มัดใจนายจอมโหด

การสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

08:00 น. เช้าวันต่อมา

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียและก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมากินข้าวด้านล่างฉันเห็นแม่กำลังตั้งโต๊ะอาหารอยู่กับป้านงค์ป้าแม่บ้านคนสนิทของแม่ ฉันเลยเดินเข้าไปกอดแม่จากด้านหลัง

“อ้าวตื่นแล้วหรอลูกแม่ตั้งโต๊ะอาหารเสร็จพอดีเลย”

แม่ตกใจนิดหน่อยและหันมาพูดกับฉัน

“นั้นเดี๋ยวลีฟไปตามพ่อก่อนนะคะแม่”

ฉันเดินมาที่ห้องทำงานของพ่อเพื่อจะตามพ่อไปกินข้าว

“แกเลิกโทรมารังควานครอบครัวฉันสักที ตู๊ด ตู๊ด”

ฉันได้ยินพ่อทะเลาะกับคนปลายสายและกดตัดสายทิ้ง ฉันน่าจะเดาได้ไม่ยากมีคนเดียวที่ชอบทะเลาะกับพ่อเพราะเรื่องธุรกิจก็คือคุณอา คุณอาต้องการให้พ่อแบ่งธุรกิจของพ่อให้เขาส่วนหนึ่งแต่พ่อไม่ยอม ครอบครัวของเราทำธุรกิจอสังหา ฯ อันดับต้นๆ ของประเทศ และธุรกิจส่งออกเครื่องเพชรไปต่างประเทศทั้งเอเชีย ยุโรป และอเมริกา พ่อสร้างธุรกิจทั้งหมดขึ้นมากับแม่สองคนเริ่มต้นตั้งแต่ศูนย์จนมีทุกวันนี้ พ่อกับแม่ต้องใช้ความพยายามและความอดทนอย่างหนัก

“อ้าว ลีฟมาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก”

เสียงเรียกของพ่อทำให้ฉันหลุดจากภวังค์

“อ่อ เพิ่งมาค่ะพ่อพอดีแม่ให้มาตามพ่อไปกินข้าวค่ะ”

“อ่อโอเค ไปกินข้าวกันเถอะพ่อหิวจนท้องร้องแล้วเนี่ย”

พ่อเดินมากอดคอฉันแล้วพาฉันเดินไปที่โต๊ะอาหาร

“แม่คะพ่อมาแล้วค่ะ” ฉันรีบบอกแม่

“อ้าวคุณ มาแล้วหรอคะ มาทานข้าวกันเถอะค่ะ” แม่หันไปพูดกับพ่อ

“เอ่อ ลีฟวันนี้ลูกว่างไหมพ่อว่าจะพาลูกเข้าไปบริษัทกับพ่อ”

“อ่อ ว่างค่ะพ่อ” เราก็นั่งกินข้าวกันจนอิ่ม

ณ บริษัท เพชรพริ้ง Jewelry

“วันนี้พ่อจะมีประชุมบอร์ดบริหาร ลีฟไปกับพ่อนะ” จู่ๆ พ่อก็พูดขึ้น

“ได้ค่ะพ่อ ว่าแต่ประชุมเรื่องอะไรหรอคะลีฟจะได้เตรียมตัวถูกค่ะ”

ฉันไม่รู้ว่าจะต้องเข้าประชุมบอร์ดบริหารกับพ่อวันนี้ ฉันจึงไม่ได้เตรียมตัวมาเลย

“เดี๋ยวถึงเวลาลูกก็จะรู้เอง ไม่ต้องซีเรียสผ่อนคลายสบายๆ เถอะลูก”

ยิ่งพ่อบอกแบบนั้นฉันยิ่งกังวล

“ค่ะพ่อ”

ในระหว่างที่เดินเข้ามาในบริษัท

“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ ท่านประทาน”

เป็นเสียงทักทายจากพนักงานในบริษัทและดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันกำลังโดนสายตามากมายจับจ้องมาทางฉัน พวกเขาคงสงสัยว่าฉันคือใคร

“อ้าว สวัสดีทุกคนฟังทางนี้ ฉันมีเรื่องจะประกาศ นี้คือคุณ เพชรพริ้ง หรือ คุณบีลีฟ ลูกสาวคนเดียวของฉัน”

ฉันที่กำลังยืนงงๆ อยู่ก็ตกใจเมื่อพ่อพูดออกมาแบบไม่ได้บอกกล่าวฉันล่วงหน้า ฉันจึงรีบกล่าวทักทายทุกคน

“สวัสดีค่ะพี่ๆ เรียกฉันว่าลีฟเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ คุณบีลีฟ ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ”

หลังจากกล่าวทักทายกันเราต่างก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง ในขณะที่ฉันกับพ่อกำลังเดินไปที่ห้องทำงานก็ได้ยินเสียงปรบมือมาจากด้านหลัง

อา: “แปะ แปะ แปะ แปะ ยินดีต้อนรับครับหลานสาวคนสวยและเก่งของอา วันนี้คุณพ่อพามาเปิดตัวแล้วสินะ จุ๊ๆๆ พี่นี้ใจร้ายจริงๆ ลีฟเพิ่งจะกลับมา แทนที่จะให้หลานพักผ่อนให้หายเหนื่อยซะกลับพาหลานมาที่บริษัท”

พ่อ: “นี่บริษัทของฉันและฉันก็เป็นประธานของที่นี่และแน่นอนว่าประทานคนต่อไปก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลูกสาวของฉัน ฉะนั้นจะช้าจะเร็วลีฟก็ต้องมาอยู่ดี สู้พามาเลยจะดีกว่าก่อนที่จะมีพวกโจรมันมาชุบมือเปิบ”

อา: “55555 น่าตลกตาแก่ที่คิดว่าตัวเองฉลาดและจะปกป้องทุกอย่างเอาไว้ได้ จะบอกอะไรให้นะ อะไรที่มันเยอะเกินไปก็ปล่อยๆ มันให้คนอื่นซะบ้างแบ่งปันนะรู้จักไหมครับพี่ ถ้าพี่ยังเป็นตาแก่ขี้เหนียวอยู่แบบนี้ระวังจะ…จุ๊ๆ ไม่พูดดีกว่า”

ฉัน: “นี่หุปปากเน่าๆ ของแกไปซะ อย่ามายุ่งกับพ่อฉันถ้าแกมีปัญญาหรือมีความสามารถสักนิดก็คงไม่ต้องมาแบมือขอทานจากคนอื่นแบบนี้”

ฉันเหลืออดแล้วจริงๆ กับผู้ชายคนนี้เขามีสิทธิ์อะไรถึงได้มาขู่พ่อฉันแบบนี้ แถมยังทำท่าทางเหมือนพ่อฉันเป็นหัวหลักหัวตอทั้งๆ ที่พ่อฉันยอมให้เขาเป็นผู้ถือหุ้นในบริษัทด้วยแท้ๆ

อา: “ปากเก่งดีนิหลานรักของอา แต่ว่าแค่ปากเก่งอย่างเดียวมันช่วยอะไรไม่ได้นะสิ 5555” แล้วอาก็เดินจากไป

ณ ห้องประชุมบอร์ดบริหาร

พอพ่อกับฉันเดินเข้ามาในห้องประชุมทุกคนก็พากันลุกขึ้นยืนเพื่อเป็นการให้เกียรติและทำความเคารพพ่อ

“สวัสดีครับ/ค่ะ ท่าน” ทุกคนกล่าว

“เอาละๆ นั่งลงเถอะ วันนี้ต้องขอโทษทุกท่านด้วยที่ผมเรียกประชุมกะทันหันโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า”

พ่อกล่าวขอโทษทุกคน

“ไม่เป็นไรครับท่าน ว่าแต่ท่านมีเรื่องอะไรหรอครับ ถึงได้เรียกประชุมกะทันหันแบบนี้”

บอร์ดบริหารท่านหนึ่งเอ่ยถามพ่อ

“ที่ผมเรียกทุกท่านมาวันนี้เพราะผมมีเรื่องสำคัญจะประกาศให้ทุกท่านทราบ ผมเองก็อายุมากแล้ว ถึงเวลาที่ผมคงต้องพักจริงๆ สักที วันนี้ผมจะประกาศให้ลูกสาวคนเดียวของผมเพชรพริ้ง อักขระไพศาล ขึ้นมารับตำแหน่งCEOของบริษัทตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หลังจากที่เธอเรียนจบเธอจะขึ้นมาบริหารในตำแหน่งประทานแทนผมทันที สิ่งที่ผมจะประกาศให้ทุกท่านทราบมีเพียงเท่านี้ ขอบใจทุกท่านมากที่สละเวลามาในวันนี้ ขอบคุณครับ”

พอพูดขอบคุณเสร็จพ่อก็เดินออกมาจากห้องประชุมทันที ฉันหันไปเห็นสีหน้าของอาดูโกรธมากและไม่พอใจเป็นที่สุด กับการประกาศตำแหน่งของฉัน ซึ่งฉันเองก็ตกใจเหมือนกันที่พ่อประกาศแบบนั้น เพราะพ่อไม่เคยบอกฉันมาก่อนเลย และที่สำคัญฉันเพิ่งจะจบไฮสคูลเอง ถึงฉันจะเคยไปเรียนหลักสูตรพิเศษต่างๆ มากมายมาหลายประเทศก็เถอะ แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมใจไว้เลยว่าจะต้องมารับตำแหน่งเร็วขนาดนี้ พอเดินมาถึงห้องทำงานของพ่อฉันจึงถามพ่อ

“พ่อคะ มันไม่เร็วไปหน่อยหรอคะสำหรับตำแหน่ง ลีฟว่า”

“พ่อตัดสินใจดีแล้วและพ่อก็เชื่อในตัวของลูกว่าลูกทำได้ ลีฟ..ลูกเป็นคนเก่งและก็เข็มแข่งมากนะ..ลูกรู้ตัวไหม ตั้งแต่เด็กจนโตพ่อแทบจะเห็นลูกร้องไห้นับครั้งได้เลย”

“พ่อก็รู้ว่าที่ลีฟไม่ค่อยร้องไห้เพราะทุกครั้งที่ลีฟร้องลีฟจะหลับตลอด ลีฟไม่อยากร้องไห้แล้วไปหลับอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้”

ใช่ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกันทุกครั้งที่ฉันร้องไห้จนเงียบไปสักพักฉันจะรู้สึกง่วงมากและไม่สามารถฝืนตาตัวเองให้ไม่หลับได้ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากฉันรู้สึกหน่วงไปหมดสุดท้ายก็หลับไปทุกครั้ง

“ถึงจะเป็นเพราะเรื่องนั้นแต่ลูกก็สามารถเอาชนะความอ่อนแอนั้นได้โดยที่ไม่ร้องออกมา เพราะแบบนั้นพ่อจึงเชื่อว่าลูกทำได้ เพราะลูกของพ่อเข้มแข็งที่สุด”

พ่อเดินเข้ามากอดฉันและเราก็นั่งทำงานจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาเลิกงาน กลับมาบ้านฉันก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมไปคลับกับมิ้นคืนนี้ ระหว่างรอเวลาฉันก็ยิบไดอารี่ขึ้นมาเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด ไดอารี่เล่มนี้เป็นเหมือนตัวตนของฉัน เพราะมันจดบันทึกความทรงจำทุกอย่างของฉันเอาไว้ทั้งทุกข์ สุก และเศร้า รวมถึงตัวตนทุกอย่างที่ฉันเป็นเอาไว้ด้วย

20:00 น. ณ คลับ K ใจกลางเมือง

ฉัน: “ทำไมแกเพิ่งมายะ ฉันรอแกจนแก่แล้วเนี่ย”

มิ้น: “โอ๊ยก็รถมันติด จะบ่นอะไรหนักหนาแม่คุณ ยังไม่วัยทองสักหน่อย”

ฉัน: “แกเนี่ยน่ะช้าตลอดเลยยังจะมาว่าฉันอีก เข้าไปกันเถอะ”

เราสองคนเดินเข้ามาในคลับฉันเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ให้มิ้นฟังและหลังจากนั้นเราก็ไปแดนซ์กันจนเวลาล่วงเลยไปจนดึกฉันก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือถึงได้รู้ว่าดึกมากแล้ว 03:00 น. ฉันจึงหันไปบอกเพื่อน

“นี่ยัยมิ้นฉันกลับก่อนนะ ดึกมากแล้วเดี๋ยวพ่อกับแม่ฉันเป็นห่วง” ฉันตะโกนเสียงดังบอกยัยมิ้น

“ได้ๆ ฉันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน” ยัยมิ้นหันมาตะโกนพูดกับฉัน

“โอเคนั้นเรากลับกันเถอะ” ฉันกับยัยมิ้นแยกย้ายกันกลับบ้าน

และเมื่อฉันกลับมาถึงบ้านก็ต้องตกใจเมื่อมีรถมากมายขับส่วนกลับฉันออกไปและบนรถก็มีไอโม่งนั่งกันอยู่หลายคนฉันจึงรีบขับรถเข้าบ้านและฉันก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นว่าบ้านของฉันกำลังโดนไฟไหม้ ฉันรีบตะโกนเรียกพ่อกับแม่และวิ่งหาพวกท่านแล้วป้านงค์แม่บ้านก็วิ่งฝ่ากองเพลิงออกมา

“คุณหนูหนีเร็วค่ะ ไอพวกนั้นมันฆ่าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงหมดแล้ว มันจะมาฆ่าคุณหนูด้วยคุณหนูต้องรีบหนีไปนะคะอย่าให้มันเจอคุณหนูเด็ดขาด”

หลังจากได้ยินสิ่งที่ป้านงค์บอกฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเองใจฉันมันสลายไปหมด ฉันรีบวิ่งฝ่ากองเพลิงเข้าไปหาพ่อกับแม่ในบ้าน สิ่งที่เห็นยิ่งทำให้โลกทั้งใบของฉันแตกสลาย ฉันเห็นพ่อกับแม่นอนจมกองเลือดที่นองอยู่เต็มพื้นบ้านฉันวิ่งไปประคองร่างแม่ที่นอนคว่ำอยู่ขึ้นมาก็เห็นว่าแม่โดนยิงเข้าที่หน้าผากใจของฉันแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ

“ไม่นะ ไม่ แม่คะ แม่ แม่ฟื้นสิคะ แม่ได้นินลีฟไหม แม่อย่าทิ้งลีฟไปนะ ฮือออออ อึก ฮือออ”

ฉันหันไปประคองพ่อที่นอนตะแคงข้างขึ้นมา พวกมันใช้มีดปาดไปที่คอของพ่อ พ่อคงทรมานมาก ตอนนี้ฉันเหมือนจะตายทั้งๆ ที่ยังมีลมหายใจ จู่ๆ พ่อก็ยกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่อะไรสักอย่าง พ่อชี้ไปที่กล้องอัจฉริยะ ที่ฉันติดทิ้งไว้ที่ผนัง

“พ่อ พ่อคะ พ่ออดทนไว้นะลีฟจะพาพ่อไปหาหมอ”

ฉันพยายามจะยกตัวพ่อขึ้น แต่ก็ไร้ประโยชน์พ่อเอามือมาจับมือฉันไว้ประมาณว่าบอกให้ฉันหยุด

“ไม่นะคะพ่อ พ่ออดทนหน่อยนะลีฟจะพาพ่อออกไป พ่อห้ามเป็นอะไรนะคะ พ่ออย่าทิ้งลีฟไว้คนเดียวนะ ถ้าพ่อกับแม่ไม่อยู่ลีฟจะอยู่กับใคร ลีฟไม่เหลือใครแล้วนะคะพ่อ ฮืออออ ฮึก ฮือออ พ่อค่าาา พ่ออออ ฮือออ อยู่กับลีฟเถอะนะลีฟขอร้อง นะคะพ่อ ฮือออ ฮึกก”

“ละ..ลีฟลูกร้องไห้มะ..ไม่ได้ลูกต้องรีบออกไป ปะ..ไปซะลูกก่อนที่”

พ่อพูดกับฉันด้วยความลำบากและลมหายใจแสนโรยริน ฉันรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดและทรมานของพ่อ ทำไมพวกมันถึงได้โหดร้ายขนาดนี้

“ไม่ ลีฟไม่ไปไหนทั้งนั้นลีฟจะอยู่กับพ่อกับแม่ที่นี่ ถ้าพ่อกับแม่ไม่อยู่ลีฟก็ไม่รู้จะอยู่กับใครแล้ว ฮืออ ฮืออ ฮึกก”

ใจฉันตอนนี้มันเหมือนจะขาด

“ละ..ลีฟพ่อขอร้องถ้าลูกรักพ่อ ละ..ลูกต้องมีชีวิตอยู่เพื่อพ่อกับมะ..มะ..มะ”

“ไม่นะ ไม่จริง ไม่เอาสิ พ่อออออออ ฮือออออออ”

ในระหว่างนั้นฉันได้ยินเหมือนมีคนกำลังเข้ามา ตอนนี้ไฟเริ่มลามลุกไหม้มากขึ้นเรื่อยๆ ฉันจำใจว่างร่างของพ่อลงกับพื้นและรีบวิ่งไปแกะกล้องที่ติดอยู่ที่ผนังมาและวิ่งไปซ้อน คนที่เดินเข้ามาคือตำรวจ พอฉันเห็นแบบนั้นจึงรีบวิ่งไปหาตำรวจ แต่ว่าฉันก็ต้องหยุดลง