ตอนที่ 6 : ความทรงจำที่หายไป
673 Words
ผมถูกทหารพาขึ้นรถหุ้มเกราะ ระหว่างทางไป Midnight Glaze แต่ในหัวกลับวนเวียนอยู่กับภาพชายแปลกหน้าที่ผมเรียกชื่อออกมาโดยไม่ตั้งใจ… “เควิน”
ทำไมผมถึงพูดชื่อนั้นออกมาได้ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักเขาเลย?
ยิ่งคิด สมองก็ยิ่งเจ็บหน่วง ๆ เหมือนใครบางคนเคยอยู่ในความทรงจำของผม แต่ถูกใครบางคนลบหายไป
บนรถ บรรยากาศเงียบงันจนผมตัดสินใจถามขึ้น
“พวกคุณ…ไม่กลัวว่าผมจะหนีหรอ”
ทหารหัวเราะหยัน “หนีไปไหนได้ล่ะ เด็กซื่อ ๆ อย่างนาย ต่อให้มี ‘พลัง’ ก็ไม่มีทางหนีพวกเราได้หรอก”
ผมกำหมัดแน่น “แต่ผม…ไม่ใช่คนธรรมดานะ”
“จริง แต่ก็อ่อนแอเกินกว่าจะเป็นภัยกับใครได้”
คำตอบของพวกเขาทำให้หน้าผมร้อนวาบ เหมือนถูกตบหน้าแรง ๆ
ผมก้มหน้าพึมพำ “ผม…อ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่!” พวกเขาตอบพร้อมกันอย่างไม่ลังเล
ผมกัดฟันแน่น พยายามบอกตัวเองว่า ผมคือมนุษย์ ไม่ใช่สุนัข แต่คำพูดของทหารหัวหน้าก็ทำให้ใจผมสั่นสะท้าน
“เอกสารขององค์กรบันทึกนายว่าเป็น ‘สุนัขต้อนแกะ’ นี่คือยศของนาย จำไว้ซะ ต่อให้โกรธยังไง…นายก็ยังเป็นสุนัขของ SCP นั่นอยู่ดี”
หัวใจผมเหมือนถูกใครบีบแน่นจนหายใจไม่ออก
ทหารอีกคนหันมามองผม “ว่าแต่นาย…เคยเจอตัวมันแล้วใช่ไหม SCP-XXXX”
ผมหายใจสะดุด ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “เคย…สองครั้ง มันอยู่ในร่างผู้ชายผมขาวสูง ๆ สายตาเหมือนจะดูดวิญญาณผมออกไป”
ทหารนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา กดเปิดไฟล์วีดีโอ “งั้นนายต้องดูนี่”
ในจอ ปรากฏภาพจากกล้องวงจรปิดเก่า ๆ ที่ตำรวจเคยเก็บได้เมื่อ 2 ปีก่อน — กลางเมืองอเมริกา
นักท่องเที่ยวหนุ่มเชื้อสายจีน-เกาหลี ยิ้มกว้างขณะถือกล้อง เขาคือ “อี๋หวัง”
จากนั้น…ท้องฟ้าเหนือเขาสั่นสะเทือน ก่อนจะมีวัตถุแสงคล้าย อุกกาบาตเล็ก พุ่งตกลงมาใกล้ ๆ
สิ่งที่ปรากฏออกมา…คือ นกฮัมมิ่งเบิร์ดเรืองแสง มันบินตรงเข้าร่างอี๋หวังทันที!
กล้องร่วงหล่นพื้น จับภาพได้เพียงเงาของอี๋หวังที่ยืนนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สิ่งผิดปกติคือ—
บนแผ่นหลังของเขา ปรากฏ สัญลักษณ์นกฮัมมิ่งเบิร์ดสว่างจ้า แทนรอยสักที่ไม่เคยมีมาก่อน
วีดีโอตัดจบแค่นั้น
“จากนั้นอี๋หวังก็หายไปจากสารบบ” ทหารอธิบายเสียงขรึม “แต่ที่พวกเราเจอต่อมา…คือ ‘เขา’ ในร่างชายผมขาวที่นายเห็น”
ผมขมวดคิ้วแน่น “หมายความว่า SCP…มันสิงร่างอี๋หวัง?”
“ใช่ ร่างนั้นคือภาชนะ” ทหารพยักหน้า “ตอนเช้า…มันใช้ร่างของอี๋หวังเดินแจกใบปลิว ซื้ออาหารให้ร่างยังคงดำรงอยู่ได้ แต่ของที่มันโปรดปรานจริง ๆ คือ เลือด …เลือดที่มีรสหวานหายาก”
ผมกลืนน้ำลายฝืดคอ หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที
“แล้ว…ทำไมต้องเป็นผม?”
ทหารมองหน้าผมช้า ๆ “เพราะเลือดของนาย…มีรสแบบนั้นพอดี”
ความหนาวเย็นไหลวูบไปทั่วร่างเหมือนเลือดผมเองกำลังแข็งตัว
“แล้ว…ไมเคิล?” ผมถามเสียงเบา
พวกเขาเปิดไฟล์ถัดไป เป็นภาพไมเคิล—ชายหนุ่มในหมู่บ้าน—ที่ยิ้มขณะถือใบปลิวของร้าน Midnight Glaze เขาเข้าไปสมัครงาน กลายเป็นพนักงานใหม่ที่ทำโดนัทไม่ได้เรื่อง ลูกค้ากระโจนรุมกินเขา…เลือดกระจายเต็มร้าน
ภาพสุดท้ายที่เห็นคือร่างไมเคิลที่เปลี่ยน…หัวของเขากลายเป็น กระต่ายสีชมพู เหมือนลูกค้าคนอื่น ๆ ที่ติดเชื้อ
ทหารปิดจอ ก่อนเอ่ยเสียงเย็นชา “ไมเคิล…คือเหยื่อรายแรกของมัน”
ผมตัวสั่น หายใจไม่ทั่วท้อง แล้วถ้าผม…กำลังจะเป็นรายต่อไปล่ะ?
- Writer
