Losing My Soul in Seoul (SoKor#1)

Kabanata 14

Kabanata 14

Friends

Nagtungo ako sa sariling kwarto na lukot ang mukha. I am angry, alright! Very very angry! And at the same time, hurting. Hindi ko alam kung para saan ba ang sakit na 'yon.

Mom didn't say anything after I shouted. Na estatwa siya at nawalan na ng pagkakataon na magsalita dahil agad kong binuksan ang pintuan para makalabas na.

Pagkabukas ko pa lang ng pinto ay nakaabang na doon si Park Jong In. Sinubukan niya pa akong pigilan at kausapin pero nagmatigas ako at hindi natinag sa pagtawag niya sa pangalan ko.

My fists are formed into a ball. Padarag akong umupo sa kama. My teeth are greeted and my soul won't calm. I am heavily breathing.

Naisip kong tawagan si Tita Annabeth o 'di kaya ay si Felisse. Gusto kong magsumbong sa kanila. But that would not do anything. Baka mapalala pa nito ang sitwasyon. Tita is Mom's friend and Felisse is mine. It might cause trouble for the two of them.

And one more thing, it's between me and my Mother. Dapat lang na sa amin na lang ito. Hindi dapat ako humingi ng tulong sa iba para rito. Hindi dapat ako humingi ng simpatiya sa ibang tao.

I can resolve this without any help. Or should I say, I can live without resolving it! Just let it be!

Let us live more on each other's hell!

Napabalikwas ako sa biglaang katok sa pintuan. Marahas ito kasabay ng boses sa kabila.

"Jari! Open this!" si Mom.

I can see that she is forcing the door to open. She nearly breaks the door knob and if she continues, it might really happen.

"Jari!" she called.

Nanatili lang akong nakaupo sa aking kama. Pinapanood ang walang tigil na pag galaw ng seradura.

"Jasmin... stop it. Just let her be." it's Park Jong In's voice.

Tumigil ang ingay ng pinipilit buksan na seradura. I heard Park Jong In talks in Hangul.

"Don't act like a child, Jari! Anong sinabi mo kanina, huh?! Magdusa? Jari!" she continued saying words.

Child?! This child is hurting several years with and without you! You should know that, Mom!

And I am eighteen now! And nineteen here in this country! You should not call me a child! I am not acting like a child!

She is hitting the other side of the door. Sa ingay na nagmumula doon ay para bang mawawasak na niya ng buo ang pinto.

"Let go of me!" Mom shouted.

"Jasmin! Jasmin, stop it!" pigil naman ni Park Jong In.

"Let go! I have something to tell her!"

It's like a deja vu. This scenario happened before! With only different persons on the scene, of course.

I miss you so much, Papa... I said on my mind.

Nagkusa ang mga paa ko na humakbang patungo sa pintuan. Hindi para buksan ito kundi para mas marinig si Mommy. I sat and rest my back on it. Hearing her mad voice.

"Alright, Jarina! Kung ito talaga ang gusto mo ay pagbibigyan kita! Gusto mong magdusa tayong dalawa, hindi ba? Listen carefully!"

Pagkatapos noon ay narinig ko ang pag pigil ni Park Jong In sa kaniya. Hindi na niya hinahampas ang pintuan pero patuloy pa rin siya sa pagsasalita. Kinukumbinsi ako na makinig habang pinipigilan naman siya ng lalaki.

Niyakap ko ang aking tuhod at isinandal ang ulo sa pinto. I closed my eyes.

Kahit ayaw kong makinig sa sasabihin niya tulad noon ay parang may tumutulak sa akin na pakinggan siya ngayon.

"Your Father has a woman! He doesn't love me! He doesn't love us, Jari! Do you hear me?! Hindi ka niya totoong mahal! Mas importante ang babae niya kaysa sa pamilya!" she shouted.

I can hear her sobs while shouting that.

When it sink in, I suddenly opened my eyes and also the door behind us.

Halos matumba ako sa pagtayo dahil sa panghihina ng mga tuhod ko. I felt weak right now.

"W-What? What nonsense are you saying? Huwag mong siraan sa akin si Papa..."

Maging ang boses ko ay nanghihina na rin.

"I am not," mariin niyang sambit.

I was just holding on the door knob to prevent from falling while looking at her.

My Father loves us... Nakikita ko 'yon! Masaya siya na kasama kami- ako! He is a man with principles. Matino siyang tao at lalaki. He can't do what's my Mother is saying now!

"They resumed they relationship when your Father is slowly dying from lung cancer! Ayaw magpa gamot ng Papa mo, Jari... He thinks that it might be his compensation for being a sinner so he let it be! Ginusto niyang magkasala sa akin- sa atin! He thinks like that but he still continue to see that woman behind me!"

Mom's voice is shaking. Ang luha ay patuloy sa pagpatak. When I looked at her, I can see that it's so hard to her. Ang sabihin ang lahat ng ito. Ang matagal niya nang pagdurusa.

But who knows that it might be untrue. Walang nakakaalam ng katotohanan sa mga sinasabi niya. What if she's just saying this para magdusa ako tulad ng sinabi ko kanina? Magdusa... Naguguluhan ako sa paniniwalaan ko.

"No... no... That's not true..." sambit ko.

Napasalampak na lang ako sa sahig sa sobrang panghihina. This is too much. Hindi ma contain ng utak ko ang lahat ng ito. Whether it's true or not, it is just too much.

"That's the truth, Jarina... Ilang beses kong hiniling na sana ay hindi pero ito ang totoo. Ito..." she whispered.

Patuloy pa rin ako sa pag iling. Kinukumbinsi ang sarili na huwag maniwala. That's a false accusation, alright. My Father is a good man.

She lost her balance and nearly fall. Nakita ko ang agad na pag alalay ni Park Jong In sa balikat niya. Hinawakan ni Mom ang kaniyang sintido. Iginiya naman siya ni Park Jong In upang maupo sa couch.

Ang bangayan noon nina Mommy at Papa ay pumasok muli sa isipan ko. They are talking about a woman, a lady. My Father's lady. Hindi ako naniwala sa mga narinig ko dahil malaki ang tiwala ko kay Papa. At isa pa, sa kaniya ako malapit kaysa sa aking ina. There's this invisible distance between me and my Mom. It's always like that.

And now that she mentioned it again, I don't know what to think and what to believe. I am scared. Natatakot ako na baka iba na ang paniwalaan ko ngayon. Gusto kong manatili ang simpatiya ko kay Papa. She's my dear Father- a brother and my bestfriend.

He can't do that...

Magdamag akong nalunod sa pag iisip. My thoughts won't let me sleep. I wanted to ask my Father about it. Gusto kong marinig ang side niya. Gusto kong maliwanagan ako dahil gulong gulo na 'ko. I wanted to hear a clear explanation directly from Papa. Dahil si Mom ay ayaw nang magsalita. Sinubukan ko siyang kausapin ulit pagkalipas ng ilang minuto naming hindi pagsasalita. But she won't say any words.

And Park Jong In, being the pakialamero told me that I should let my Mom rest. She even tucked her on her bed. On their bed rather!

Ngayon ay dinaranas ko ang ang pagdurusa na hinihingi ko sa kaniya. Maybe she wants me to died from frustration without knowing the whole thing.

A part of me is believing what she said. Pero pinipigilan ko iyon. Ayoko! That's my Mom, alright! She won't do anything good to me. Simula bata pa lang ako ay hindi ko na naranasan ang pag aaruga niya. Sanay na 'ko! Kaya dapat lang na hindi ako maniwala sa nga kasinungalingan niya.

You need to breath, Jari. Breath.

Hindi ako mapirmi sa iisang pwesto lang sa kama. Kahit noong malapit nang mag umaga ay dilat na dilat pa rin ang mga mata ko. My soul is still awake.

Hinawi ko ang makapal na kurtina. At binuksan ang sliding window at pumangalumbaba doon. I stared at the sky blankly. May mga bituin pa rin hanggang ngayon. Hindi pa naman tuluyang nilalamon ng liwanag ang kalangitan.

Inilabas ko ang isang kamay sa bintana. Sinusubukang abutin ang mga bituin kahit na tanging tanaw lang ang magagawa ko.

I sighed.

"I will still believe on you, Papa. I always believe on you, right? So I will do the same thing again now,"

I closed one of my eyes and watch my finger touch the stars. Pinindot ko iyon na parang tumutugtog lang ng piano. Kahit na napaka layo pa no'n.

"Patawarin mo ako kung sandali akong hindi naniwala sa'yo. I know that you can't do that to us. I know..." I whispered on the wind.

I know...

Tumitig ako sa iilan sa mga sasakyan na dumadaan sa tapat ng apartment building. May ilan na naglalakad na at pinagpa patuloy ang araw-araw na ginagawa. It's just five o'clock, what's keeping them busy?

Ah. Because we must live our lives. We must continue living.

That's it... Life goes on. Patuloy ang buhay pero nananatili ang sakit at bigat ng nararamdaman. Hindi ka naman hihintayin ng panahon kung kailan ayos ka na. Kung kailan kaya mo na.

I need to move and live despite of this reality. Even if I'm so lost and can't do anything and just think and think until I get tired.

It'a past six in the morning when I got out on our apartment and rode a bus. Nakasuot na ako ng school uniform at bitbit ang backpack kasama ng dalawa pang bags sa ilalim ng mata ko.

I tried putting a concealer but it's still visible. So I left it that way. Wala nga akong make up pero ang concealer ay mayroon. Isa iyon sa mga paraan ko para masabing sapat ang tulog ko.

Isinuksok ko ang earphone sa tainga. Nag play ang isang kanta na nasa phone ko. Naka set ito sa shuffle kaya hindi ko akalain na ito ang mag p-play. It's Sun Hee's favorite song. I smiled a little when the verse of the song played. I remember the way she sang it. Pero nawala din iyon nang dumating na ang chorus.

Just close your eyes

The sun is going down

You'll be alright

No one can hurt you now

Come morning light

You and I'll be safe and sound

It's like a lullaby in my ear that is telling me that it's gonna be okay. And I hope that it will really happen.

I pushed the red button on my left para malaman ng bus driver na bababa na ako. Tanaw mula sa malaking gate na wala pang estudyante sa loob ng school. Mabuti na lang at bukas na ito kahit ganito pa lang kaaga.

Dumiretso na ako sa classroom na nagbabaka sakali na maging iyon ay bukas na rin. Luckily, it is really open.

Naupo ako sa naka assign na upuan. Isinabit ko ang backpack sa hook na nasa gilid lang ng aking table. And as soon as I rest my back on my chair, I opened my phone. It's been off since yesterday. I charged it this morning but I didn't bother to open it. Tanging ngayon lang.

Pagbukas pa lang ay tumambad na ang mga text at voice messages. Karamihan ay galing kay Sun Hee, mayroon din kay Felisse at kay In Woo na palagay ko ay si Sun Hee din naman.

Pinakinggan ko ang voice message na galing kay Sun Hee pero puro Korean naman ang salitang gamit nito. Hindi ko maintindihan. Marami iyon at puro na lang ganoon. Maging ang galing kay In Woo ay si Sun Hee rin ang nagsasalita. I can hear in her voice that she's so worried.

The I opened the thread of texts of Sun Hee first.

Go Sun Hee:

Eodiya?!

Go Sun Hee:

I've been calling many times. Where are you?

Go Sun Hee:

Ya! Two subjects just ended. What happened to you? Are you sick?

Go Sun Hee:

Thanks goodness that you are fine! You woke up late, right? Nam Bin sunbae said that he saw you wearing your pajamas. Still wearing that in this hour? ㅋㅋㅋㅋㅋ.

Kumunot ang noo ko. I felt my cheeks heated. Bakit parang bigla akong tinamaan ng hiya dahil sa nabasa ko? Ano naman ba ang masama sa pagsusuot ng pajama? Hindi ko maintindihan kung bakit ganito. And I didn't felt this yesterday.

And I can't also believe that I am thinking this nonsense now! Ang daming kong pino problema pero sa dami din naman ng pwedeng ibang maisip ay ito pa. This is driving me nuts.

Paanong ang pusong puno ng pait ay bigla na lang bibilis ang t***k ng ganito? I though that it's already dead. How can you beat while hurting at the same time?

Unti-unting nagsidatingan ang mga kaklase ko. The classroom filled with their loud laughter and talks.

Buti pa sila ay mukhang walang dinadalang problema.

"Yah!"

Ang matinis na boses ni Sun Hee ang naging dahilan upang mapalingon kaming lahat na nasa classroom sa kaniya. Agad din nawala ang atensiyon nila sa kaniya nang nagtungo ito sa harap ko.

She sat on the chair in front of me. Doon ang kaniyang upuan. Pagkatapos ay pinanlakihan niya ako ng mata.

"What?" I asked.

I didn't show any expression.

"What's with the face?" sumimangot ito.

Umiling ako.

"Let me borrow your notes." I just said.

Kunot noo na inabot ko ang kaniyang bag at binuklat ang mga notebook without her consent.

"Is there a problem, Jari?" she asked, worried.

"Nothing..." I smiled a bit to assure her.

Nagkibit na lang ito ng balikat at humarap sa kadarating lang na Professor.

Buong araw akong tahimik. Maging si In Woo ay nagtataka na rin.

"You can always talk to me, Jari."

Ngumiti lang ako at umiling. Wala noon sa table namin si Sun Hee dahil bumili ito ng karagdagang snack dito sa cafeteria.

Nang mag uwian ay nagpaalam na ako na mauuna na sa kanila.

"Hey, wait." si Sun Hee.

She is holding my arm. Tinaas ko ang dalawang kilay at hinintay ang sasabihin niya. Tumingin muna siya kay In Woo bago magsalita.

"You know... I'm not used seeing you like that..." ngumiwi siya.

Hinawakan ko ang kamay niya at binaba iyon.

"I am fine."

Ngumisi ako at umikot sa harap niya para patunayan na ayos lang talaga 'ko.

"No. You're not and... let's go. We'll gonna lift up your mood, upbeat!" she said and dragged me.

Nakarating kami sa harap ng isang mukhang mamahaling boutique na malapit lang sa school.

"What are we doing here?"

Pinagbuksan kami ng isang tauhan ng boutique. Agad kaming dumiretso sa iba't ibang mga klase ng dresses and skirts. Well, Sun Hee is holding my arm again so I have no choice.

Nilibot ko ang mata ko sa loob. Malawak ang loob nito. Puno ng mga damit, sapatos, bag pabango. Complete package na kumbaga. Hindi lang pambabe kundi may panlalaki din.

Kumuha si Sun Hee ng isang skirt at isang white sleeveless shirt na may naka print na 'Not Interested' in black bold letters. Itinapat niya sa katawan ko iyon.

"No, Sun Hee. No that..." I said, warning her.

Umiling siya at itinulak ako sa fitting room. Walang nag assist sa amin na staff dahil mukhang kilala na naman nila si Sun Hee. Lahat ay nakatanaw lang.

Tumingin ako kay In Woo upang humingi ng tulong pero nag kibit balikat lang ito at inayos ang salamin sa mata.

Why did I have this feeling na pinagkakaisahan nila 'ko.

Nagtagumpay siya sa pagtulak sa akin sa loob ng fitting room. Sinusubukan kong buksan ang pintuan nito pero mukhang pinipigilan iyon ni Sun Hee.

"Hey, Sun Hee!"

"Hey too, Jari. Just try it on, please!" he shouted from the outside.

Huminga ako ng malalim at tinigilan na ang pilit na pagbubukas sa pinto.

I looked at the black skirt, white sleeveless shirt with a black tube. Napangiwi ako. I don't wear this kinds of close.

At bakit niya ba ako dinala dito para magsukat ng mga damit? Is this what she means by lifting my mood upbeat? This is not what I expected.

Pinagsukat pa niya ako ng ibang mga damit. Like dresses with stilettos. Halos matumba na nga ako nang isukat ang isa. Matangkad na ako kaya hindi ako nagsusuot ng ganoon.

Hindi ko na mabilang kung ilang pagtatanong na ba ang nagawa ko kay Sun Hee. I wanted to know what is it all about.

"Just follow what I am saying and I'm sure that you'll not regret it." she cheerfully said.

Pinasuot niyang muli ang naunang damit nang hindi magustuhan ang iba ko pang sinukat. The skirt and the sleeveless top.

Nang lumabas akong muli sa fitting room ay nakita kong nakabihis na rin siya ng all black dress and her hair is tied up. Si In Woo naman ay naka black pants at white polo. I am a bit amazed because it's my first time seeing him with that kind of clothes. Suot pa rin naman niya ang kaniyang salamin.

Narinig ko ang pagtikhim ni Sun Hee. Makahulugang lumilipat ang tingin niya sa amin ni In Woo.

Right! Hindi ko pa nga pala nasasabi na hindi ko naman talaga si crush si In Woo!

Tumingin ako sa suot namin. What's with the black and white theme? At bakit nakabihis din sila ng ganito? Kinakabahan na ako sa mga pakulo ni Sun Hee. Tiyak na isa na naman ito sa mga kalokohan niya.

Nakita ko ang pag abot niya ng isang itim na card sa babaeng staff ng boutique.

"All of it, Miss." sabi niya habang nilalahad ang mga suot naming tatlo.

"Yes, Ma'am." tango naman nito.

"Go Sun Hee, what's this? What's happening?" tanong ko.

Lumapit ako sa kanila. I can feel the cold tiles on my bare foot.

"Oh, wait. You need something for your foot." turo niya sa paa kong walang saplot.

Agad niyang kinuha ang isang puting sneakers sa isang rack na puno ng iba't ibang klase ng sapatos.

"Sun Hee..." I said.

She sighed.

"I'll buy this for you as a gift."

"It's not my birthday." seryoso kong sambit.

"I know but it's just a friendship gift."

"You don't have to do this..."

Hinawakan ko ang shirt na suot at akmang huhubarin na iyon. She doesn't have to do this, really.

"Yah! Just give me this, okay? And! We will do something fun later so we need to dress up. Alright, alright?"

Bahagya pa itong tumalon. She seems too excited.

"And what is it?" tumaas ang kilay ko.

"You'll know later." she grinned widely.

Wala na akong nagawa kundi umiling at umirap sa ere. I sat on the small chair and wear the sneakers. Tumayo na ako pagkatapos.

"Hmn... perfect!" she clapped.

Agad niya akong hinila papunta sa counter ng boutique. Inabot sa amin ang napakaraming paper bag. Tinulungan ko siyang bitbitin ang iba.

"This one, this one and this one is for you." turo niya sa ilan.

"What?! That's too much, Sun Hee. Dressing me up is enough. I am contented with this," pigil ko.

"And if you'll give me all of that, I won't go with you two later." turo ko sa kanila ni In Woo.

Napatigil lang ako nang hindi na makita si In Woo sa likod namin.

"He's already in the car,"

"But then, alright. I'll just keep it." sumimangot siya at nagpa awa pero tumigil din nang makita na hindi iyon umepekto sa akin.

"O- kay, if that's what you want. Let's just go and have some fun in a bar!"

Nanlaki ang mata ko. I've never been a bar before. Yes, I drink alcohol occasionally but not in that place. Hindi rin naman hilig ni Felisse ang ganoon kaya hindi kami nagpupunta.

"What? I don't want to go there. I'll just go home. I'll go get my bag, okay? Where's your car?" luminga ako sa paligid.

"Yah! You have no fun," pigil niya sa pag alis ko.

"I already told your Mom that we will go out tonight. So there's no problem and you also can't say no to me."

Napahinto ako nang marinig 'yon.

"Really? What... did she say?" tanong ko.

"She told me that it's fine."

Natulala ako saglit. Hindi na dapat ako magtaka sa sinabi ni Mommy. She's letting me go now. Letting me go in her life. Siguro nga ay masaya siya dahil hindi niya ako nakita ngayon buong araw. And I should also be happy! Wala nang pipigil sa akin.

"So, let's go?" si Sun Hee.

Nakita ko ang paghinto ng kanilang sasakyan sa harap ng boutique. Nakasakay ang family driver at si In Woo naman sa tabi nito.

I sighed and cheerfully shouted...

"Okay! Let's go!"

...even if my heart got broken again for the ninth time.

Siguro nga ay ito na rin ang daan upang makalimot ako sa mga problema ko.

"I am thinking to buy you an ice cream because of your face the whole day. But then I thought that you're not a kid anymore and that won't work," biro ni Sun Hee.

Nasa loob na kami ng kotse nila. In Woo is being quiet.

"So I thought again that this is the right way to make you happy. Let's all have fun tonight! Right, In Woo-ya?"

Tumingin siya sa rear view mirror at tinanaw si In Woo doon.

"Yeah..." sagot naman nito sabay ngiti.

I sincerely smiled to the two of them. Right on this moment, I felt like there are more people that are willing to be on my side. Kahit hindi tunay na kapamilya ay may malasakit. Kahit bagong kakilala lang at nakasama sa maikling panahon.

I am thankful that I found true friends in this country that I hate the most.