Losing My Soul in Seoul (SoKor#1)

Kabanata 12

Kabanata 12

Bad Mood

Our report became a success. We got the highest score among the other groups. Nag celebrate kami sa cafeteria. Sobrang saya nina Hyeo Ra at Bit Na dahil ngayon lang daw sila nakatanggap ng pinakamataas na marka sa reporting.

"I didn't know that you're good at this, Jari..." si Hyeo Ra.

I forced to stretch the both ends of my lips and make a fake smile. Hindi ako nagsalita at binalik na lang ang atensyon sa pagkain.

It's already Sunday and I am just seating on my bed and thinking how to take off my boredom for this day. Kahapon kasi ay naglinis lang ako ng kwarto at tinanggap lahat ng binabatong tanong sa akin ni Felisse.

She kept asking about Il Woo. Kahapon lang daw siya nakatawag dahil abala sa eskwela. Marami silang activities, written man o oral. She's tooking summer class to enhance her academic skills.

Kahit naman sobrang abala niya sa pagiging fangirl ay alam ko na hindi niya pinababayaan ang kaniyang studies. Natural na matalino ang isang 'yon.

"So, ano mo nga 'yung Oppa na 'yon?" she asked.

Her brows are wiggling up and down.

"Neighbor?" sagot ko na patanong.

She made a face na parang hindi naniniwala sa sinasabi ko.

"Kapatid siya noong classmate ko. We're kind of friends. Okay na?"

She ended the video call after she blab some words. Nag text siya sa akin pagkatapos noon.

Felisse Manreza:

Friends lang, ha? Dahil kung hanggang doon lang kayo, akin na lang si Oppa Il Woo hihi.

I shook my head after I read it.

Pagkatapos maalala 'yon ay naligo ako at nagbihis. I will spend this Sunday for myself and to unwind.

Suot ang denim pants at hoodie ay lumabas na ako ng apartment building. My DSLR camera is freely hanging on my nape.

Binunksan ko ang app sa aking cellphone upang makita ang mga lugar na maaaring puntahan. Seoul is near here. Ang Seoul ang capital ng South Korea and I am sure that there are so many tourist spots in there.

I downloaded so many apps regarding South Korea. Bus station, subway station, map of bucheon and many more. Wala akong choice dahil kailangan ko talaga 'to.

Ang magagandang lugar at tanawin ang gusto kong marating at makita. I wanted to see those places in a photo paper when time passes by.

Naglakad ako patungo sa subway station na diretso sa Seoul ang destinasyon.

The train arrived in Guro District within an hour. It's just near the AK Plaza where there are so many establishments structured around.

I made a few shots in different angles and look at the map on my phone to search for some places to go. I felt like I am Dora The Explorer right now.

Nakarating ako sa Pureun Arboretum that is also here in Guro. Malawak ang lugar at maraming namamasyal. There are so many different plants and animals. Nakakita pa ako ng Alaskan Malamute! Kinuhanan ko iyon ng litrato. At pati ang bughaw na langit. The weather is good here. Ang hangin din ay sariwa at hindi polluted.

Iba't ibang park ang nadaanan ko. Then I walk through the wooden path on my right that is builded on the little pond, doon mismo. It ends on the center where you can see the floating Lilies. I took a few shots.

Ang ganda talaga dito!

Maraming mga namamasyal dahil weekend. Madalas akong makakita ng mga pamilya kasama ang mga maliliit pang bata. It's an educational place after all.

Umalis ako doon at naglakad pang muli. I saw a wooden triangular thing that has a bench under it. Para itong bubong ng bahay na magkaka hilera sa tabi ng daanan. Pwedeng umupo doon at mag picture. Sa harap nito ay ang kulay puting water fountain.

I wanna take a photo of myself with it pero 'wag na lang. Hindi ko naman maaaring gawin na monopod ang kamay ko kung DSLR ang hawak ko. Kinuhanan ko na lang iyon kasama ang damuhan at puno bilang background.

Natanaw ko sa malapit ang kulay puting gazebo. Hindi ko alam kung gazebo nga ba but it looks like one. It's roof is like the usual roof of a historical houses in Korea. It's all white.

Hinintay ko munang makaalis ang isang grupo ng kabataan bago ko iyon kinuhanan ng litrato. And making the families having picnic on the blanket that is on the grass as the background.

Walang malay kong naibaba ang hawak na camera. Hindi ko na matandaan ang huli naming pagsasama nina Mom at Papa bilang pamilya. Mas marami pa yata ang ala-ala ko ng pagaaway nila. I even thought back then that they do not love me. Achiever naman ako sa school pero hindi pa rin sapat. Nagpapakabait ako pero bakit kulang?

Alam ko na tinitiis lang nila ang isa't isa.

That are the things that I think of. 'Cause I can't bear to think that they do not love each other. I remember one time, they are arguing about a lady. My Father's lady. Hindi ko pa alam ang ibig sabihin noon dati. But as I grew up their relationship grew apart too and then I knew what it means.

Umiiyak noon si Mom. She's asking Papa many questions. And I don't seem to understand any of it.

Mag isa ako sa kwarto ko habang nakikinig. Walang ekspresyon at nakatulala sa kawalan. Just hearing my parents like that hurts me. And Papa, he didn't console Mom. Hindi ko alam kung sino ang papakinggan ko. If who's side would I take. I don't want to take sides.

"You hurt me first! Gumaganti lang ako sa paraang gusto ko!" Mom shouted.

"Stop it, Jasmin! Baka marinig ng anak mo ang mga walang kwentang bagay na binibintang mo sa 'kin!"

"Ano naman ngayon?! Dapat pa nga niyang malaman ang totoo. I will tell her the truth, Emmanuel!"

I heard the sound of glasses that hit the ground. It's probably the vase in their room.

"Jasmin!"

"Let go of me! Sasabihin ko sa anak ko ito."

Nilagay ko ang magkabilang kamay sa tainga ko. Pumikit ako ng mariin.

"Jarien! Jari! Jari!" she called.

I don't wanna hear it, Mom!

Nagising ako sa pag iisip nang may isang batang lalaki na bumangga sa akin. Dahil sa panghihina ay tuluyan na akong bumagsak sa damuhan.

"Adeul!" I heard a woman shouted.

Hindi agad ako nakatayo nang matitigan ang batang lalaki. Malalim kasi ang titig nito at ayaw bumitaw. I think he is around six to eight years old. Ang dulo ng headset ay nakalawit sa kanyang damit.

After a few seconds, he extended his hand to help me. Inabot ko iyon at tumayo na. Hindi ko inilagay ang lahat ng bigat ko dahil baka siya naman ang matumba.

Tinawag muli siya ng babae nang makalapit na ito sa amin. May sinabi ito na hindi ko naintindihan. I guess it's his Mother and she's scolding him now.

"Jeongmal mianhae, ahgassi." nag bow sa akin ang babae.

Pilit akong ngumiti dito at nag bow din. Hindi pa rin ako nakakabawi sa mga iniisip at sa pagka tumba.

"What are you doing Hoo In? Say sorry to her!" she scolded him.

"Bian..." maikli niyang tugon.

He pouted and blinked his eyes twice. He's... cute.

Nag iwas ako ng tingin at pinagpagan na lang ang nadumihang damit. Inalis ko ang mga tuyong d**o na sumabit sa aking pantalon.

"Gwaenchanha?" the woman asked.

Hindi pa nakaka sagot ay nagulat na lang ako nang lumapit ito sa akin at biglang hawakan sa braso. She checked every corner of my body.

She is, I think, same age with my Mom. Balingkinitan at may kaputian. Her pixie hair cut is perfectly fit to her small and round face. I am a bit amazed with her beauty.

"You bruised your hand." she said, a bit worried.

Tiningnan ko ang tinuro niya at nakita doon ang gasgas at pamumula. Dumudugo rin ito. Tinakpan ko iyon at tinago sa likuran ko. It throbbed like mad.

"A-Ayos lang po ito..." I said.

Nilingon ko ang batang lalaki. He's eyeing me like a cute detective. Nanliliit lalo ang singkit niyang mata. His dimple on the right cheek is showing every time he is pouting. Parang may hinahalukay siya na kung ano gamit lang ang pagtitig.

I felt conscious so I decided to walk away. Hindi ako sanay makipag interact sa mga taong isang beses pa lang nakita. At lalo naman sa mga taong naka salubong sa hindi pamilyar na lugar. Ako na lang mismo ang gagamot sa sarili kong sugat. It is still throbbing.

But a hand suddenly appeared on my shoulder. The boy's Mother stopped me from my attempt step.

"Filipina ka, hija?" she asked.

The shock on her face is so evident. She's smiling widely at my face. Bahagya din akong nagulat sa tanong niya. Hindi ko napansin na nag Tagalog pala ako.

Tumango lang ako bilang tugon.

She jumped a bit out of enthusiast.

"Eomma..." saway ng batang lalaki.

Lumapit ito sa tabi ng babae.

"Oh, I'm sorry, hija. I'm just too excited. Minsan lang kasi ako makasalamuha ng medyo bata pa na Pinoy... It's rare here." she explained.

"Ah... ayos lang po." I smiled.

Kung matagal ka na nga naman sa ibang bansa ay tiyak na makararamdam ka ng homesick. You'll miss the people and the places in your own country. Ganoon ang nararamdaman ko nitong nakaraang dalawang buwan. But I am enjoying staying here despite of the problems that are coming. Well, I am still thinking about my life in the Philippines. Wala rin naman akong magagawa kahit gusto kong bumalik. Better accept and enjoy this life na lang.

I understand what she feels right now. Matutuwa rin siguro ako kung magkakaroon ako ng kakilala dito sa South Korea na Pilipino din. Well, she's the first Filipina that I encounter.

Yung isa kasi half lang. At sinisekreto pa!

"Anyway, I'm Therisse Pasco, call me Tita Therisse and this is my son, Hoo In." pakilala niya.

Ngumiti si Hoo In. But the way he look at me didn't change. Para namang may hinahanap ang batang ito sa mukha ko.

"Jarina Gonzejo..." I said with a smile.

Napansin ko ang unti-unting pagkawala ng ngiti ni Tita Therisse nang banggitin ko ang pangalan ko.

"May... problema po ba?" takhang tanong ko.

"W-Wala... Ano... Let's treat your bruise muna. Bibili lang ako ng band-aid sa malapit. H-Hintayin ninyo ako dito... Hoo In, stay with her." bilin niya.

Kumunot ang noo ko. Hindi ko maintindihan kung bakit naging ganoon ang kilos niya. Sinunod ko na lang ang kanyang utos at naupo mismo sa damuhan. Nilapag ko muna sa tabi ang DSLR. I massaged my nape.

Even if I wanted to go by now but then, I don't want to act rude. Nagmamalasakit lang naman siya.

Hoo In sat beside me.

"You're staring for a couple of minutes, Hoo In..." I said not looking to him.

Tumawa ito. Napalingon ako sa kanya dahil sa inasta. Ang cute niyang tumawa. I noticed that he's wearing a black jacket and a combination of black and red sneakers.

Black... He reminds me of someone...

Pinilig ko ang ulo ko para alisin ang nasa isipan. Bakit ko ba siya iniisip?

Ni hindi na nga siya nagpakita pagkatapos noong ginawa niya sa kusina. Baka naman kasi pinagti tripan niya lang ako? At ako naman si tanga na sumakay. Pinahamak ko pa si In Woo sa paggamit ng pangalan niya.

My forehead creased at Hoo In. Wondering what does his laugh mean.

"You really look familiar even if it's my first time seeing you, Ate..." he said.

Bahagya akong nagulat sa itinawag niya sa akin. Sumabay na rin ako sa pagtawa niya. Nakakahawa kasi.

"Hmm... really?"

Tumango siya.

Hindi na kami muling nag usap hanggang sa ilang minuto ay natanaw ko ang paparating na si Tita Therisse.

Isang click ng camera ang narinig ko. Hoo In took a photo of himself on his phone at nakita ko na nahagip nito ang mukha ko. Hinayaan ko iyon at hindi na lang pinansin.

Hinugasan ni Tita Therisse ang sugat at nilagyan ng bandage ang palibot ng kamay ko. Hindi kasi iyon makukuha ng maliit na band-aid lang.

They left after that. Tita Therisse said her goodbye with a smile to me. She hopes to meet me again and I am too. Kumaway nang nakangiti sa akin si Hoo In bago sila umalis. His dimple is showing.

I said my thank you before they left. Hinaplos ko ang bandage bago nag desisyon na umalis dito sa Pureun Arboretum. Tanghali na rin at kumakalam na ang tiyan ko. I need to find somewhere to eat.

The map on my phone told me that a certain city has the best coffee shops and restaurants. It is also here in Seoul. I took a cab and told the driver to drop me off at D-Cube City.

My camera remains hanging on my nape. Kinukuhanan ko lang ang kung anumang interesante sa paningin ko.

I dine in a restaurant for a late lunch. And got to a near dessert shop called Mango Six Dessert Cafe.

I ordered a Mango frappe. They offers different toppings and it's your choice to choose any toppings you want. Basta ay nasa pamimilian iyon. It tastes good at marami din bumibili sa cafe na 'to. I wanted to come back here some other time.

Lumipas ang oras at hapon na. Hindi ko namalayan ang ilang missed calls sa akin ni Mommy. Nakita ko na lang iyon nang bumaba ako ng bus sa malapit na istasyon.

Nag ring muli ang aking cellphone at si Mommy ulit iyon. Sinagot ko ang tawag niya.

"Nasaan ka ba?!" bungad niya.

Nilayo ko sa aking tainga ang cellphone dahil sa lakas ng pagsigaw niya.

"Pauwi na po ako." walang gana kong tugon.

"Bilisan mo! Ikaw muna ang maiwan dito sa apartment at aalis ako!"

Sa tono ng boses niya ay parang napaka importante ng lakad niya. Nagmamadali at natataranta pa.

"Saan po ba kayo pupunta, Mommy?"

I looked at my wrist watch. Malapit nang mag gabi. It's almost time for dinner. Ilang araw na kaming hindi nagsasabay kumain sa hapag. I am thinking that it's alright but deep inside I know that it is sad and lonely being alone.

"Basta! Just come here faster, Jarina. Ikaw, hindi kita pinapakialaman kung saan ka nagpupunta, ha! Don't ask and come home now!" she shouted.

I stopped from walking and laughed sarcastically.

"Hah! Wala ka naman talagang pakialam, hindi ba?"

Dati pa lang wala na siyang pakialam sa akin. She didn't even care when she said that she will tell me about my Father's lady. Hindi niya manlang naisip kung ano ang mararamdaman ko kung sinabi niya sa akin 'yon. Bata pa ako noon kaya hindi ko naintindihan ang lahat. Pero ngayon! I clearly understand now!

Walang pakialam ang ina ko sa akin simula noon hanggang sa ngayon! Hah!

I heard some sound on the background. Ang pagsarado ng pintuan at ang pagsasalita ng operator sa elevator. Korean ang salita no'n.

"What's your problem now, Jari? Magda dramahan ba tayo dito, ha?! Wala akong panahon sa ganyan! Umuwi ka na!"

And after that, she ended the call.

Huminga ako ng malalim. I wanted to cry but I guess, my tears already dried. Maski ang mga luha ko ay napagod na rin.

Nakakainis! I wanted to shout my anger but the people walking around might think I am crazy. I shook my head in disbelief.

Bumuga ako ng hangin. Pinagpatuloy ko at binilisan pa ang paglalakad.

"May gana ka pa talagang gumala sa Seoul..."

Lumingon ako sa likod ko para makita ang nagsalita. I sighed and continue to walk when I saw who it was. Why is he always showing up. Ilang araw hindi magpapakita tapos bigla na lang susulpot.

Wait... why would I care? Tss...

"And how did you know? Stalker ba kita?" masungit kong tugon.

Binilisan ko ang paghakbang. I don't want to talk to anyone right now. Sinabayan niya ang paglalakad ko. Both hand on his black pants.

"I have my ways," he said in a serious tone.

Natanaw ko na ang bukana ng apartment building. I am hoping that my Mom is still there. I want to know where she is going. I want to confront her now. Dahil napupuno na ako! Hindi ko na kayang kimkimin ang hinanakit ko sa kaniya!

"Jari!" he called.

Mavi grabbed my arm and stopped me from going inside the building. Sinubukan ko iyong kalasin pero mas lalo lang humigpit ang hawak niya.

"Ano?!" I shouted.

I am sure that my face is so red now. Sigurado akong lukot na ito sa sobrang desperasyon na makawala sa kaniya. Kumunot naman ang noo ni Mavi. His face is so clueless for my action right now.

Wala akong oras magpaliwanag sa kanya! I need to talk to my Mother!

"Tigilan mo ako, Mavi! Bad mood ako ngayon!" tuluyan ko na siyang hinarap.

Tumingala siya at pumikit. Tila kinakalma ang sarili. Nakita ko ang balik-balik na pag galaw ng kaniyang Adam's apple. Sandali akong natigilan pero nang magising sa pagtitig sa kaniya ay pinagpatuloy ko ang pagpupumiglas.

"Let go, Mavi! Tigilan mo na 'ko, okay?!"

Sinikop niya ang dalawa kong kamay gamit lang ang isa niyang palad. Ang inaalagaang pisi ng pasensya ay tila napigtas na.

"I'm on a bad mood too since the day you shamelessly confess your f*****g crush in front of me!"

Natigilan ako sa tila kulog niyang tinig. Kinilabutan ako sa titig niya. It took me seconds before I realize what he said.

His eyes are both dark and dangerous. Matiim itong nakatitig sa akin na parang ayaw akong pakawalan.

"A-And what do you w-want me to do, h-huh? Y-You asked for that, r-remember?" I stuttered.

Hinila niya ako mula sa may bukana ng building hanggang sa isang bench na tinawag ko noon na 'freedom table'. Ang bench na nasa ilalim lang ng puno.

Padarag niya akong pinaupo doon. I sat there facing him. Nasa likuran ko ang table. Hindi pa rin niya inaalis ang pagkakahawak sa mga kamay ko. Hinayaan ko lang 'yon dahil sa takot na baka may kung ano siyang gawin. His angry expression told me that I can't act against his will!

Huminga siya ng malalim bago haplusin ang kamay ko gamit ang hinlalaki niya nang hindi ito binibitawan. Lumambot ang ekspresyon ng mata niya na tila nakita ang takot ko.

Nilapit niya ang katawan sa akin. Tinukod ang malayang kamay sa lamesa sa likuran ko.

This is something familiar... It's like a deja vu. He is doing this heart-stopping move to me for the second time. He is cornering me again!

"Do something to ease my bad mood, hmmm..." he said vigorously.

Para akong nalagutan ng hininga nang marinig ang bulong niya sa kaliwang tainga ko.

But just like the first he did this move, I won't let my guard down. Magpapanggap ulit ako na hindi apektado. Doon naman ako magaling! I will pretend that it is nothing when my heart won't stop beating. When my heart wanted out my ribcage.

"H-Hindi ko alam kung bakit mo 'to ginagawa. I can't understand, Mavi. But please remember that I can't do anything and I don't want to do anything about it..."

Pumikit ako nang magtama ulit ang paningin namin. I just can't...

"I don't want this. I don't like all the damn things you are doing to me..."

I don't like the rare feelings you are making me discover.

Dahil pakiramdam ko ay sasabog na 'ko. This is too much. Mavi Yoo is to much for me. I can't handle him. I can't handle how much I am affected by his touch and by how he looks at me.

Higit tatlong buwan pa lang kaming magkakilala! Kaya hindi ko alam kung ano na ba ang totoo sa mga nararamdaman ko. It's too much dangerous for me to take a risk.

Nakita ko ang dumaang sakit sa mga mata niya pagdilat ko. Sandali lamang iyon at kaagad din napalitan ng blangkong ekspresyon.

He slowly let go of my hand and stand in front of me. Marahan siyang tumango.

"Uh-huh. I won't bother you anymore, okay? Hmm... alright." he said.

It seems like he is more convincing himself than saying it to me.

All I know is his name and where he lives. 'Yun lang. That does not make sense. At ganoon din ka limitado ang nalalaman niya tungkol sa akin. Kaya paano niya nasasabi at nagagawa ang lahat ng ito? I'm confused.

Sana nga ay pinagti tripan niya lang ako. 'Cause I don't believe in Love. And it is impossible for him to feel it towards me.

And as by myself... I don't know anymore.

I am just attracted by his damn looks and voice! That is probably is!

I convinced myself again and again 'cause I wanted to escape! I wanted to escape 'til it is not too late!

Umatras siya ng isang beses at tuluyan nang umalis. Hindi siya nag tungo sa internet shop. Bagkus ay dumiretso siya sa sidewalk na sa gilid ko. I looked at him weakly.

Tiningnan ko lamang siya na lumakad palayo sa akin...