มัดใจนายจอมโหด

จากบ้าน

และฉันก็ต้องหยุดลงเมื่อ

“ฮัลโหลครับนายพวกมันตายหมดแล้วครับ”

ฉันรีบกลับไปซ่อนที่เดิมเมื่อได้ยินตำรวจคนนั้นคุยโทรศัพท์กับใครบางคนและฉันก็รีบหันกล้องถ่ายเอาไว้

“ครับนายผมจะจัดการให้เรียบร้อย พอศพของพวกมันถูกไฟคลอกอยู่ในนี้หลักฐานทั้งหมดก็จะถูกไหม้ไปด้วยครับ”

“นายไม่ต้องเป็นห่วงครับตอนนี้พวกตำรวจยศสูงๆ ก็เป็นพวกของนายหมดแล้วครับ ต่อให้มีคนไปแจ้งตำรวจหรือเอาหลักฐานไปให้ตำรวจจริงๆ พวกเราจะทำลายหลักฐานทั้งหมดเองครับ”

ฉันร้องไห้ออกมาน้ำตาแทบเป็นสายเลือดเมื่อได้ยินแบบนั้น

‘ฉันไม่สามารถช่วยอะไรพ่อกับแม่ตัวเองได้เลยสักนิดเดียว’ ฉันพูดกับตัวเอง

“ครับนายผมจะตามหาลูกสาวมันให้เจอ แล้วฆ่ามันทิ้งซะ นายจะได้ครอบครองธุรกิจของพวกมันทั้งหมด อย่างหมดห่วงแน่นอนครับ”

พอฉันได้ยินแบบนั้นฉันจึงกำมือแน่นด้วยความแค้น คนที่ต้องการจะฮุบธุรกิจของพ่อไปเป็นของตัวเองมีคนเดียวก็คืออาของฉัน จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าตาฉันพร่าเบลอไปหมด

‘แย่แล้ว’

ฉันเพิ่งร้องไห้มาตอนนี้ฉันกำลังจะหลับ ฉันรีบหนีออกมาทางประตูหลังบ้าน ก่อนตัวเองจะหลับ ในขณะที่ฉันกำลังจะหนี ป้านงค์ก็วิ่งเข้ามาหาฉัน พร้อมเอากระเป๋าบางอย่างยื่นให้ฉัน

“คุณหนูคะ ในนี้มี สมุดธนาคารบัตรเอทีเอ็มที่คุณท่านเก็บเอาไว้ให้คุณหนู พาสปอร์ต และไดอารี่ของคุณหนูป้าเก็บเอาไว้ให้คุณหนูหมดแล้วค่ะ นี้เป็นกุญแจตู้เซฟ ที่คุณท่านเปิดไว้เมืองนอกป้าก็ไม่รู้ว่าที่ไหน แต่คุณท่านบอกป้าว่าคุณหนูจะต้องรู้แน่ๆ เพราะมันเป็นที่ที่คุณหนูเคยขอให้คุณท่านพาไปทุกปี” ฉันได้แต่ยืนร้องไห้ฟังในสิ่งที่ป้านงค์บอกฉัน

“ขอบคุณนะคะป้า ที่ไม่ทิ้งลีฟ ลีฟไม่เหลือใครแล้ว”

“เฮ้ย ไปตามหาลูกสาวมันให้เจอ” เสียงของพวกมันกำลังตามหาฉัน

“พวกมันมาแล้วค่ะ คุณหนูรีบหนีไปค่ะ”

“แล้วป้าละคะ”

“คุณหนูไม่ต้องห่วงป้าพวกมันไม่สนใจแม่บ้านอย่างป้าหรอก คุณหนูรีบไปเถอะค่ะ”

“ป้าระวังตัวด้วยนะคะ”

ฉันรีบปีนรั้วหนีออกมาข้างบ้าน เพื่อไปหาที่ซ้อนแต่ฉันก็ง่วงมากจนใกล้หลับเต็มทีแล้วฉันวิ่งหนีไปตามทางเรื่อยๆ

“ปี้นนนนน ปี้นๆ” ฉันล้มลงกองกับพื้นเมื่อได้ยินเสียงรถที่กำลังบีบแตรไล่ฉันมา

‘ฉันคงต้องตายแล้วจริงๆ สินะ’ ฉันหลับตายอมรับกับโชคชะตา

“นี่ยัยลีฟขึ้นรถมาเร็วเข้า”

พอฉันลืมตาขึ้นเห็นว่าเป็นยัยมิ้นฉันก็ดีใจมาก ฉันรีบลุกขึ้นรถไปกับยัยมิ้นทันที

“นี่ยัยลีฟ ถ้าแกไม่ไหวแกก็หลับได้เลยนะถึงแล้วฉันจะปลุกแกเอง”

มิ้นหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

“อืม ขอบใจแกมากนะมิ้น ถ้าไม่ได้แกฉันคงต้องตายอยู่ข้างถนนแน่ๆ” ฉันพูดกับมิ้น

“พูดอะไรแบบนั้นแกเป็นเพื่อนฉันนะ” ฉันได้ยินมิ้นพูดแค่นั้นแล้วก็หลับไป

“อืมมม” ฉันลืมตาตื่นขึ้นเพราะแสงของดวงอาทิตย์แยงตา พอมองไปรอบก็เห็นว่าฉันยังนอนอยู่บนรถ และมีมิ้นนอนอยู่เบาะคนขับ ฉันเลยปลุกมิ้น

“มิ้น มิ้น ยัยมิ้นตื่นได้แล้วววว”

“โอ๊ยยย แกจะตะโกนทำไมเนี่ยเดี๋ยวหูฉันก็หนวกพอดี”

“ก็ฉันปลุกแกตั้งนานแกไม่ยอมตื่นนิ แล้วทำไมแกมานอนอยู่บนรถเนี่ย”

ฉันถามเพราะสงสัยว่าทำไมยัยนี้ไม่ไปนอนในโรงแรม

“ก็ฉันปลุกแกทั้งคืนปลุกยังไงแกก็ไม่ตื่นฉันก็เลยนอนเป็นเพื่อนแกบนรถนี้ไง ทำไมแกขี้เซาแบบนี้เนี่ย”

ยัยมิ้นบ่นให้ฉัน

“ก็ถ้าฉันหลับแบบปกติก็ไม่ขี้เซาแบบนี้หรอกยะ นี้ฉันหลับเพราะร้องไห้มาเลยไม่ตื่นนะสิ” ฉันอธิบาย

“อืมฉันรู้ แล้วแกจะเอายังไงต่อคิดไว้หรือยัง” มิ้นถามฉันอย่างจริงจัง

“ยังเลย ฉันคงต้องไปหาที่ซ้อนตัวสักพัก”

ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตดี ฉันมืดแปดด้านมองไปทางไหนก็เคว้งคว้างไปหมด

“แกจะไปอยู่ที่ไหน ไปอยู่ที่บ้านฉันก่อนก็ได้”

มิ้นพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

“ขอบใจแกมากนะมิ้น แต่ฉันคงไม่ไปอยู่กับแก พวกนั้นมันเลวมากถ้ามันรู้ว่าแกช่วยฉันแกอาจจะต้องเดือดร้อนไปด้วย”

ถ้าฉันไปอยู่ที่บ้านมิ้นครอบครัวมิ้นต้องโดนแบบที่ฉันโดนแน่ๆ ฉันจะไม่ยอมให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะฉันหรอก

“แล้วแกจะไปอยู่ไหน”

“ฉันว่าจะไปที่ที่หนึ่ง แต่ฉันว่าแกไม่รู้น่าจะปลอดภัยกับตัวแกที่สุด ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกที่นั่นปลอดภัย ฉันอาจจะต้องขาดการติดต่อไปสักพักแกสบายใจเถอะฉันไม่เป็นไร”

ฉันว่าจะหลบไปอยู่ที่เกาหลีน่ะเพราะกุญแจเซฟที่ป้ามอบให้ฉันมันคือที่เกาหลี

นึกถึงอดีต

เพราะตอนเด็กๆ ฉันเคยบอกพ่อว่าฉันอยากไปเกาหลีแต่ตอนนั้นบ้านเรายังไม่มีฐานะ พ่อเลยพาฉันไปไม่ได้แต่พ่อก็สัญญาว่าจะพาฉันไปให้ได้

“ได้สิลูกพ่อสัญญาว่าสักวันหนึ่งพ่อจะพาลูกไปให้ได้”

“จริงหรอคะพ่อ”

“อื้มม จริงสิเพื่อนางฟ้าตัวน้อยของพ่อ พ่อจะพยายาม”

“สัญญานะคะ ลีฟรักพ่อที่สุดเลย ฟอด ฟอด”

ณ สนามบิน

หลังจากที่บอกลากับมิ้นเสร็จฉันก็รีบมุ่งหน้ามาที่สนามบินทันที ฉันต้องรีบออกนอกประเทศให้เร็วที่สุดก่อนที่พวกมันจะปิดทางเข้าออกประเทศฉัน ตำรวจยศใหญ่หลายคนเป็นพวกของมันถ้าจะสั่งห้ามฉันออกนอกประเทศก็ไม่น่ายากสำรับพวกมัน ในระหว่างที่รอเครื่องขึ้นและรอให้เครื่องลงจอดที่สนามบินปลายทาง ฉันก็เขียนเล่าเรื่องราวทั้งหมดลงไดอารี่พร้อมระบายความรู้สึกอัดอั้นตันใจอันแสนเจ็บปวดและทรมานของตัวเองลงไป เพื่อข่มอารมณ์ของฉันไม่ให้ร้องไห้ออกมา และต้องทำให้ตัวเองเข้มแข็งให้มากที่สุด

บันทึกไดอารี่

ฉันได้แต่นั่งกำล็อกเกตบนคอตัวเองเอาไว้เพื่อให้มันปลอบใจฉัน

‘แม่คะพ่อคะ ลีฟทำตามที่แม่บอกแล้ว เวลาที่คิดถึงพ่อกับแม่ให้ลีฟมองล็อกเกตนี้เพราะมันคือตัวแทนของพ่อกับแม่’

‘แต่แม่คะสร้อยเส้นนี้มันเป็นตัวแทนของพ่อกับแม่ไม่ได้เลยค่ะ และคงไม่มีอะไรบนโลกนี้แทนพ่อกับแม่ได้ด้วย’

‘พ่อคะตอนนี้ลีฟกำลังพยายามเข้มแข็งอยู่อย่างที่พ่อเคยบอก ว่าพ่อเชื่อในตัวลูกคนนี้ บอกว่าลูกของพ่อเข้มแข็งที่สุด’

‘แต่พ่อคะ ตอนนี้ลีฟแทบจะเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวแล้ว แม้แต่แรงที่จะก้าวเดินตอนนี้ยังแทบไม่ไหวเลยค่ะ’

‘ตอนนี้ลูกของพ่อไม่เข้มแข็งเหมือนที่พ่อเคยเชื่อในตัวลีฟแล้ว พ่อจะผิดหวังในตัวลูกคนนี้ไหมคะ ลูกที่ไม่เอาไหน ลูกที่ช่วยพ่อกับแม่ไม่ได้ ลูกที่แม้แต่จะทวงความยุติธรรมให้พ่อกับแม่ยังทำไม่ได้ พ่อกับแม่คงจะผิดหวังและโกรธลีฟมากเลยใช่ไหม’

‘แม่คะ ตอนนี้ลีฟอยากร้องไห้มากๆ เลย แต่ลีฟคงทำไม่ได้อีกแล้วเพราะต่อไปนี้คงจะไม่มีใครมาคอยดูแลตอนที่ลีฟร้องไห้และหลับไปอีกแล้วค่ะแม่ และตอนนี้ลีฟต้องไปใช้ชีวิตเพียงลำพังในที่ที่ลีฟไม่คุ้นเคยแม้แต่เพื่อนหรือคนรู้จักสักคนลีฟก็ไม่มี ลีฟกลัวจังเลยค่ะแม่’

ณ สนาสนามบิน ในเกาหลี

ตอนนี้ฉันมาถึงเกาหลีแล้ว ฉันต้องมาใช้ชีวิตในที่ที่ไม่ใช้ที่ของฉันในที่ที่ฉันไม่คุ้นเคยในที่ที่แม้แต่เพื่อนหรือคนรู้จักสักคนก็ไม่มีแบบนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้างนะ