บทที่ 9
“มองอะไรคะรุต”
เสียงหวานๆ ของคนที่ทิ้งตัวนอนลงบนเก้าอี้ผ้าใบข้างกายทำให้ชายหนุ่มต้องหันกลับมามองอีกฝ่าย แล้วผ่อนลมหายใจยาวมองตรงไปเบื้องหน้าแทน
“ทำไมรีบขึ้นล่ะ หรือไม่สนุก” เขาเอ่ยถาม ดวงตาภายใต้แว่นสีดำไม่ได้สนใจมองผิวขาวผ่องในชุดว่ายน้ำเปิดเผยเนื้อตัว แต่กลับหลับตาลงแล้วรำลึกถึงผู้หญิงผิวบางอีกคนที่อยู่ในชุดเสื้อผ้าธรรมดาๆ มากกว่า
“เหนื่อยค่ะ ขอพักแป๊บแล้วค่อยลงใหม่ รุตเถอะ ไม่ลงไปเล่นด้วยกันหรือคะ ปล่อยณิเล่นคนเดียวเหงาจะตาย”
คนฟังยิ้มจางพลางตอบ
“เล่นคนเดียวที่ไหน คุณวาก็เล่นด้วยไม่ใช่หรือไง”
ณิชานิ่วหน้า มองเขาเหมือนไม่เคยเห็นก่อนบอก
“ณิอยากเล่นกับคุณมากกว่า”
เสียงคุยเบาๆ ทำให้คนที่เงี่ยหูฟังเม้มปากแน่น อยากลุกไปอาละวาดเสียให้สะใจหากไม่เกรงว่าคุณเมธัตที่นอนหลับอยู่ข้างๆ จะตื่นขึ้น พลางถอนหายใจพรืดด้วยความเบื่อหน่าย ยิ่งคิดถึงวันเวลาเก่าๆ ก็ยิ่งสับสน ว้าวุ่น...
เกือบ
