอยู่ในรถเก๋งกำลังแล่นไปยังโรงแรม ไม่ได้อยู่ไกลจากร้านอาหารมากนัก ในความรู้สึกทั้งสองอยากพูดความในใจออกมา แต่ยังไม่มีใครกล้าเอ่ยขึ้นมาก่อน จนต้อมไม่สามารถหักห้ามใจได้ เขาจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาด้วยสีหน้ามีความเศร้าปนอย่างเจือจาง

“เดชนายมีความสุขดีไหมกับครอบครัว” ต้อมพูดขึ้นลอยๆ โดยไม่หันไปมองหน้าคงเดชที่มีสีหน้านิ่งเฉย

“เรามีความสุขกับลูกเมียเรานะ ถึงจะลำบากทำงานหาเลี้ยง แต่เมื่อได้กลับมาบ้านได้เห็นหน้าลูกเมียหายเหนื่อยเลย”

“นายโชคดีนะ ได้มีครอบครัวที่อบอุ่น”

“ทำไมนายถึงไม่มีกับเขาบ้างล่ะ ปล่อยให้ตัวเป็นโสดอย่างนี้ แก่ตัวไปจะทำอย่างไร” คงเดชขมวดคิ้วจนเป็นปม

“นายไม่น่าถามถ้ามีได้ทำไมเราจะไม่มีล่ะ”

“อือ จริงของนายด้วย”

“ไม่ต้องห่วงเราหรอก เรามีหลานเต็มบ้าน” ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์เหล้าเงยหน้าขึ้นพร้อมกะพริบตาถี่ๆ

“ชีวิตเป็นโสดก็ดีนะ อยากทำอะไร อยากไปไหน อยากมีใคร ไม่ต้องสนใจคนรอบข้าง” คงเดชเม้มปากกัดฟันเล็กน้อย

“แต่มันเหงา ดิ่งเป็นบางครั้งเมื่อต้องอยู่คนเดียว บางครั้งเหมือนจะมีความสุข แต่ภายในใจไม่ได้สุขอย่างใบหน้า”

“ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้แหละ ต้องสู้และดิ้นรนต่อไป”

ต้อมไม่ได้ตอบโต้ใดๆ ออกมา เพราะถึงหน้าโรงแรมที่เขาพักอาศัยอยู่แล้ว ในช่วงเวลานี้จิตใจของต้อมอยากบอกอะไรหลายอย่าง แต่ใจยังไม่กล้าพอด้วยกลัวความผิดหวัง จึงได้พูดแต่คำพื้นทั่วไป

“ขอบใจมากนะที่มาส่งเรา” ต้อมเอ่ยขึ้น

“นอนคนเดียวเหรอ”

“เปล่านอนกับอาคมเป็นเตียงคู่ ถามทำไมมาด้วยกันก็ต้องนอนด้วยกันสิ” ต้อมพูดแกมประชดเพราะอดใจไม่ไหว กับความนิ่งเฉยเย็นชาของคงเดช

“ถามดู คือ” คงเดชอ้ำอึ่ง

“คงอีกนานกว่าอาคมจะมาบางทีอาจนอนค้างบ้านของโบ้ก็ได้” เสียงอันแห่บด้วยฤทธิ์เหล้าดังขึ้น พร้อมกันใบหน้าค่อยๆ หันมามองคงเดช

ดวงตาอันเล็กหรี่มองดวงตากลมโตคู่ตรงหน้าอย่างมีความหวัง นัยน์ตาโตคู่นั้นมองกลับสะท้อนสองใจแต่มีความเจ็บปวดอยู่ไม่ใช่น้อย

“ต้อม นายยังเหมือนเดิมไม่เปลื่ยนเลยนะ” ริมฝีปากหนาเม้มกัดแน่นพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น

“เราก็เป็นแบบนี้แหละ ไปคุยกันต่อที่ห้องไหม” ต้อมหันหน้ากลับมองตรงที่มีแสงไฟส่องสว่างเป็นระยะทางไกลสุดลูกตา

“เราต้องกลับไปหาลูกหาเมียคงอยู่ไม่ได้หรอก และอีกอย่างไม่คงไม่เหมาะอีกแล้ว” เมื่อคงเดชพูดจบก้มหน้าลงต่ำ

“เราเข้าใจนาย เราไปก่อนนะ ปีหน้าเจอกันใหม่”

“อย่างไงเราก็คุยกันทางไลน์ก็ได้นิ”

“อือ ตามนั้นอย่างที่นายต้องการ”

ต้อมหลับตาพริ้มถอนหายใจพร้อมกับความผิดหวัง และรู้สึกผิดในเวลาเดียวกันที่คิดสิ่งไม่เหมาะสม มือน้อยๆ ค่อยๆ เปิดประตูออก

“เดี๋ยวก่อนต้อม” คงเดชจับมือที่เริ่มไม่บอบบางเพราะทำสวนอยู่หลายปี

เพียงต้อมหันหน้ามาเขารับสัมผัสริมฝีปากของคงเดชแถวแก้ม ใจหนึ่งเต้นระรัวอยากอยู่ตรงนี้ต่อไป อีกใจหนึ่งอยากตัดขาดวิ่งเข้าไปยังโรงแรม สองจิตใจสองความคิดของคนสองคน ได้อยู่ในช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจ