His Unwanted Mate

Chapter 3

Pinahidan ni Everdeen Blair Woods ang mga luha niya na kahit na sanay na siya at ang puso niya hindi niya pa din napigilan ito. Tumakbo siya papuntang rest room at doon umiyak hindi niya akalaing palagi nalang siyang ganito.

Ni-lock ng babae ang pinto at dumiretso sa sink at binuksan ang gripo. Naghilamos ang dalaga. Nag-iisa at walang kasama pinagtutulungan at kinakawawa. Tumingin ito sa salamin at tinignan ang sarili. ’Who is this woman looking at me? Who is she? Hindi  ko na siya kilala hindi ko alam kung sino siya.’ She asked herself.

"Kailan ka kaya sasaya?" Tanong ni Everdeen sa sarili. She has those green forest eyes, kissable pink lips, oval shape face, and a pointed nose. Behind, her eyes are sad.

Tinatago-tago niya sa sarili ang damdaming walang makakaalam dahil lahat sila ay abala sa paghusga sa kanya, lahat sila ay abala sa pagiging makasarili nila.

Pinahidan ng dalaga ang sarili at inayos muli ang hood ng t-shirt nito. Itinago nitong muli ang  kulay gintong buhok nito. Yes, her hair is gold. She doesn't how or why she has this pero sa buong pamilya niya siya lang mayroon ng buhok na ito. This world is cruel for making her life lonely and for making her alone.

Pagod na pagod na siyang makita ang sarili na napapagod sa tingin niya ay hindi na siya kailangan sa mundong ito, wala siyang halaga rito.

Tinutupad niya lamang ang pangako sa   mga magulang pagkatapos nito gagawin niya na ang gusto niya. Lumabas na ang dalaga sa rest room at nakayukong naglakad papuntang classroom nito.

Sinong mag-iisip na ang bibo at palangiting si Everdeen noon ay isa ng loner at halos hindi na marunong tumawa ngayon? Kailan kaya niya mararanasan ang tumawa nang malakas na halos hindi na siya makahinga?

Kailan kaya siya makakaranas ng may taong magpapasaya sa kanya?

Habang naglalakad papunta sa silid-aralan ito na naman sila sa pambu-bully sa kanya. Ito na naman sila sa paggawa ng mga kung anu-ano sa kanya.

Hindi na sila pinakialam ni Everdden dahil ganoon din naman ang nangyayari  Bakit pa siya lalaban kung alam niua namang wala siyang makukuha sa kanila para ibalik ang dangal na kinuha nila mula sa kanya?

No, she prefers not. Mas gugustuhin niyang karma ang magparusa sa kanila kaysa sa kamay niya. Ayaw niyang sumubsob ulit sa sahig. Inalerto niya na ang sarili. Her father and brother taught her how to fight. She can fight them back but her mother once said; Don't let yourself fight if you know that they are not worth it. Tandaan palagi na mas masakit ang karma kaysa sa pisikal na sakitan.

"Piece of sh*t!" Sigaw ng iba sa kanya. 

Napailing na lamang siya ganyan naman ang mga ito. Mura dito at mura doon, hindi nila nakikita ang kagandahang loob ng isang tao basta ba nakikita lang nila ang pisikal na anyo nito. Everdeen sighed in relief when she entered her classroom. She feels they're disgusted with her.

Sa atmosphere palang alam niya namang ayaw nila sa kanya na nandito. "Yuck! Magpapalipat ako ng class ayokong makasama ang low class na babaeng ’yan." Nandidiring wika ng isa. As usual, ano pa nga ba ang aasahan niya sa kanila na magiging open-minded sila na matatanggap nila siya?

She think not. ‘Konting tiis Everdeen, you have to survive. You have to be strong.’ Nararamdaman niya ang mga tingin nila sa kanya, mapababae o lalaki man masyadong judgemental ang mga taong ito hiling lamang ni Everdeen sa karma sana ’yong dapat para sa kanila ang matamo nila.

"She shouldn't be here sinigurado ko naman ’yon sa schedule ko sa registrar!" Inis na wika pa ng isa. ‘Haist, bakit pa nga ba ako nagtitiis rito kung pwede namang hindi ko tuparin ang hiling ng aking Ina?’

She is a woman of few words but she won't break any promises she made. And if this is the only way so, be it. Nagmadaling naupo sa likod  so Everdeen sa kung saang walang uupo at sa kung saan walang magbabalak na umupo. She sit at the back when the Professor entered.

He strictly stared at all of them then his eyes buried in mine. "You! At the back. Tanggalin mo nga ang hood mo." Strikto nitong sabi pero hindi siya pinansin ng dalaga at tumitig lang sa kanya.

Hindi niya hahayaang matanggal ito at may pagpipiyestahan na naman sila. "Weirdo! Since you won't follow what I have said. Introduce yourself." Maawtoridad nitong wika. ‘Teka, wala naman sa usapan 'yon. Bakit ako pa ang mauuna?’

Her knees are trembling and her sweats are falling on the forehead. Nanginginig siyang tumayo. ‘Kung katangahan na naman ito congratulation Everdeen Magna c*m Laude ka na doon mukha ko lang ang nakikita nila.' Since tinatabunan ng bangs niya ang mga mata Niya.

"I-I am Everdeen Woods." She stuttered while introducing her name. Magsasalita sana ang Professor pero natigil iyon agad naman siyang naupo at yumuko. She heard gasped when the door banged.

Napatingin siya doon dahil sabi ng utak at puso niya kailangan iyon. She didn't expect what she saw. His silver two orbs that melt her knees, his broad shoulder that wants her to hug him tightly, is the most handsome man Everdeen ever saw.

Ang mga mata nito ay nasa mga mata  din ng babae. Nagkatitigan sila, alam niya ang bagay na ito. ‘It was on my books! It was written my books! My family books! Thank Goodness! Is this you want for me God?’ She happily said to herself.

Ito ba ang gusto ng Maylikha para maka-survive siya kasi may inilaan para sa kanya? She feels those radiating electricity between them. Her nerves are shaking. She wanted to throw herself at him but she stops herself from doing it.

"Nandito ka lang pala, babe. Come on, upo na tayo. " Tinggagal si Everdeen na napatingin sa kanila. Maybe, she is wrong, this is another torture for her. This is another pain. Fate will never be good to her!

Sa harapan pa talaga sila naghalikan. He smirked at her. Umiwas ang dalaga ng tingin pinipigilan ang anumang luha na nagbabadya mula sa kanyang mga mata. "Mr. Night! Ms. Goldreech! Hindi ito motel kung gusto niyo sa labas niyo gawin ’yan." The Professor said. She heard the girl scoffed.

Assuming leads to hurting. He doesn't want a mate. Yes, he's a werewolf. She saw it rather she feels it. Sinabi niya na noon na nararamdaman niya o nakikita ang kung ano ang isang nilalang. And now, here he is. Isa din sa mananakit sa kanya. She is a filthy human in his eyes and werewolves doesn't want a weak mate.

No wonder hindi siya nito matignan. No wonder ayaw sa kanya. She is not gorgeous as Ms. Goldreech. She is not a good kisser like her or nor she is not good in bed dahil hindi niya kaya ’yon, hindi niya kaya ang mga ginagawa nila.

Nais niya nalang lumisan sa lugar na ito at tumakbo nang tumakbo hanggang sa mapagod at makalimutan sila. "Ms. Woods!" Napatalon ang dalaga sa gulat ng tawagin ang pangalan niya.  She was too occupied. Lahat pala napatingin sa kanya kahit na ang lalaki.

Nahihiya siyang tumayo at ipinokus ang sarili sa pagtawag ng Propessor. "Po?" Mahina niyang sabi. ‘Lamunin na ako ng lupa, please ayoko na rito. Bakit ba pinilit ko pa ang sarili kong gawin ito?’ She bitterly said to herself.

"You're not paying attention Ms. Woods but I am not mad. Kahit na hindi ka na makinig alam ko namang mas matalino ka sa aming lahat. Now, now, I have one question Ms.Woods, bakit hindi mo tinanggap ang offer ng School na bibigyan ka nalang ng diploma at gumaradweyt ng Magna c*m Laude gayong lahat ng test paper sa entrance exam ay na perfect mo ang lahat? Mahihirap ang tanong na naroon sa papel Ms. Woods at kahit kailan ni isa man sa mga guro dito na-perfect ’yon o kaya nangalahati man lang even your co-students." Curious nitong tanong.

Yes, she perfect all the entrance exam questionnaires. Piece of cake! Hindi naman siya mahirap marami lang talaga siyang alam na hindi alam mga babae. Mahilig lang talaga siyang magbasa kaya punung-puno ng impormasyon ang utak niya.

"Professor Sir, lahat po ay dumadaan sa mahabang proseso I didn't accept the offer because I know there are things I don't know yet so, I declined it. " She smiled genuinely at the Professor. He smiled back. Proud sa sagot ng babae, totoo naman bakit siya daan sa short cut kung alam niyang mas masaya sa mahabang daan pero sabi naman ng Dean the offer is still on.

Kung gusto niya daw at napagod na siya ay sabihan lang niya ang Dean. She will gladly give it to her for making the School proud. "Very well Ms. Woods, I am grateful I have genius student here you may take your sit." Wala naman din siyang gagawin sa bahay magmumukmok lang siya roon at malulungkot. Kung nandito siya au marami matutunan kahit ngayon-ngayon lang alam niyang mas lalong sasakit ang puso niya rito.

Her heart is totally broken right now. Werewolf books keep her mind and heart believe in fairytales which is not really true. Love is selfless. Love is sacrifice. Love is not a thing that a person shouldn't understand because love is complicated. His wolf recognizes her but the human side doesn't want her.

"Lucky, b*tch. Kapag ako ’yon I'll grab it right away." Ms. Goldreech said. Siguro para sa kanya oo pero para kay Everdeen ay hindi dahil mah mga bagay na mas maganda kapag natutunan.

"Well, she's idiot babe that's why." He said without even thinking kung masasaktan nito si Evedeen. Hindi man bilang mate nito pero sana bilang tao. Hindi siya pipigilan ng dalaha kung ayaw niya sa rito. Ang totoo niyan sanay na naman ang dalagang iniiwanan o kaya ay nilalayuan dahil sa kawerduhan Niya.

Sa gilid ng mata ni Everdeen ay nag-me-make-out si Mr. Night and si Ms. Goldreech. The one who is supposed to be her mate is not really mine and will never be hers.

’Akala ko mahal na mahal ng werewolves ang kabiyak nila? That they should care for their mate's feelings? Yes, I am Mr. Night's mate. How did I know?’

Eye contact. Check! Sa pakikipagtitigan lang alam na ng lalaking weres kung sino ang mate nila sa kaso dahil tao si Everdeen ito ay nararamdaman niya lang. Elecricity -ang magkabiyak ay nararamdaman ang maliliit na boltahe sa mga katawan nila kapag malapit ang mate nila o kaya ay magkadikit ang mga katawan nila.

Recognition from their eyes. Everdeen saw his eyes blackened a while ago it means his wolf recognizes her as his mate but the human side refused to. Marami pang alam si Everdeen sa mga werewolf hindi lang werewolf lahat ng creatures sa buong mundo.

Buong klase ng Philosophy Professor ay wala siyang ginawa kundi ang yumuko at manahimik wala siyang ginawa kundi lasapin ang sakit at pighati sa puso niya.

Love at first sight -werewolves do believe in that kaya nga unang kita palang nila sa mate nila hindi na nila ito pinapakawalan. Well, not for her. Looks like she is the one who fell in love at first sight with this creature.

Ang inaasahan niya na may makakapiling siya upang ipagtuloy ang buhay ay walang-wala na. He does not want her. A big no for Everdeen. Sa kilos at pananalita niya palang alam na alam na iyon ng dalaga. Hindi naman siya tanga kahit pa inosente ang utak niya. It pains her heart.

Torture ang pananatili niya sa classroom na ito kasama ang lalaki. Her chest tightens at the scene she saw, he smirked at Everdeen and kissed the girl hard. Her jaw dropped, she can't take it anymore.

Sinasadya nito ang lahat, hindi siya ganoon kadesperada para lapitan ito at magmakaawa sa kanya na tanggapin siya nito, hindi siya bobo. Nagmamadaling tumayo si Everdeen at tumakbo. Nang madapa siya dahil lang may mga paang pumatid sa kanya.

Sabay-sabay sila. Napasubsob ang mukha niya sa semento agad siyang tumayo para ipakitang hindi siya naapektuhan sa ginawa nila pero nanlaki ang mata ni Everdeen nang may tumulong dugo mula sa noo niya.

She feel dizzy takot siya sa dugo pero ang mas kinakatakot niya ngayon ay ang makakaamoy nito. Kinuha niya ang panyo sa bulsa at inilagay iyon sa noo.

‘s**t! s**t! Hinanap ko ang dahilan ng bakit nagdugo ang noo ko.’ Then, she saw a small rock she smiled bitterly they really want to get rid of her.

They want her to leave this School. Paano makakarating ang bato sa loob ng silid-aralan?

See, they planned it. Nag-aalala siyang tinignan ng Philosophy Professor, he didn't do anything. "Professor Sir, may I go home? I don't feel well." Magalang niyang pamamaalam sa kanya at yumuko. Nilapitan ako ng Professor at tinignan ang noo ko. He feels his cold hands.

‘Baam! I'm dead!’ She heard growled at the back but her attention is on the Professor. Napaatras si Everdeen she knows what he is. He licked his lips.

Napapahamak nalang siya palagi. Her Professor is a freaking Vampire! Bakit ba hindi niya napansin ’yon agad?

He has a pale skin! Cold aura na nakapalibot sa buo nitong katawan. Agad niyang tinanggal ang kamay ng Professor. Alam niyang nate-tempt na siya sa dugo niya.

‘Gracious God! You are really good  to me insert my sarcastic smile here.’ She told herself.

"Goodbye Professor, Sir." She stuttered while saying goodbye and ran fastly. Her life sucks! She meets her uncaring mate werewolf! Her Professor is a vampire!

Nagtatakbo lang ang dalaga hanggang makarating sa bike niya. Kinuha niya agad iyon at nagpedal nang nagpedal. She needs to go home as soon as possible and as soon as she can. She needs to heal these wounds before it can attract more vampires and let them eat her or worst kill her.

Ano pa ba ang mas malala ngayong araw? Ang ayaw sa kanya ng mate niya o ang makain ng mga bampira?

She guesses, she chose the first choice. Mas masakit ang nangyari sa kanya kanina mas masakit ang ayaw sa kanya ng isang taong gusto niya. It is like a gun with bullets, she shot herself.

Ganyan ang nararamdaman niya parang baril na ipinaputok niya iyon sa sarili. Ganoon kasakit ang pinapadama ng lalaki sa kanya ngayon. Hindi alam ng dalaga kung pano niya narating ang bahay niya basta pagkarating niya doon ay binuksan niya ito agadbat patakbong umakyat sa hagdan patungo sa kuwarto nito.

Pagkapasok na pagkapasok niya ay doon na bumuhos ang luhang kanina niya pa pinipigilan. Napaupo siy sa likod ng pintuan at doon ibinuhos ang lahat ng luha.

"Dear life, I hate you!"