“ยากันยุงเอามาแล้ว ยาสามัญประจำบ้านเอามาแล้ว อันนี้เอามาแล้ว…” ปากสวยพึมพำกับตัวเองพลางใช้นิ้วเรียวจิ้มเครื่องหมายถูกลงบนหน้าจอมือถือ สลับกับมองของที่อยู่บนรถว่าขาดเหลืออะไรอีกบ้าง
“พอแล้วๆ นี่เราจะย้ายบ้านกันหรือไง” คนตัวสูงหอบหายใจออกมาหลังจากยกกระเป๋าใบสุดท้ายขึ้นเก็บบนรถเรียบร้อย
“ก็ใครใช้ให้พี่บอกเมกะทันหันแบบนั้นล่ะ!” เมจิทำหน้ามุ่ย ก็จะไม่ให้หงุดหงิดได้ไงพี่วินเล่นมาบอกเธอเมื่อคืนว่าจะพาไปเที่ยวน้ำตกสามวันสองคืนให้เก็บของ…แล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าเอาของที่จำเป็นมาครบหรือยัง เฮ้อออ!
“ไม่ต้องบ่นเลยเข้าไปได้แล้ว”
“โอ๊ย พี่ เบาๆ” เสียงหวานโวยวายออกมาเพราะถูกมือหนาดันหัวให้เข้าไปนั่งในรถ
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นใส่พี่ ไปออกเดินทางกันได้แล้ว” วินเดินวนมานั่งฝั่งคนขับแล้วพูดบอกสาวน้อยที่ยังทำหน้ามุ่ยใส่เขาพร้อมกับเคลื่อนรถออกจากตัวอาคารไป
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป…
จื่อ ดึ๊ด จื่อ ดึ๊ด จือออ ~ คนตั
