พันธะร้ายซ่อนรัก

3 ปีก่อนหน้า... “ตะวันทำไมวันนี้กลับบ้านไวจังล่ะลูก ไม่ได้ไปทำงานที่ร้านเหรอ” สมหมายเงยหน้าขึ้นมาจากเตาตรงหน้า ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามหลานสาววัย 17 ปีของเธอออกมาด้วยความสงสัย ปกติแล้วหลังเลิกเรียนตะวันจะต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านเบเกอรี่เป็นประจำ ตะวันเป็นเด็กที่ชื่นชอบการทำอาหารและขนมเป็นชีวิตจิตใจ เมื่อ 2 ปีก่อนเธอกลับบ้านมาพร้อมกับขนมปังก้อนโต ก่อนจะมาขออนุญาตสายหยุดแม่ของเธอไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านเบเกอรี่ของป้าวิลัย ซึ่งตั้งอยู่ถัดจากบ้านของพวกเธอไปเพียง 2 ซอยเท่านั้น “วันนี้วันเกิดหนูป้าวิลัยเลยอนุญาตให้หยุดมาฉลองวันเกิดกับครอบครัวจ้ะ แถมยังให้เค้กวันเกิดมาด้วยนะป้าหมาย” “ดีๆ งั้นก็รีบไปเก็บของจะได้มาช่วยกันเตรียมอาหาร” “จ้า” ตะวันยกยิ้มออกมาให้กับป้าของเธอก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปเก็บของ พร้อมกับเปลี่ยนชุดนักเรียนออกให้เรียบร้อย ก่อนที่เธอจะเดินลงมาช่วยป้าสมหมายเตรียมหมูไว้รอแม่และน้องๆ ของเธอกลับมา “กลับมาแล้วค่า” เวลาผ่านไปเพียงไม่นานชูใจสาวน้อยวัย 15 ปี ลูกสาวเพียงคนเดียวของสมหมายก็เดินเข้ามาภายในบ้านพร้อมกับเด็กชายอีก 2 คน “สาหวัดดีค้าบ / สาหวัดดีค้าบ” ไต้ฝุ่นเด็กชายในวัย 4 ขวบเศษกับกำปั้นเด็กชายอีกคนในวัย 3 ขวบ เดินเข้ามาทักทายสมาชิกทุกคนภายในบ้านอย่างนอบน้อม พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับทุกคน เด็กชายทั้งสองคนเป็นเด็กที่สมหมายและสายหยุดแม่เลี้ยงเอาไว้ เนื่องจากพวกเขาถูกแม่แท้ๆ ของตัวเองทอดทิ้ง สายหยุดไปพบเข้าพอดีจึงอาสารับเลี้ยงเด็กทั้งสองคนเอาไว้เสียเอง ถึงเด็กชายทั้งสองจะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกับพวกเธอ แต่ตะวันและชูใจก็รักและเอ็นดูน้องชายทั้งสองคนเป็นอย่างมาก ตะวันและชูใจเติบโตมาอย่างอบอุ่นด้วยความรักของสายหยุดและสมหมาย จึงไม่แปลกที่พวกเธอมักจะแบ่งปันความอบอุ่นเหล่านี้ให้กับคนอื่นๆ อยู่เสมอ “สวัสดีครับเด็กๆ หิวกันรึยังครับ” ตะวันเดินเข้าไปหาน้องชายทั้งสองคน ก่อนที่เธอจะย่อตัวลงตรงหน้าของพวกเขา พร้อมกับเอ่ยถามเด็กชายออกไปอย่างเอ็นดู “หิวแล้วค้าบบ / หิวค้าบ...” “งั้นก็รีบพากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยครับ” ตะวันมองตามแผ่นหลังของเด็กชายทั้งสองที่จูงมือกันเดินไปยังห้องนอนของตัวเองจนลับตา “หืม? เป็นอะไรรึป่าวชูใจ?” ตะวันเงยหน้าขึ้นไปมองร่างบางตรงหน้า ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับเอ่ยถามหญิงสาวออกไปด้วยความสงสัย “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ค่า” หญิงสาวยกยิ้มกว้างออกมาก่อนที่เธอจะพูดขึ้นพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญมาให้กับพี่สาวของเธอ “ขอบคุณมากนะ แต่น้องไม่เห็นต้องลำบากซื้อมาให้พี่เลย” “ไม่ลำบากหรอกค่ะ หนูอายุ 15 แล้วมีงานพิเศษทำแล้วด้วย อีกหน่อยพอโตขึ้นหนูจะเลี้ยงแม่ เลี้ยงน้าหยุด เลี้ยงพี่ตะวันและน้องๆ เองค่ะ” “หึหึ เด็กดีพี่จะรอนะ” “รับรองชูใจคนนี้ไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ” “จ้า...แต่ว่าตอนนี้น้องต้องไปเปลี่ยนชุดก่อนจะได้มากินหมูกระทะกัน” “รับทราบค่ะ” ตะวันมองตามหลังของน้องสาวก่อนจะยกยิ้มออกมาด้วยความตื้นตันใจ ฐานะทางครอบครัวของพวกเธอไม่ได้ร่ำรวยอะไรแต่ก็ไม่ได้ถึงกับอยู่อย่างลำบาก เนื่องจากสายหยุดแม่ของตะวันเป็นพนักงานบริษัทใหญ่รายได้ส่วนใหญ่ของบ้านจึงมาจากเธอ ดังนั้นสายหยุดจึงถือว่าเป็นเสาหลักของบ้านเลยก็ว่าได้ 20.00 น. “ทำไมวันนี้ถึงยังไม่กลับอีกนะ” สมหมายที่นั่งคีบหมูให้กับลูกชายบุญธรรมของเธอทั้งสองคนเอ่ยขึ้น ก่อนจะชะเง้อคอพร้อมกับมองไปทางประตูหน้าบ้านอย่างกังวล “นั่นสิคะ...หนูโทรไปตั้งหลายสายแม่ก็ไม่รับ” “น้าหยุดอาจจะปิดเสียงโทรศัพท์อยู่ก็ได้นะพี่ตะวัน” ชูใจพูดขึ้นเพื่อหวังว่าจะบรรเทาความทุกข์ใจให้กับสมาชิกภายในบ้านได้บ้าง “พี่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น” ตะวันตอบน้องสาวของเธอกลับไปพร้อมกับลูบลงที่หน้าอกของตัวเองเบาๆ เธอรู้สึกแปลกๆ กลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับแม่ของเธอ... ~~ครืนนนนนน ครืนนนนนนนน~~ “แม่โทรกลับมาแล้วค่ะ” ตะวันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนที่เธอจะกดรับสายทันที “แม่จ๋า...” (ญาติของคุณสายหยุดใช่ไหมคะ) “คะ ค่ะ...คุณแม่ของฉันไปไหนเหรอคะ” ตะวันชะงักไปทันทีที่ได้ยินปลายสายเอ่ยขึ้น ดวงตาของเธอสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัดทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารหันไปมองที่ตะวันเป็นตาเดียว (คือว่า ตอนนี้เธอประสบอุบัติเหตุ...) ปึก!!! “ปะ ประสบอุบัติเหตุ” โทรศัพท์ในมือร่วงหล่นลงพื้นทันทีพร้อมกับหยดน้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้มขาวเนียนเธอ ชูใจที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นว่าพี่สาวของเธอคุยต่อไม่ได้แล้ว เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยแทน... (ฮัลโหล...คุณคะ ได้ยินฉันรึป่าว) “ได้ยินค่ะ ตอนนี้น้าของฉันอยู่ที่ไหนคะ” (เรากำลังนำตัวของเธอไปส่งโรงพยาบาลค่ะ) “ขอบคุณมากนะคะ” ชูใจขยับเข้าไปนั่งข้างๆ พี่สาวก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นไปมองแม่ของเธอ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างกับคนที่กำลังคิดไม่ตก... “กะ เกิดอะไรขึ้น” สมหมายที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น พร้อมกับมองไปที่ลูกๆ ของเธอด้วยความสงสัย “น้าหยุดประสบอุบัติเหตุ” “วะ ว่าไงนะ” สมหมายร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่เธอจะพยายามตั้งสติ... “ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล” “งั้นไปเดี๋ยวแม่จะไปโรงพยาบาลกับตะวัน ชูใจรออยู่ที่นี่แม่ฝากดูน้องๆและก็อย่าลืมล็อคบ้านด้วยนะลูก” “จ้ะแม่” “ไปกับป้าตะวัน” สมหมายเอ่ยบอกกับร่างบางที่นั่งช็อกอยู่ตรงหน้า พร้อมกับดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้ มือบางลูบลงที่แผ่นหลังของหลานสาวเบาๆ อย่างต้องการปลอบประโลมหญิงสาวในอ้อมกอด... “ตะวันฟังป้านะลูก สายหยุดจะต้องไม่เป็นอะไร ไปหาแม่กับป้า...ไปลูกไป” “จ้ะป้า” -โรงพยาบาล- “ฮืออออออ...” ทันทีที่รถแท็กซี่จอดสนิทตะวันก็รีบวิ่งออกไปจากรถทันที ร่างบางวิ่งไปยังห้องฉุกเฉินที่อยู่ไปไม่ไกล แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่ามันช่างอยู่ไกลแสนไกลเหลือเกิน พยายามก้าวยาวเท่าไหร่มันก็ยิ่งถอยห่างไปจากเธอเท่านั้น ปึก!!! “ฮึกกก ขอโทษค่ะ” ตะวันชนเข้ากับชายร่างสูงที่เดินผ่านมาอย่างจัง เธอยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษขอโพยชายหนุ่มตรงหน้าอย่างนอบน้อม พร้อมกับยังคงสะอึกสะอื้นออกมาไม่หยุด “...” ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรออกมา เขารีบเดินออกไปทันทีอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก “มะ แม่จ้า ฮืออออออ” จันทร์เจ้าร้องเรียกคุณแม่ของเธอออกมาเสียงสั่น หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอสั่นไหวราวกับว่ามันจะหลุดออกมาจากอกของเธอ ตะวันโน้มตัวลงไปกอดคุณแม่ของเธอที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าจนแน่น ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างหนักปานจะขาดใจเสียให้ได้ “ตะ ตะวันลูกรัก” สายหยุดค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองไปที่ร่างบางตรงหน้า พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธอ “มะ แม่จ้า” “อย่าร้องไห้สิลูกรัก วันนี้เป็นวันเกิดหนูมะ แม่อยากให้หนูมีแต่รอยยิ้มนะรู้ไหม...” “ฮึกกกก ค่ะ” ตะวันขานรับคำขอของแม่ของเธอก่อนที่ร่างบางจะฝืนยิ้มออกมา “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้...ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหน แม่จะคอยมองดูลูกอยู่เสมอ” “พูดอะไรแบบนี้ล่ะจ๊ะ แม่ต้องอยู่กับตะวันอยู่แล้ว” “แม่อยากเห็นลูกทำตามความฝันของตัวเอง อึก มะ แม่รักลูกมากที่สุดนะตะวัน...” ‘ถ้านี้จะเป็นคำขอครั้งสุดท้าย...ฉันขอให้ลูกสาวเพียงคนเดียวของฉันเข้มแข็งทั้งกายและจิตใจ ตะวันที่เป็นเพียงแสงสว่างเดียวในชีวิตของฉันจะต้องมีความสุขที่สุดถึงแม้ว่าจะไม่มีฉันอยู่ด้วยแล้วก็ตาม...’ ตืดดดดดดด!!!