ติ๊ง! ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นสวนลอยฟ้าของคอนโด ขาเรียวสวยก้าวออกมาก่อนจะตามมาด้วยร่างสูงในมือหิ้วถุงพลาสติกที่มีของกินอยู่ด้านในเดินตามหลังเธอมา ร่างบางมองไปยังพื้นที่รอบๆ ตัวที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้นานาพรรณทั้งเล็กและใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อว่านี่คือคอนโดใจกลางเมืองเพราะมันดูอยู่คนละโลกกันเลยจนนึกว่าหลุดมาอยู่ในสวนสาธารณะดีๆ สักทีหนึ่งซะอีก
เมจิเดินไปยังมุมหนึ่งของสวนที่มีโต๊ะและเก้าอี้ขนาดกลางตั้งอยู่พร้อมกับไฟสนามที่ไม่สว่างมากจนเกินไปก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงแล้วแหงนใบหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดสนิทตรงหน้าที่มีดาวระยิบระยับเห็นชัดเต็มตา…อย่างที่คาดไว้
ตึง! เสียงของกระทบกับโต๊ะทำให้เมจิหันกลับมามองยังคนตัวสูงที่เพิ่งวางของลงแล้วหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ฝั่งเดียวกันกับเธอ วินล้วงมือเข้าไปในถุงแล้วหยิบข้าวปั้นออกมาส่งให้
“เมยังอิ่มอยู่เลย” เธอส่ายหัวน้อยๆ แล้วก็หันกลับไปมองท้องฟ้าตรงหน้าเพื่อรับลมที่พัดผ่า
