บทที่27
นับตั้งแต่ก้าวเข้ามาภายในคฤหาสน์จีรประทีปต์ มารุตก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ เมื่อเขาถามถึงโยษิตา สาวใช้ก็พากันหลบสายตาเป็นแถว จนกระทั่งเข้ามาหยุดกลางห้องนอนของหญิงสาว ทุกอย่างจึงได้กระจ่างชัด ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกใจหาย ก่อนจะก้าวตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่ว่างเปล่า แล้วถอยกลับออกมา หัวใจเหมือนถูกเฉือน ของฝากที่หอบหิ้วข้ามน้ำข้ามทะเลถูกทิ้งลงบนพื้น เรี่ยวแรงที่เคยมีคล้ายจะหดหายลงดื้อๆ แววตาที่เคยเต็มไปด้วยความมั่นใจไหววูบด้วยสับสน ความหวั่นวิตกแผ่ซ่าน เกิดคำถามขึ้นมากมายว่า ‘ทำไม’ จากนั้น แววตาว้าวุ่นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นขรึมจัดและเย็นชาภายใต้กรอบหน้าเรียบสนิท
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูปลุกคนที่ตกอยู่ในภวังค์ให้ตื่นขึ้น เมื่อสาวใช้ที่ก้าวเข้ามาภายในห้อง
“จดหมายฝากถึงคุณรุตค่ะ”
ชายหนุ่มหลุบสายตามองซองจดหมายในมือสาวใช้นิ่ง เป็นนานกว่าที่เขาจะรับเอาไป ฝ่ายนั้นรีบถอยออกจา
