สองสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มที่กำลังเดินตามหลังพี่ภูมิและพี่พายกลับไปยังออฟฟิศเพราะใกล้จะหมดเวลาพักกลางวันแล้วโดยไม่ลืมที่จะซื้อน้ำติดมือกันไปคนละแก้ว…
“ไหวไหมเนี่ย?” ปังปิ้งถามพร้อมกับใช้ไหล่สะกิดเพราะเห็นอาการหมดอาลัยตายอยากของเมจิ
“อืม สบายมาก” สาวร่างเล็กตอบเสียงเนือยก่อนจะดูดน้ำในมือต่อ
“สบายจริงหรอตาจะลอยอยู่แล้ว” ตะวันถามย้ำอีกรอบ
“ดูออกเลยหรอ…?” เมจิหันหน้าไปขอคำยืนยันจากปังปิ้งแทนก่อนที่ใบหน้าหวานหลังแว่นตาจะพยักหงึกๆ แทนคำตอบ
“สู้ๆ พรุ่งนี้ก็ได้หยุดแล้วฮึบไว้!” เสียงทุ้มติดกะล่อนพูดพร้อมกับยกมือหนาตบไหล่บางเบาๆ อย่างต้องการให้กำลังใจก่อนจะพากันเดินเข้าลิฟต์ไป
ไม่แปลกที่เพื่อนร่วมงานของเธอจะสังเกตได้เพราะสัปดาห์นี้เธอทำงานอย่างกับจะขายวิญญาณตัวเองทิ้ง ขนาดหยุดวันจันทร์ไปแล้วเหลือวันทำงานแค่สี่วันแต่เธอกลับรู้สึกเหมือนทำงานเผื่อไปแล้วสองสัปดาห์เพราะเอาเวลาพักกลางวันของตัวเองไปทำงาน
