PROLOGO
I WAS WATCHING Shaynah delivering her emotional speech sa engranding ganap na pagpapakilala sa kanya bilang Suarez. Matapos yun ay bumaba na siya ng entablado habang nakaabang naman doon si Eric na seryoso lamang ang mukha. His palm is on the air like a prince waiting for her princess on the staircase.
Shaynah is loving the spotlight very much. Nang makababa siya ng hagdan ay mabilis na pumulupot ang kamay ni Eric sa baywang nito. He leaned closer and whispered something that made her blush like embarrassed on something. Eric chuckled and slowly roamed his eyes around, tila may hinahanap ang malalim na mga mata nito.
Bumagsak na naman muli ang luha galing sa aking mga mata. Nakita ko ang masayang ngiti sa mga kaibigan ko na nagtraydor sa akin. Before, I was the one who is standing in the stage. Now, the spotlight diverted to Shaynah. And I was left here in the dark, alone.
Ang dali lang nakalimutan ang katauhan ko. Ang dali sa kanila na talikuran ako. In just a snap, everyone forgets my existence like I was never born.
Kinuyom ko ang palad ko at mapait na ngumiti habang patuloy ang pag-agos ng luha sa aking mga mata.
“Miss Stacey? Nakahanda na ang sasakyan.” Paglapit sa akin ni Simon, ang kanang kamay ni papa. I wiped my tears away and laughed in bitterness.
“Mukhang nais talaga ni papa na hindi ko makalimutan ang huling tapak ko rito sa mansyon niya. Pati rito sa Pilipinas.”
Napayuko si Simon at bakas sa mukha ang awa.
“Alam mo namang mahirap para sa Gobernador ang ginawang desisyon. Labag man sa loob niya ay kailangan niyang mamili at paalisin ka.”
“I guess this is the best farewell party for my departure. Thank you, Simon. Tell Papa that I was so overwhelmed by his party. Sobrang nakakataba ng puso,” sarkastiko kong sambit na puno ng pait at hinanakit.
Akmang kukunin na ni Simon ang language ko ay inunahan ko na siya. Siguro simula pa lang ngayon ay kailangan ko ng matutunan kung paano tumayo sa sarili kong mga paa. Wala ng tutulong sa akin. Wala ng natira sa akin. What I have is only myself now.
Binuksan ko ang pintuan ng sasakyan. Bago pa ako pumasok sa loob ay muli kong binalingan ang malawak na hardin kung nasaan nagaganap ang pagtitipon. Isang malakas na pagsabog sa kalangitan ang nagbigay liwanag sa madilim at malamig na gabi. Sunod nun ay manghang hiyawan at palakpakan ng mga panauhin. I lifted my head and watched the different color of fireworks in the sky.
“Miss Stacey,” muling tawag ni Simon sa gilid ko.
Bumagsak ang tingin ko sa sentro ng gabi. Shaynah is wearing her sweetest smile while beside Eric. Saglit silang nagkakatitigan bago unang umiwas si Shaynah at napayuko sa hiya. Mas lalong sumisikip ang dibdib ko. Mas lalo akong kinakain ng sakit at galit. Ang itinuturing kong kapatid ay nilinlang ako. At ang akala kong lalaking mahal ako ay nakayanang talikuran ako.
Why? Just because I’m not a Suarez? Kaya disappointed kayong lahat dahil hindi ako ang totoong anak ng minamahal niyong Gobernador? Then maybe I was just loved because of my name. Because of my father.
Babalik ako! At sa pagbabalik ko, sisiguraduhin kong hindi na nila makakalimutan kung sino ako. Ipapaalala ko sa kanila ang mga sakit at pantatraydor na ginawa nila sa akin. Sa pagbabalik ko, nasisiguro ko na makikilala ako higit pa bilang naging anak ng Gobernador!
