Nag-angat ako nang tingin at sumalubong sa akin ang nag-aalalang mukha ni Marco. Lumuhod ito sa harapan ko at bigla akong kinabig palapit sa katawan niya at ikinulong ako sa mga bisig niya. Nang maramdaman ko ang init na nagmumula sa kaniya ay ganoon na lamang ang pag-iyak ko. Umiyak ako nang umiyak dahil sa pinaghalong takot at pagkapanatag dahil alam kong ligtas na ako. Ewan ko kung bakit pero pakiramdam ko ay ligtas ako kapag nasa tabi ko siya.
“I’m so sorry, Ash. Muntik ka na roon! Paano na lang kung hindi kita naabutan?” puno ng pag-aalala at galit ang tinig niya. Ngunit wala pa akong lakas na makipagtalo sa kaniya dahil nanginginig pa rin ang kalamnan ko at ang gusto ko lang ay isiksik ang sarili ko sa katawan niya. Narinig ko ang pagbuntong-hininga nito. At ilang sandali
